Vast

Ik zit vast op 1 plek.
Ik draai cirkels en kom steeds weer op hetzelfde uit. De mislukking.
Al jaren wil ik afvallen en dat lukt niet, ik word gaandeweg steeds zwaarder.
Ik weet dat het niet meevalt om op mijn leeftijd af te vallen, maar het moet wel kunnen.
Het is me al zo vaak goed gelukt.
Te bedenken wat er toen anders was, is niet zo moeilijk.
Ten eerste was ik verliefd, de laatste keren dat het mij lukte om goed af te vallen.
Dus wat betekent dat?
Dat ik het niet voor mezelf deed, maar om mooier te zijn voor die ander.
Als het puur voor mezelf is, zoals nu, dan is het niet belangrijk genoeg.
Dan lukt het dus niet, want ik zelf ben niet belangrijk genoeg.
Tuurlijk zou het voor mijn vriendje ook leuk zijn als ik afviel, het maakt mij voor hem een stuk aantrekkelijker.
Maar, hij houdt toch wel van me, daar hoef ik niet bang voor te zijn.

Een tweede punt is de omgeving.
Ik zit nu al zo'n 2 jaar op deze plek in dit huis en in deze stad.
Ik werk thuis en doe verder ook niet veel.
Voorheen sportte ik, tennissen was een belangrijk deel van mijn leven, nu doe ik vrijwel niets.
Iedereen hier in huis wel.
Dus ik zit hier op deze plek en zie iedereen gaan en komen.
Ondertussen doe ik ook bijna alles in huis voor iedereen.
Ik zit hier en mensen vragen 'waar is dit?" 'kun je dat voor mij halen' 'kun je dit voor mij wassen?'
Iets voor mezelf doen zit er ook niet echt in, omdat we sinds een aantal maanden ook een pup hebben.
Ontzettend lief beestje, maar als ik opsta, staat hij ook op.
Loop ik even de garage in, staat ie weer achter me en vreet hij iets van de grond dat niet goed voor hem is.
Kijk ik even niet op de klok, is het alweer tijd om hem uit te laten.
Er is gewoon weinig ruimte voor mezelf, momenteel.
Twee keer in de week komen de kinderen van vriend hier eten, wat op zich voor hem heel leuk is.
Alleen voor mij is het nog een taak erbij, zo zie ik het echt.
Ik heb het gevoel dat ik moet zorgen dat het gezellig is.
Vriend maakt eten, ik dek de tafel.
Wanneer het eten klaar is gaat vriend t.v. kijken en zit ik met die twee 'opgescheept'.
Ze vinden het hier ook zo gezellig, ze gaan echt nooit meer weg.
Minuten duren uren.
Heb ik de hele dag gewerkt, voor de hond gezorgd en ben ik 'desperate' om helemaal niks te gaan doen, zit ik weer met die twee nikserige types opgescheept.
Het eten aan tafel is voor vriend een heel groot en belangrijk ding, ik ben dat opgeprikte van huis uit niet gewend.
Ik ben zo'n 10 jaar met de kinderen alleen geweest en wij vonden het wel lekker om soms met een bord op schoot t.v. te kijken.
Die tijden zijn dus geweest, want nu zitten we met grote schalen aan de tafel.
In het begin vonden we het nog wel leuk, want het was nieuw: nu vinden we er geen reet meer aan en snakken we naar een bordje patat met een kroket.
Ik ben gewoon blij als 1 van hen eens een keertje niet kan (komt nooit voor) en dan nog krijg je 5 minuten voor aanvang van de maaltijd te horen: (vol blijdschap) dochter 2 komt toch! (joechei)
Dat stomme geouwehoer over niks. Wij drietjes zitten elkaar soms wanhopig aan te kijken.(vaak)

