Perikelen van het hechtingsmonster

Vandaag werd ik gebeld door de juf van school. Of ik haar op wilde halen, ze was aan het slaan en schoppen en ze was er klaar mee.

Ik heb haar dus maar opgehaald. De juf bedoeld het goed.
Daar aangekomen stond ze buiten voor de deur op mij te wachten. Ik heb haar een knuffel gegeven. Ze moest huilen en vroeg mij, waarom doe ik toch zo? Ik ben naar binnen gegaan om nog even met de juf te praten over wat er gebeurd is. (juf heeft duidelijk nog wel wat tools nodig)
Thuis heeft ze nu een schrift... daarin moest ze gisteren van mij opschrijven wat ze van plan was stiekem te pakken qua snoep en eten uit de voorraadkast.

Ik heb haar thuis met het schrift naar haar kamer laten gaan. En de opdracht gegeven dat ze moest nadenken over hoe ze het goed kon maken naar de kinderen en juf toe die ze geslagen en /of geschopt had. Haar antwoord was, nou dat is dan de hele klas (dat was niet helemaal zo, maar ben daar niet op ingegaan)

Ze heeft nu een excuusbriefje geschreven. Daarin staat ze niet had moeten doen wat ze gedaan heeft. Dat ze het ook niet wil doen en dat ze het zelf niet snapt.
De tips van Esther Groenewegen zijn helder, toch wel lastig en soms niet even haalbaar of lastig om te denken. Maar we doen ons best. Voor een eerste stap, heeft dit in ieder geval sneller rust in huis gebracht. Dus al zou uiteindelijk haar gedrag niet veranderen.... Er komt wel meer rust in huis
(p.s. De pot met kerstkransjes staat nog steeds op tafel en er is bijna niks uit, anders dan wat ik zelf gepakt heb of wat ze gevraagd heeft)