Rouw

Hallo lief dagboek,

Na een paar jaar zie ik je dan weer eens. Ik heb het gevoel dat ik vooral terugkom naar dit dagboek als ik heftige emoties heb. Mijn brein zit vol en ik wil lullen, en ja papier voelt beter dan mezelf in de spiegel.
Even een korte recap van de afgelopen 3 jaar; ik ben lekker mijn studentenleven aan het leven. Ik ben bij een studentenvereniging gegaan en volgend jaar ga ik alweer aan mijn master beginnen. Ik had besloten mijn studie een extra jaar te verlengen om een semester in het buitenland te volgen na corona (hoooiiiii Finland!).

Hoewel ik dit super super super leuk vind, gaat het even wat minder. De week voordat ik in het vliegtuig stapte heeft het broertje van mijn oud huisgenootje (en goede vriendin) zelfmoord gepleegd. Slik. Die kwam aan. Vier maanden later kreeg ik hier in Finland te horen dat de oud huisgenoot B (die ook lid was van mijn vereniging) van mijn ex zelfmoord had gepleegd. Ik heb heel veel gehuild die week en naar gedroomd. In de tijd dat ik en mijn ex daten kwam ik daar veel over de vloer, maar mijn ex en ik hebben in die tijd ook heel veel over hem gepraat. Hij had al eerder een poging gedaan en vervolgens gelogen over dat hij kanker had. Nadat dit naar buiten kwam waren veel mensen (begrijpelijk) boos op B. Aangezien ik er wat dichterbij stond kon ik begrijpen dat het kwam uit een plek van wanhoop en mentale ziekte, maar voor degene die alleen te horen kregen dat hij had gelogen over kanker hebben lag dat anders. Ik voelde me opeens eenzaam in het buitenland.

Uiteindelijk besloot ik terug te vliegen naar Nederland, ik wilde kunnen rouwen met de mensen die hem kenden. Ik wilde even mijn vrienden knuffelen en dichtbij mijn mama zijn. Ik had al eerder overwogen om wellicht even terug te vliegen, maar dit maakte de beslissing voor mij. Terugzijn deed me goed, ik heb kunnen praten, de pijn kunnen delen. Ik heb kunnen horen dat zijn vrienden hun best hebben gedaan om hulp voor hem te krijgen. Mijn gevoelens van rouw voelde eindelijk meer okee, ik kon ze omarmen.

Een beetje bang was ik om terug te gaan, maar ik keek ook weer uit om terug te gaan naar mijn appartementje hier. Dat ik een hele leuke Fin aan het daten ben maakte me nog extra enthousiast over mijn terugkomst. De avond voor ik wegging was ik nog een paar biertjes op mijn vereniging aan het doen. Een vriendinnetje liet weten dat het niet zo top ging, dus vlak voor ze naar huis ging ben ik nog even buiten met haar gaan praten. Ze vertelde dat ze weer zwaar depressief was en een zelfmoord poging had gedaan. We hadden tijdens mijn exchange nog geappt en plannen gemaakt voor de zomer. Ze reageerde wat langzamer dan normaal, maar ik dacht dat het was omdat ze zo druk was met haar studie.

Ik zit er doorheen, dus ik probeer mezelf te herinneringen:
-ga uit bed
-reach out to my friends. Zeker in Nederland, het is okee dat ik ze nu nodig heb.
-App, bel en schrijf meer naar mijn vriendinnetje, check dat ze okee is.
-Sporten helpt.
-Probeer alvast te regelen om weer naar therapie te gaan zodra ik in Nederland ben.
-De luisterlijn bestaat.

Of zoiets. Op dit moment wil ik gewoon huilen.