Maar dit terzijde, want dit heeft niets met mijn dieet te maken.(Maar zit mij blijkbaar hoog haha)
Vriend bepaalt wat wij eten, want alleen het beste is goed genoeg voor de prinsesjes.
Probleem is dus een beetje dat ik ook mee moet eten, want anders 'is het niet gezellig'
Maar, vaak zijn die maaltijden niet echt goed voor mijn dieet.
Nu ik dit allemaal opschrijf realiseer ik pas hoe alles mij irriteert.
Moet je nagaan, het zijn maar 2 avondjes, waarbij zij om een uur of 6 komen en om half 8 weer weggaan.
Het zijn hartstikke lieve meiden en ze komen hier graag.
Ik hoef letterlijk niets aan het eten te doen, niet te betalen, niks.
Dus ik weet zeker dat heel veel vrouwen nu zouden denken: wat zeik jij, geef mij zo'n vent!
Maar, ik kan niet tegen die constante sleur.
Als je weet uit welk gezin ik kom, snap je het misschien beter.
Los zand, iedereen zorgde een beetje voor zichzelf.
Alhoewel ik op latere leeftijd steeds meer ging beseffen dat onze gezinssituatie verre van normaal was, snap ik wel heel goed waarom deze nieuwe levensstijl zo botst met alles dat ik in mij heb.
Ik haat dat truttige gedoe, die gesprekken aan tafel waar ik geen moer zin in heb.
Dat 'hoe laat eten we', ik heb zo'n honger' alsof ze 6 weken niets hebben gegeten.
Pfffffff. Hou je mond.Maak zelf eten.

Ik hou niet van die tijd rondom het avond eten, het is me allemaal teveel moeite en ik heb er geen zin in.
Ik ben altijd weer blij als het achter de rug is, alsof ik naar de tandarts ben geweest.
Raar, eigenlijk.
Voor de meeste mensen is dit een normaal ritueel, maar voor mij dus niet.
Op vrijdag, zaterdag en zondag eten we makkelijk, dus waar gaat dit eigenlijk over?
Het slaat nergens op.
Ik heb gewoon ruimte voor mezelf nodig. Veel.
En ik heb er te weinig van.

Wat was het toch heerlijk toen vriend hier nog niet woonde.
Ik ben altijd zo blij als hij even weg is.
Bijna ging hij een week op vakantie met vrienden, maar vanwege de pandemie ging het niet door.
Zo jammer.
En dan zegt hij ets als ; 'Ik ben even iets weg brengen naar die of die, ik ben met 5 minuten terug!'
En dan zeg ik altijd; "doe maar rustig aan. '
Maar, het muntje valt niet, hij snelt zich terug naar huis.
Mijn probleem is eigenlijk dat iedereen mij leuk vindt en graag bij mij is, maar het is niet wederzijds.
Nee, het is eigenlijk geen grap.
Ik ben graag met mijn dochter, dat wel, maar ook dan denk ik wel eens: ga nu maar eens naar bed.
Ik ga veel te laat naar bed en dat kom daardoor: als ik dan eindelijk eens alleen ben is het al laat.
Dochter is heel graag thuis, dus ook met haar verkering is ze heel vaak hier.
Ik weet echt niet meer hoe het is om mijn 'eigen persoon' te zijn, als je begrijpt wat ik bedoel.

Nu ben ik aan het werk, en heb ik de grote fout gemaakt om mijn collega te vragen naar haar vakantie plannen.
Het is weer een richting verkeer. HELE verhalen.
Maar, vraagt zij het aan mij? Nee.
Wil ik dat dan? ook niet.
Ik begrijp gewoon niet dat je zoveel over jezelf kan praten.
Als ik al eens een poging doe iets te vertellen, krijg ik niet eens antwoord. hahaha

'Laat mij maar alleen ook al valt het soms niet mee, de eenzaamheid is vaak erger met zijn twee.'
Ik zeg wel eens tegen vriend dat ik dat zo'n mooi stukje tekst vind, hij snapt dan niet waarom. hahaha

Maar goed, ik dwaal af.
De reden dat het mij niet zo goed lukt om af te vallen is dus omdat ik het voor mezelf moet doen, zonder reden van buitenaf (een man die mij begeerlijk moet vinden en een man waar ik misschien mee in bed beland, en dat ik er dus niet als een aangespoelde potvis bij wil liggen)
Tel daarbij op dat ik min of meer gedwongen maaltijden moet nuttigen.
(Ik heb zo vaak iets apart gegeten, maar als het afvallen dan niet lukt, wordt het een beetje genant als jij weer in je eentje aan een sla blaadje zit.Ik wil niet weer over een nieuwe poging beginnen, en dan al die hoofden op standje 'daar gaan we weer' te moeten zien.)

Maar, en ik weet wel waarom ik dit het laatst zeg, want dit is het grootste probleem en een probleem waar ik eigenlijk niet aan wil.
Ik drink teveel.
En wanneer je de wederom nikszeggende dag wegspoelt met wijn, dan val je niet af.
Je gaat in je bed liggen en je lichaam moet de alcohol verwerken en heeft geen tijd om vet te verbranden.
Het is heel simpel en je leest het overal.
De hele dag denk ik ook: vanavond geen wijn en geen eten meer na 8 uur.
Het lukt mij misschien 1 dag in de week (maandag) maar op dinsdag vind ik het feit dat ik de woensdag vrij ben alweer een grote reden voor een feestje met mezelf.
En altijd is er wel een aankomend evenement, waardoor ik denk: ja, maar dan ga ik toch ook drinken, dus maakt nu ook niet meer uit.

Dat is de alcoholist die dat soort dingen denkt.
Langzaam is het erin geslopen.
Ooit dronk ik alleen bij 'feesten en partijen' (maar, een feest was het al snel bij mij)
Toen rookte ik nog en dronk ik thuis eigenlijk niet, behalve dan vele vele liters cola light....
Vanaf het moment dat ik gestopt ben met roken, nu toch ook alweer zo'n 15 jaar geleden, is het drinken toe genomen.
Ik heb wel eens over mezelf gezegd, toen vond ik het nog stoer, dat ik een 'geboren verslaafde' was.
Maar, kan dat? Kan het dat je geboren bent met een talent voor verslaving?
Vriend drinkt een biertje en is er dan alweer klaar mee.
Voor hem is het net zoiets als een kop koffie drinken.
Voor mij is er zo langzamerhand een soort noodzaak gekomen.
Een hapje ergens eten zonder een wijntje is geen moer aan, dan ga ik net zo lief niet uit eten.
Een high tea? Zonde van al die calorieën op niks af.

Ik weet wel dat ik het leven bijzonder moeilijk begin te vinden op het moment dat ik niet mag drinken.
Maar dat ik het leven ook moeilijk ben gaan vinden door dát ik drink.
En schrijven dat ik drink, vind ik al moeilijk.
Want graag maak je het toch kleiner dan het is, het probleem.
Dan zit je dus vast.
Het ene maakt je niet meer gelukkig, maar het andere ook niet.
En je weet ook: je wilt afvallen, dolgraag. Je moet echt afvallen.
Het minder en gezonder eten lukt wel en het bewegen ook.
Maar ja, als je dan 's avonds een fles wijn wegtikt, heeft het bewegen en het minder eten geen zin.
En zo ben je dan in een soort neerwaartse spiraal beland, de weg eruit wordt steeds moeilijker.
Op heldere moment denk ik echt: 'hoe moeilijk is het, je drinkt gewoon niet meer.'
Je hebt er ook niets aan, ik ga me er echt niet beter mee van voelen.
Ik schaam me ook een beetje, dus drink ik alleen als iedereen naar bed is.
En als ik met anderen ben en een wijntje drink, dan is dat ook weer niet fijn: want zo confronterend.
Anderen doen een uur over een glaasje, terwijl ik hem in mijn holle kies werp.
Ik las ergens in een boek over stoppen met drinken (want ja, erover lezen dat kan ik heel erg goed) , dat een vrouw over zichzelf zei: 'altijd te blond en altijd teveel witte wijn.'
'That's me!', dacht ik onmiddellijk. Alleen dat wit even door rood vervangen.

