Voor het eerst..

Voor het eerst sinds lange tijd heb ik mezelf weer in slaap gehuild.
Naast mijn kids voel ik me eigenlijk zoo eenzaam.. en dat terwijl ik wel wat mensen heb om mee te praten, maar niemand die zich echt kan inleven en mij echt snapt waardoor de adviezen vooral platonisch zijn en gericht op het algemene leven.
Ondanks de medicijnen voel ik me down, niet kwa depressie dat gaat beter maar vooral de eenzaamheid killed me..
Mijn stiefvader kwam gisteren spullen brengen en toen zei die nog dat hij zich soms zorgen maakt.
Ik zeg met een lach dat dat niet hoeft dat het allemaal super gaat, maar van binnen steekt het.
Het ergste is nog dat ik niet eens weet wat ik mis, waardoor ik me zo eenzaam voel.

Ondertussen heb ik andere dingen om me druk over te maken zoals me rijbewijs die ik een keer moet halen na al 5 keer gezakt te zijn.

Me huis dat nog flink opgeknapt moet worden.

Jolie die naar school moet en op speciaal basis obderwijs zit.

Shay die ik moet opvoeden omdat ze steeds meer boevenstreken gaat uithalen.
Zoals nu ook weer.

Ik hoop dat vandaag wat beter word en ik weer goed kan ruimen dan kan ik in het weekend weer opknappen.

Wish me luck.