Sunday hangover blues

Soms twijfel ik vreselijk aan mijn eigen beoordelingsvermogen.
Heb ik het recht om boos te worden? Heb ik het recht om überhaupt iets te zeggen?

Ik weet dat ik, net als ieder ander mens, soms uit emotie heftiger reageer dan gepast is, maar ook dan is de vraag;
Wat is gepast/acceptabel?

Stel je voor:
Hij heeft een kater van de avond ervoor, ik voel me lichtelijk brak maar ben er lang niet zo erg aan toe als hij (thank god). Het huishouden is gisteren ook al grotendeels blijven liggen, maar dat wat er is gebeurd, heb ik gedaan. Ik heb mezelf al 3 dagen er niet toe kunnen zetten om de afwas te doen, I know, slechte zaak, maar ondanks dat ruim ik hier en daar spullen op om er voor te zorgen dat het niet helemaal uit de klauwen loopt.

Nu ben ik zelf ook geen zonneschijn als ik een hangover heb, sterker nog, ik ben dan niet te genieten. Des ondanks “probeer” ik alsnog mijn steentje bij te dragen als er iets moet gebeuren. Of ik drink gewoon niet de avond ervoor. Nu weet ik dat het niet zijn plan was om helemaal naar de getver te gaan en ik ben ook niet geheel onschuldig omdat ik ook wel een beetje diep in het glaasje heb gekeken, maar ’s avonds en vent, ‘so chtends een vent. Sorry heel hard, maar als ik het zelfde zou doen, zou er helemaal niks gebeuren. Daarbij komt dat tegen de tijd dat hij na de zoveelste herhaling van de afleveringen van Friends heeft gezien, eindelijk opstaat ben ik al aangekleed, gefatsoeneerd en sta ik (weliswaar met een pijnstiller tegen de hoofdpijn) al weer het bed te verschonen en op te ruimen, na eerst 2 keer over de facking stofzuiger te zijn gestruikeld die midden in de woonkamer ligt omdat hij daar gisteren het filter uit heeft gehaald ter vervanging. How about getting that fucking thing out of the way?!?!?! Nope, blijkbaar niet! Hij loopt er zelf tig keer lag maar hem lijkt het niet te storen dat hij midden in het gangpad ligt.

Maar oh wee als ik er een opmerking over maak dat hij in de weg ligt. Aangezien ik laatst al zo vreselijke ruzie met hem gehad heb over het huishouden, waarbij ik hem er op wees dat hij continue zijn spullen overal laat slingeren en ik er klaar mee ben achter hem op te ruimen.

Kortom, nog even volhouden (dus nog een aantal keer over dat kut ding struikelen) en dan maar hopen dat hij ook echt die stofzuiger opruimt nadat ik hem net op een hele positieve en vriendelijke manier gevraagd heb deze op te bergen….. Ik weet namelijk dat als ik er nog een keer over begin dat hij vind dat ik: aan het zeiken ben, hij zich niet goed voelt en hij weekend heeft, dus ook gewoon lekker wil relaxen.

Oh… ok…. Want ja, ik heb maar een 40 uurige werkweek en kan dus in het weekend ook nog zo’n 95% van het huishouden daarbij doen. Alleen omdat hij gemiddeld zo’n 60 uur draait per week op de vrachtwagen en de gene die meer thuis is dus ook meer in het huishouden doet, wil dat niet zeggen dat hij moet verwachten dat ik niks zeg of hem ergens op aanspreek en dan ook nog eens denkt chagrijnig te kunnen en gaat snauwen tegen mij omdat ik hem erop aanspreek. Het erge is aan alles dat hij zich lijkt te gedragen alsof hij thuis bij zijn moeder is. Hij hoefde nooit wat te doen en zelfs toen hij uit elkaar ging met zijn ex waarmee hij een huis had gekocht en op zichzelf ging, waarbij dit ook een grote reden was waarom zij uit elkaar gingen, kwam zijn moeder alsnog om een deel van zijn huishouden te doen!?!? Ever thought about doing your own god damn stuff….?

Het zelfde geldt trouwens voor eten koken. “De gene die als eerste thuis is kookt”. Wie staat er alsnog elke avond (ook in het weekend) te koken en überhaupt te verzinnen wat we gaan eten, c’est moi! En, ik moet eerst de inhoud van de hele koelkast gaan op noemen en hij bij 80% zegt “nee heb ik geen zin in”. Nu is de keuze ook nog eens vrij klein aangezien meneer geen groenten eet. Maakt het er alleen maar makkelijker op, NOT… Ik snap dat ik als ontzettende pasta liefhebber, hem niet elke avond pasta kan voorzetten. En ondanks dat ik mijzelf niet zie als een goede kok, maar de weg weet in een keuken, zijn bij mij op een gegeven moment ook een keer de ideeën op . Zo blijft het een uitdaging om elke avond weer iets op tafel te zetten zonder dat hij met een droge blik naar zijn bord kijkt.

Oh en dan nog iets, het excuus/cliché “Ja ik ben een vent dus ik zie 80% van de dingen niet waar jij moeilijk over doet in het huishouden” is volledige bullshit en onacceptabel. Ik ken mannen die echt 100 keer een beter en schoner huishouden hebben en bijhouden dan de gemiddelde huisvrouw met een schoonmaak-obcessie. Ik ben geen perfecte huisvrouw en wil ook geen spik en span blits huishouden. Maar sinds ik nu eenmaal lichtelijk neurotisch kan zijn, zijn er nou eenmaal bepaalde dingen waar ik waarde aan hecht. Is het dan te veel gevraagd om te vragen om hulp en iets meer dedication? Zie-ik-niet-zoals-jij-my-ass….

Wat me nog het meeste dwars zit aan dit alles, is dat ik ook gewoon niet meer durf dit onderwerp aan te snijden…. De voorgaande ruzies waren al erg genoeg hierover. Het laatste wat ik wil is dat dit uit te hand loopt en ons stuk kan maken.

Want let’s face it;
Ik heb olifanten geduld hiermee, ik hou vreselijk veel van hem en ik wil ongelooflijk graag oud met hem worden, maar het enige wat ik nu ben gaan doen is vreselijk aan mezelf twijfelen of ik het toch niet allemaal fout doe. Of ik te veel van hem vraag en te veeleisend ben.

Leven en liefde doet soms best pijn en is moeilijk…
Bah, dan maar even een potje huilen in de hoek.