natalee & rotzooi.

vandaag was het een leuke dag, maar ook een erg moeilijke en ingewikkelde dag.
soms weet ik gewoon niet wat ik met mezelf en mijn gevoelens aan moet.
ik voel me dan zo vreselijk wanhopig en ellendig.
jongens laten mij mezelf verliezen. waarom kunnen we niet zonder liefde?
waarom kunnen we niet zonder een vrijer,verkering,echtgenoot?
En waarom kiezen we er niet zelf voor om verliefd te worden? en om niet meer verliefd te zijn?

Ik moest vandaag aan natalee holoway denken. waarom weet ik niet. ik heb de vreemde gewoonte aan de somberste en ergste situaties en dingen in de wereld te denken wanneer ik me niet goed voel.
in slechts een paar minuten schreef ik dit gedicht.

Natalee.

Zijn armen hielden me niet meer vast,
Zoals ze me zolang in zijn greep hielden.
Ik hoorde zijn voetstappen in het zand,
Hij liep weg van mij, weg van het strand.

Ik schreeuwde de longen uit mijn lijf,
Maar er kwam geen geluid uit mijn mond,
Voelde me immens klein in het duister van de nacht.
Ik wenste slechts, dat ik niet zoveel gedronken had.

En in mijn slaap,
Wilde ik wakker worden in mijn kamer,
En hoopte ik dat het slechts een gemene droom zou zijn,
Niet de werkelijk, niet in het nu.
Want dan zou ik niks voelen van de pijn.

Maar ik werd wakker door een plons,
De koude oceaan die mij doorboorde.
Ik wou zwemmen maar kon het niet,
Ik liet los, ik liet los.


ik moet mijn kamer opruimen. op een slechte dag ga ik altijd eerst douche, dan superschone kleding aantrekken en daarna mijn kamer opruimen. Ik heb de vreemde illusie dat de rotzooi die zich elke week in mijn kamer ophoopt, symbool staat voor de chaos in mij hoofd. ik geloof dat echt,

wanneer ik dit stukje zo lees lijk ik onderhand wel een psychopatisch figuur.
maar wees niet bevreest dat valt wel mee.