Voor de NL-bevolking is 't de afgelopen eeuw vaker


'NORMAAL'
geworden òm
't 'àbnormale' te zien
als 'n probleem waarvoor 'hùlp
gezocht kan worden'!

Déze ontwikkeling
lijkt óók al véél vaker te zijn gemist
door ouders úit landen waar een GGZ
nog maar nauwelijks bestáát?

Déze Ònbekendheid
leidt sòms tot regelrechte vijandigheid, zoals vorig jaar
toen beschermde woonvormen i/d Schilderswijk voor mensen met psychiatrische problemen gesloten zijn geworden:
de bewoners werden bespuugd & uitgescholden door Marokkaanse jongetjes; gesprekken met de daders & hun ouders
over psychiatrische problematiek
bleken níet te hèlpen!

Àls ouders al zó
ònbekènd zijn mèt psychische problemen
dàt ze hùn kinderen niet corrigeren àls ze patiënten bespotten & aanvallen,
ìs de kàns dàt ze zèlf hùlp zoeken voor de psychische
problemen van hun eigen kind
een stuk kleiner.

Omdat ze weinig besèf hebben
vàn psychische problemen èn ook vaak de wèg naar de hulpverlening zo slecht kunnen vinden,
staat de jeugd-GGZ vaak machteloos! Dìt òndànks initiatieven als interculturele instellingen die zich specifiek richten
op geestelijke hùlp áán allochtonen. De sleutel tot het voorkómen van radicalisering kan bij de jeugd-GGZ liggen:
daarom is 't zaak dat gemeenten (die sinds 1 januari de verantwoordelijkheid hebben vóór de jeugd-GGZ!)
beleid maken waardoor óók allochtone jongeren met hùn psychosociale problemen
gebruik GÁÁN leren maken van
dat soort voorzieningen?!

't Zóu móói zíjn
als dat beleid ertoe leiden zou
dàt steeds minder niet-westerse
jongeren blijven radicaliseren, maar óók dat
meer depressieve Marokkaanse meisjes &
autistische Turkse jongens de
ZÒRG kríjgen díe
ze verdíenen
...
12 okt 2015 - bewerkt op 13 okt 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 80 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende