Omgaan med obsessieve gedachten en schaamte

Wat doe je als je ondanks dat je alle bevestiging in de wereld heb, iedere dag hoort dat hij van je houd, hem 3 keer in de week ziet en zelfs over de toekomst praat, alsnog direkt onzeker wordt als hij wanneer hij bij zijn vrienden is niet op zijn telefoon kijkt?

Ik weet hoe stom het klinkt.
Ik zie ook gewoon voor me hoe hij gezellig bij zijn vrienden is, die ik overigens erg graag mag. Ik weet dat hij amper op zijn telefoon kijkt al hij in gezelschap is, dat doet hij als hij met mij is ook. Hij is zo ontzettend lief en geduldig, eerlijk gezegd snap ik niet hoe hij het uithoud met mijn onzekere buien. Ik kan zo overreageren, zo'n verdriet voelen. Om niks!

Want ik zie hem morgenochtend. Ik weet dat hij mij een lief berichtje zal sturen als hij thuiskomt en dat ik hem altijd mag bellen als ik onzeker word. Hij neemt ALTIJD op en is ALTIJD heel erg lief voor me. Maar deze keer wil ik het anders aanpakken. Geen huilerige telefoontjes met dat ik hem zo mis.

Ik ga het van me afschrijven tot ik me beter voel dit keer echt een kans geven. Ik ga net zoveel schrijven tot ik geen behoefte meer voel om bevestiging te zoeken. Want eerlijk gezegd weet ik echt niet waar ik nou precies op uit ben. Hij zegt iedere dag dat hij van me houd, hij is stabiel, gezond, niet flirterig naar anderen, eerlijk en druft tegengas te geven. We zijn ongeveer een halfjaar samen en is mijn eerste vaste relatie nadat ik het heb uitgemaakt met mijn ex waarmee ik drie jaar samen was, en kinderen wilde. Ik heb het uitgemaakt omdat ik geen gevoelens meer voor hem had, nada. Ik voelde me totaal niet meer tot hem aangetrokken en vond hem ontzettend afhankelijk. Clingy.

Precies datgene wat ik nu ben, ook al probeer ik dat echt niet te zijn. Clingy... Zou dat de reden kunnen zijn dat ik zo bang ben? Dat hij mij niet meer aantrekkelijk zal vinden aangezien het zo'n enorme afknapper is geweest voor mezelf? Misschien denk ik het te missen omdat dat hetgene was wat mij voorheen een veilig gevoel gaf?

Wat ik wel weet is dat het uiteindelijk allemaal wel mee zal vallen. Ik moet alleen deze onzekere uren even doorstaan, en misschien gewoon mij overgeven aan het verdrietige en onzekere gevoel dat ik heb. Mezelf ervan weerhouden hem ermee te belasten, hij doet immers al alles om mij een goed gevoel te geven en ik wil gewoon niet dat mijn geluk van hem afhangt.

Ik moet ook gewoon naar bed kunnen zonder een kus emoji of berichtje van hem te hebben gekregen. Ik kan dat, want dat heb ik immers ook gekund voor ik hem kende.

Nu ik dit allemaal opschrijf bedenk ik me hoeveel mazzel ik heb met hem. Hij heeft zoveel geduld met mij. Ik wenste dat ik mezelf dit gunde, maar dat vind ik moeilijk. Ik kan zo'n ontzettende lastpost zijn. Met zulke enorme stemmingswisselingen.

Gelukkig ziet mijn dokter nu ook dat mijn depressie aan het afnemen is. Sinds ik medicatie slik gaat het aanzienlijk beter, maar helaas heb ik soms nog van die extreem onzekere gedachten. Het gebeurd meestal als ik de hele dag weinig gedaan heb en teveel ga overdenken. Misschien verveel ik me wel gewoon, maar ben ik dat gevoel niet meer gewend.

Ik zit op het moment thuis omdat ik naast depressie in een burn out terecht ben gekomen. Ik heb mezelf helemaal kapot gewerkt (leraar speciaal onderwijs) en vanwege mijn extreme perfectionisme ben ik gewoon te ver gegaan. Toen mijn baas vond dat ik een pauze verdiende hoorde ik alleen maar: je hebt gefaald, lui mens! Er zijn mensen die het veel moeilijker hebben dan jij! En dat is ook zo.
Maar ik wil niet dat iemand mij lui vind. Ik wil dat mensen mij zien als iemand die hard werkt en ook nog eens het perfecte vriendinnetje is. Iemand waar mensen respect voor hebben, tegenop kijken en mij willen zijn. Want ik wil altijd iemand anders zijn.

Nadat ik 15 kilo ben afgevallen, iets wat ik dacht nooit te kunnen, kijk ik minstends vier keer per dag in de spiegel en sta ik minstends zo vaak op de weegschaal. Ik zie gewoon niet wat anderen zien wanneer ze zeggen dat ik zo dun ben geworden. Ik ben niet dun, je ziet het vet gewoon bewegen als ik loop en ik kan niet eens normaal zitten zonder dat je drie rollen ziet zitten. Toch ben ik volgens mijn BMI en lichaamsverhouding ngeveer even zwaar als Ariana Grande en Madeleine Petch, wie ik prachtig vind. Ik zie het gewoon niet.

Nu ben ik moe, ik hoop dat ik snel in slaap zal vallen.
Eerst zal ik me door de nare gevoelens heen moeten worstelen.
Proberen mij er niet tegen te verzetten, niet erover te oordelen en het voorbij te laten gaan.

Ooit op en dag zal dit overgaan... Ik houd hoop!