De harde waarheid

Weer een nieuw jaar, en dit jaar ga ik alles anders aanpakken!
Tuurlijk...dit zeg ik nu al zo'n 180 jaar.
Ergens las ik, dat het goed is om de zaken die je bezighouden van je af te schrijven, dus dat probeer ik nu te doen.
Ik ben alleen bang dat, wanneer ik begin, ik niet meer op zal weten te houden!
Want, voor iemand die ogenschijnlijk alles mee heeft, heb ik inmiddels ontelbaar veel issues.
Te dik, teveel drinken en voortdurend ongemakkelijk met de mensen om mij heen.
Ja, óók de mensen in mijn 'eigen huishouden', zeg maar. En dat is toch wel een kwalijke zaak.
Het fijnst voel ik mij wanneer ik helemaal alleen ben.
Dat is op zich niet erg, ik denk zelfs dat er zoveel mensen zijn die graag alleen zijn: het moet alleen niet zo zijn dat je je alléén nog maar goed voelt wanneer je alleen bent!

Wat maakt mij ongelukkig?
Voornamelijk toch wel mijn gewicht, als ik er goed over na denk.
Een gebed zonder end, mogen we wel zeggen.
Gisteren liep ik met de hond, en rende er een losgebroken hondje langs ons.
Het beestje was doodsbang en ik besloot er achter aan te gaan: het was half 12 en ik was al bang dat het arme diertje de hele nacht alleen buiten zou moeten doorbrengen.
Gelukkig kreeg ik hem/haar te pakken en liep ik dus met kleine hond onder 1 arm mét mijn eigen, iets grotere pup, die mij bijna omver trok in zijn enthousiasme...
Mijn eigen hond naar huis gebracht en met de andere hond op zoek naar de eigenaar in het donker.
Ik liep 10 meter met gematigde snelheid met die hond rond en merkte dat ik volledig buiten adem was en eigenlijk even moest gaan zitten.
Ik liep te hijgen zoals ik voor het laatst bij mijn overleden moeder met COPD heb gehoord.
Die kop kon nu echt wel eens uit het zand: mijn conditie is echt allerbelabberdst.
54 jaar, altijd in goede conditie geweest en nu loop ik rond hijgend als een tachtig jarige.
Dit kan toch echt niet meer.

We leven al een lange tijd met en in een pandemie, en in die tijd ben ik steeds meer in een cocon gekropen.
Rode wijn zuipend en vretend en thuis werkend...
Voorheen moest ik 4 dagen in de week naar kantoor, had ik tennisles en speelde ik competitie, wandelde ik.
Wat doe ik nu? Ik loop met de hond en val dan al bijna dood neer van ellende.
20 kilo zwaarder.
Vaak met hoofdpijn van een lichte kater, soms met lichtpijn en depressie van een zware kater.
Hopend dat ik niemand tegen kom.
Mensen die mij kennen van vroeger, mensen die dan (in mijn hoofd) tegen elkaar zeggen dat ik zo oud en lelijk ben geworden.
In mijn hoofd dan, he? Want wie boeit het nu werkelijk iets hoe ik eruit zie?
Alsof de hele wereld met mij bezig is.
Zo grappig, aan de ene kant zo onzeker en angstig als de pest, maar aan de andere kant wel denken dat iedereen urenlang nadenkt over hoe jij er tegenwoordig bijloopt.
Een vat vol tegenstrijdigheden.

En ook, dat is wel iets waar ik al lang over nadenk, zeker nu ik écht oud begin te worden:
Is dat uiterlijk niet altijd een te groot ding voor mij geweest?
Hebben mensen die dik zijn dan per definitie nooit een leuk leven?
Hebben mensen die er echt helemaal niet uitzien (volgens de geldige normen, want wie bepaalt wat mooi is, eigenlijk?) dan nooit geluk en plezier?
Onzin natuurlijk.
Feit is wel dat ik vanwege mijn uiterlijk (geen foto model hoor, maar best aardig) de wind vaak mee heb gehad.
Althans dat is waar ik, besef ik nu, best veel zelfvertrouwen uit heb gehaald.
Terwijl ik volgens mij ook best een leuk mens ben, qua persoonlijkheid.
Maar, ik denk altijd dat niemand dat verder vindt, behalve ikzelf... haha
Niemand is een groot woord, maar weinig. Nee, eigenlijk niemand.
En als ik al het idee heb dat iemand mij leuk en/of aardig vindt, dan ebt dat gevoel altijd weer weg.
Dan moet die persoon dat elke keer weer opnieuw 'bewijzen.'
Zo van: 'ja, maar als die persoon er achter komt hoe ik écht ben, dan is de vriendschap over.'
Ja, dat heb ik ook mijn vriend en zelfs óók bij mijn kinderen.
Altijd bang dat ze mij verlaten.
Dat is toch niet o.k., hè? Wanneer je je zelfs in je eigen huis niet geliefd voelt.
Terwijl ik wel geliefd bén, dat weet ik als ik een beetje 'normaal' nadenk heus wel, want dat blijkt uit alles.
Althans, geliefd bij de mensen die er toe doen.
Mijn zoon heeft zelfs mijn geboortejaar op zijn arm laten tatoeëren: dat doe je toch ook niet als je je moeder eigenlijk maar een irritant mokkel vindt, toch?

Nou ja, zo kan ik nog wel uren doorgaan, maar er is een begin!
Daar ben ik al blij mee