Verlatingsangst en het dagelijkse leven

Allereerst, als je verlatingsangst niet kent is het lastig te begrijpen, houd dan aub reacties wel lief. Als het allemaal zo makkelijk was, hoefde we hiermee niet te dealen.

Dat ik verlatingsangst heb vanwege kind trauma is duidelijk. Hierdoor heb ik een afhankelijkheids en vermijdende persoonlijheid stoornis. Dit houd feitelijk i; dat je constant bevestiging nodig heb van andere, goedkeuring, en je vermijd dingen aan te gaan uit angst voor afwijzing, of dat iemand iets of jou niet leuk vind. Want daarbij word elke keer je kind deel getriggert.

Ik ben bezig met heling, genezing en er mee leren omgaan, maar dat is vreselijk moeilijk. Door hier te schrijven , lucht ik mijn hart, zonder oordelen van liefhebbende, en kon wellicht gelijke lotgenoten tegen die hier ook mee worstelen.

"al een tijdje heb ik leuke vrienden, zo heb ik Laatst Edward ( namen zijn niet echt) ontmoet. we hebben het leuk, leuk online contact, leuke afspraken. Maar dan ineens word hij ( hij of zij is even algemeen, schrijft makkelijker) stiller. Er is thuis iets , heeft druk. Dagen lang niet online, geen 1 appje, dan komt hij weer, dan weer dagenlang 1 appje. Hij geeft het aan, je zou zeggen ; niets aan de hand.........maar dan.

De pijn in mij, voel me verlaten, hij ziet me niet meer staan. Hij wil niet meer appe, hij denk niet aan me, ik ben niet belangrijk. Pijn, vreselijke pijn. Stress gevoel, angst, buikpijn. Ik check om de 5 min mijn telefoon of het nu wel ontvangen/gelezen is. Maar nee; niet online geweest. ........ik moet denken; ach er speelt eea laat hem even met rust, hij komt wel weer, en zo niet is hij de vriendschap niet waard. Maar nee, ik voel me vreselijk. ......Ik snap niet dat iemand 4-5 dagen offline is en geen enkel berichtje kan sturen. dan ben je toch onbelangrijk? althans dat zegt mijn gevoel..............mijn verstand zegt: er is miss iets aan de hand, misschien iets met partner of kind aan de hand, of dealt zelf met gedoe...wil even rust..........maar mijn lichaam voelt stress, zenuwen, angst, pijn, helse pijn, alsof ik te horen heb gekregen dat iemand overleden is.

Hij appte vrijdag 930 dat hij druk weekend had en niet online was, nu is het dinsdag en nog steeds niets. afwachten maar. Deze man is wel heel gevoelig en ziet alles zwart wit.

een andere vriend, appt wel, maar oppervlakkig, hij heeft ASS en is heel praktisch. Appt af en toe, ook bij hem voel ik soms deze pijn, maar minder.

uiteraard heb ik ook hele lieve vrienden waar ik me wel goed bij voel, die me wel alle liefde en aandacht geven elke dag. en een relatie.

maar ik moet ook leren omgaan als mensen in leven komen en het online gedrag niet hebben wat bijna iedereen heeft en dus meer leven zoals vroeger, niets mis mee, maar mij geeft het meteen het signaal van: HELP JE BENT NIET LEUK EN INTERESANT GENOEG!

nogmaals als je dit leest en denkt, jeetje wat overdrijf je, laat die gaat lekker, dan ken je geen verlatingsangst. Pas dan op wat je zegt. Het is moeilijk je te verdiepen hierin als je het gevoel vanuit je verleden niet kent, en gelukkig maar.

Herken je je wel of ben je oprecht benieuwd, kan je me volgen. Ik wil schrijven, ook voor mezelf om terug te lezen, hoe ik dit proces doorloop tot genezing( mee leren omgaan en het pijnelijke kind deel kan genezen)