Voel me vreemd

Het is duidelijk eind augustus. Hoewel de zon nog heerlijk schijnt, worden de dagen langzaam korter en begin ik de eerste tekens van mijn winterdepressie te merken.

Ik heb na het zwemmen elke keer nog in de zon gelegen, om zoveel mogelijk vitamine d op te nemen. Omdat ik wist dat deze tijd ook weer zou komen.

Ik voel me vooral... raar. Leeg. Waardeloos ook wel. Ik zit nu al een aantal maanden in het hele proces om een nieuwe opdracht te vinden. Iets dat ik eigenlijk liever niet wil. De laatste opdrachten en de enige opdracht die ik nu heb, zijn frustrerend. Klanten die het beter denken te weten, of die niet de juiste informatie geven voor een tekst.

Maar ondanks dat ik het niet helemaal wil, weet ik dat het nodig is. Mijn spaarrekening raakt leeg. Er is geld nodig. Meer dan wat ik nu verdien.

En dus ben ik al een paar maanden bezig met reageren op freelance klussen. Recruiters weten me te vinden, vind zelf ook wel wat vacatures en optimistisch stuur ik telkens mijn cv in. Telefoongesprek hier, videocall daar. Telkens mijn beste kant laten zien. En het voelt steeds meer als een vleeskeuring. Zeker wanneer bijvoorbeeld iemand van afdeling markering heel erg enthousiast is, en de dame van hr vervolgens nee zegt.

Zeker wanneer je enorme moeite doet om goed voor de dag te komen bij een videocall en de ander geen tijd heeft en dus maar 7 minuten met me in gesprek is.

Ben inmiddels al ruim 10 jaar ondernemer en elke keer weer is het jezelf verkopen. Anderen Enthousiast maken. Gesprek na gesprek na gesprek. Het begint me een beetje op te breken. Maar ergens in loondienst werken past ook duidelijk niet bij me. Dat merkte ik bij een aantal sollicitaties laatst.

Maar wat dan wel? Mijn blogproject heeft deze maand een record aan aantal bezoekers. De site is enorm vaak bezocht. De inkomsten? Die zijn enorm gekelderd. Adverteerders betalen minder in vakantietijd en sowieso helpt de inflatie niet op. Er wordt dus minder geadverteert.

Een hoop van mijn boeken zijn niet meer te koop. Een eis van me, na het zoveelste conflict met mijn eerste uitgever. Nu liggen er nog nauwelijks titels van me in de winkel en voelt het alsof ik opnieuw ben begonnen. 'Ga terug naar start, u ontvangt geen 200 euro'


Behalve al dat reageren op opdrachten, is er onlangs een ander dingetje dat erg knaagt. Iets wat ik hier niet duidelijk kan en mag uitleggen, maar wat ook met een soort vleeskeuring te maken heeft. Iets wat ik heel graag wilde, is niet niet gelukt. En anderen lukte het wel. Lag het aan mij? Was ik niet goed genoeg?

Het voelt zo hopeloos. Steeds vaker voel ik me een soort mislukte schrijver, die op een zolderkamertje constant droomt over een doorbraak, terwijl iedereen denkt; 'zij? Welnee. Zij kan er niks van.'
Alsof ik zo iemand ben die naar Idols gaat, vol overtuiging dat ik goed kan zingen, en de jury vervolgens in lachen uitbarst omdat het nergens naar klinkt.

Omdat ik me zo raar voelde heb ik vandaag baaldagje genomen en hele dag zitten gamen. Achievements gehaald van stomme spelletjes. Het voelt enorm doelloos. Alsof het halen van een x-aantal punten in een spel ook maar iets zegt.

Lang leve het imposter syndrome. Lang leve faalangst.

En vooral lang leve de eeuwige twijfel die ik heb. Altijd bang zijn dat mensen me stom of raar vinden, of een mislukkeling. Dat ik nooit goed genoeg ben. En wanneer ik me zo druk maak om de mening van een ander, merk ik dat ik de sociale fobie die ik in mijn puberteit had er nog steeds een beetje is. Zal waarschijnlijk ook nooit helemaal verdwijnen.

Helaas. Maar blijf wel mijn best doen. Altijd. Morgen weer een dag.