En weet je, als het alleen bij een feestje was, vond ik het nog niet zo erg.
Je moet tenslotte ook een beetje genieten.
Maar, hoe lang is het nu al niet, dat ik de hele dag nadenk of ik wijn ga drinken of niet.
Als ik het niet doe voel ik me eigenlijk beter, dan sta ik de volgende dag met een fijn helder gevoel op.
Maar, het is gewoon iets sterkers in mij dat het over neemt.
Dan ben je verslaafd.Zo simpel is het.
Het idee dat ik nooit mee zou kunnen drinken. Vreselijk.
Maar, elke keer als ik mij voorneem om niet meer te drinken, lukt het maar 1 dag.
Al moet ik wel zeggen dat ik veel minder drink en al in een lange tijd geen kater meer heb gehad.
Want die waren soms heftig, zeg.
Hele dagen gooi je eigenlijk weg, voor een paar uurtjes...ja, een paar uurtjes wát eigenlijk?

Toen ik vorig jaar een weekend weg was met vriendinnen, heb ik de hele zondag op bed gelegen, zo ziek was ik.
Ik deed maar een beetje alsof het verkeerd was gevallen, maar in werkelijk had ik gewoon teveel en van alles door elkaar heen gedronken.
Als ik dit nu op schrijf schaam ik mij dood.
Dat doe je toch niet meer als je 54 bent? Dat was voor het laatst leuk toen ik 16 was.
En het erge is nog: de hele zondag voelde ik me verrot, maar evengoed voelde ik me nog rotter over het feit dat ik die middag met goed fatsoen niks kon drinken.
En dan nóg vraag je jezelf af of je een probleem hebt.
Links en rechts kreeg ik ook wel steekjes onder water: 'zo, deze fles zet ik maar bij jou neer.'
Vriend schaamt zich gelukkig nergens voor, dus die ligt daar niet wakker van.
Maar, ik schaam me eerlijk gezegd dood, ik wil die persoon niet zijn.
Dan zei ik achteraf wel eens dat sommige mensen maar saai aan de muntthee zaten (wat ook echt wel zo is), maar diep van binnen wist ik ook wel dat ik gewoon teveel dronk.
Dat zo'n gezellige avond alleen maar gezellig werd als er (veel) gedronken werd.
En vanwege 'corona' praat ik even in de verleden tijd, maar die avonden komen snel genoeg weer.
En dan zie ik mezelf alweer zitten, altijd de dikste, tussen de munt thee types.
Het liefst zit ik bij de mannen.
Ook omdat ik hun gesprekken leuker vindt, dat is sowieso waar.
Maar ook, omdat mijn gezuip dan minder opvalt.
Ik ben altijd bang dat mensen het gaan hebben over de hoeveelheid die ik naar binnen giet.
En, het is ook weer niet zoveel dat je er stijl van achter over slaat, ik loop niet lam lazerus rond en gedraag me heus nog wel behoorlijk, maar ik wéét dat het teveel is.
Ik weet wat er zich allemaal in mijn hoofd afspeelt en dat het nooit genoeg is.

Ik ben ook bang dat het mijn gezondheid schaadt.
Ben ik met veel moeite gestopt met roken, zit ik nu weer te zuipen.
Voorheen had ik daar minder last van, maar nu denk ik regelmatig op een door de weekse avond: hoeveel mensen zitten er nu ook zo te drinken als ik?
In winkel karretjes bij mensen kijk ik ook altijd of zij wijn kopen.
Ik wil niet de uitzondering zijn, niet de freak met 8 flessen in een karretje naast de krop sla en tomaten.

Het ongelukkig gevoel dat ik krijg als ik er aan denk dat ik niet meer zou 'mogen'drinken, dat is natuurlijk de verslaving die tegen mij praat.
Hoe heb ik dit zo lang kunnen ontkennen? Hoe is het er zo in geslopen?

Dat is iets voor een andere keer.
Ik hoop morgen, want dit opschrijven...ik denk echt dat het helpt.
Jezus, wat heb ik eigenlijk veel te schrijven!