Perikelen van het hechtingsmonster 2

En toen werd het maandag..... en toen ging weer de telefoon...... en weer school..... met het verzoek of ik haar op kwam halen want de juf die had het gehad (juf belde niet zelf)

Ik dacht, het kan nu toch niet zo zijn dat als ze negatief gedrag vertoond, dat ik haar maar op moet halen? Wat leren we haar dan? Ik ga me vervelend gedragen want dan hoef ik niet naar school?? Vind ik niet oké. Ik hoorde ook niks over schoppen of slaan. Ik hoorde alleen dat ze "niet mee naar buiten wou" en dat ze echt niet luisterde.

Ja dacht ik... wat moet ik daar dan mee. Dan probeer ik wat tips geven van wat ik al gelezen heb in het boek... (ik heb zoveel vragen, baal echt dat ik niet bij de zoomsessie kan zijn, misschien moet ik ze op gaan schrijven, want ik vergeet ze ook weer)

Laat haar dan maar zitten dacht ik, nee dat wou de juf niet, want dan zit ze aan haar spullen. Nee dat is ook niet fijn.. en de juf had plein wacht .. .en toen dacht ik.. maar ho! dat is iets wat gerouleerd wordt. In een extreme situatie kun je toch vragen of iemand dat van je overneemt... of dat iemand anders dan even in de klas bij mijn dochter zit om een oogje op te letten ivm aan spullen zitten.

Ik vraag me af wat er in dat boek voor school staat.. heb nu dus ook ff gevraagd of ik het boek even terug mag, zodat ik zelf kan lezen wat er in staat ook. Want ik snap dat thuis een andere situatie is dan op school in een groep.

Juf begon ook over, ja dan wordt ze anders behandeld... maar ik dacht dat is nu toch ook al... ze is ook gewoon anders. Waarom wordt daarin het bezwaar gemaakt. Waarom maken we van kinderen op de basisschool tegenwoordig weer zo'n eenheidsworst. Een kind mag geen uitzondering zijn. Maar kinderen zijn uitzonderingen, laat ieder kind gewoon zichzelf zijn denk ik dan.

Maar het ergste wat ik vond om te horen bij het geven van wat tips... was de opmerking "Nou ik geloof eigenlijk niet dat dat helpt, maar het zal er wel bij horen." Ja dan denk ik ook..... dan wil je het ook niet echt een kans geven.

En... ik ben zoveel tijd kwijt aan haar. Terwijl alle tools er juist zijn om zo min mogelijk aandacht te besteden aan het kind en juist de discussies te vermijden en met escalaties de rust te bewaren. Met de tips ga je juist weer tijd besparen.

Dan wordt ik even moedeloos ook. Want waarom mag een kind met ADHD of Autisme wel die aandacht krijgen op regulier onderwijs? En waarom mijn kind dan niet? Ja ze heeft nog meer kinderen in de klas (kleine klas, met minder dan 20 leerlingen) en een aantal daarvan hebben ook een extra gebruiksaanwijzing, wat maakt mijn kind dan minder dan hun??

Waarom wel een studiedag voor autisme en adhd, maar als er andere problematiek is dan zou dat geen extra aandacht verdienen? En dat terwijl speciaal onderwijs helemaal geen garantie is voor de juiste aandacht en manieren. Dan ga ik mogelijk tegen precies hetzelfde aanlopen, met ook nog het risico dat ze haar in een extraverte klas gaan zetten, terwijl dat denk ik juist NIET goed voor haar is. Dat is een aanname/angst ben ik me bewust van.

Hoe dan ook, ze moet toch dit schooljaar afmaken. Dan kunnen we het beter toch proberen. Ipv eigenwijs doen. Denken dat het toch niet werkt. Iets niet willen doen, want tja dan is ze een uitzondering.....

Ik zou wel willen schreeuwen. Het maakt me zo verdrietig. Ik zie aan alles dat mijn meisje geholpen wil worden. Ze roept zelf dat ze het niet snapt, dat ze denkt dat ze het niet wilt doen maar dat haar lijf het toch doet. Ze voelt zich zo onbegrepen en machteloos.

Ik heb haar alvast wat verteld van het hechtingsmonster. Dat was makkelijk te implementeren, want ze heeft niet alleen een hechtingsmonster, ze heeft ook Lompe Leo. En Lompe Leo zorgt ervoor dat ze allerlei klunsige dingen doet. Zo waarschuwen wij haar ook niet dat ze moet uitkijken met van alles. We zeggen alleen dat Lompe Leo zo in de buurt komt en dat ze moet uitkijken voor hem. Dus nu is er ook het hechtingsmonster. Eerst legde ze het uit als een hechtingsmonster en een hechtingsengeltje, maar dat heb ik gecorrigeerd. Want er is geen hechtingsengeltje, want dat engeltje, dat is zij! Zij is zelf het engeltje, een lief, zorgzaam, intelligent, betrokken en emotioneel meisje. En die heeft last van het hechtingsmonster. En nu we weten dat hij er is, gaan we allemaal tegen hem vechten. Mama, Papa, haar broer, andere mensen in haar directe omgeving gaan haar allemaal helpen om te vechten tegen dat hechtingsmonster.

Dat vind ze leuk, daar heeft ze zin in.

Gelukkig ging het vandaag iets beter op school, zij vond van wel. De juf vond haar kribbig. Ach ja. Kleine stapjes toch?

Morgen is het kerstdiner. Ze kijkt daar nu al 3 jaar naar uit. Ze is zo zenuwachtig, dus ik hoop dat het goed gaat morgenochtend op school.

Dat was weer een dag uit ons leven.