My story

Toen ik nog jong en kind was genoot ik met mijn 4 broers en 2 zussen van het leven. Ik ben geboren als een tweeling maar mijn broer verliet me 11 maand na de geboorte. Niemand wist waarom. Sinds dan ging de relatie die ik had met mijn mama de slechte kant op. En uiteindelijk was ik voor haar de schuldige. Maar als kind besefte ik niet goed wat mijn tweeling broer precies voor me was. Toen mijn ouders nog samen woonden waren ze niet vaak thuis. Ze hadden vaak ruzie en dus voedde mijn broers me op. We speelden vaak buiten omdat we toen leefden op het platteland. Ik genoot van de natuur en het plezier die ik had. Maar op een dag veranderde alles, terwijl ik op dat moment nog niet eens besefte wat me overkwam. Ik was 9 toen ik misbruikt werd door mijn oudste broer. Zoals ik al zei, als kind besefte ik helemaal niet dat het verkeerd was. Hij was mijn broer, mijn grote voorbeeld dus deed ik wat me gevraagd werd. Het was niet dat ik weigerde omdat ik juist daardoor meer aandacht van mijn broer kreeg. Het voelde wel nooit goed, maar mijn broer gaf me altijd kleingeld om er iets lekker mee te kopen. Ik schaamde me meestal wel waardoor ik dit verzweeg tegen de rest. Maar het leven ging verder en ook al speelde dit mee, ik bleef toch genieten van de momenten waarin ik niet zijn pleziertje hoefde te zijn. De moment waarin ik oprecht gelukkig was en waarin ik lachte en speelde in de natuur. ik weet niet precies hoe lang dit duurde maar na een paar jaar gingen mijn ouders hun eigen pad op. Mijn mama verhuisde en iedereen ging mee. Ons leven veranderde in een klik. Mijn broers werden groter. We woonden niet echt in een groot huis maar iedereen geraakte erin. Mijn mama had een nieuwe vriend die soms nogal gewelddadig kon zijn. Iedereen groeide zowat uit elkaar. Ik kan me niet herinneren waar mijn oudste zus en oudste broer waren of deden maar dat was ook niet zo belangrijk want ik probeerde mijn plekje te vinden in ons nieuw gezin. Het had een tijdje geduurd toen mijn oudste broer terug begon met tasten. Deze keer voelde het anders. Ik schaamde me nog meer dan anders en wilde dit eigenlijk niet meer. Maar hij was mijn broer en daar kon ik niets aan doen. Na een tijdje verdween mijn oudste broer uit huis. Dus nu had ik iemand anders als rol model nodig. Ik had nog 2 andere broers die vaak buiten gingen en dus wilde ik steeds mee. Ze waren veranderd want ze wilden niet meer met me spelen. Ze vonden me te jong. Ik moest dus mijn eigen weg proberen vinden. Ik weet niet hoe alles terug herbegonnen is maar het misbruik begon opnieuw. Deze keer niet door mijn oudste broer maar door een van mijn andere broers. Het voelde anders. Weer durfde ik hem niet af te weren. Ik zat ondertussen al in het 5de leerjaar. Alles ging redelijk goed. Ik probeerde te genieten van alles waarvan ik genoot. Op een avond veranderde weer heel mijn leven. Mijn relatie met mijn mama was nog altijd niet veranderd. Ik voelde een of andere haat langs haar kant. Ik probeerde tevergeefs mijn best te doen zodat ze trots op me kon zijn, maar alle pogingen mislukte. Ik had alleen nood aan moederliefde. Meer vroeg ik haar nooit maar het mocht zo blijkbaar niet zijn. Op die avond, waarin alles veranderde, kreeg ik zware klappen van mijn mama. Momenten waarin ik blauwe plekken had, waarin ik smeekte om te stoppen met slaan, waarin ik riep naar mijn broers en zussen om me even te helpen of waarin mijn mama me bij de keel greep en van de grond trok terwijl iedereen erop stond te kijken, dat zijn momenten die ik nooit zal vergeten! Uiteindelijk eindigde de avond waarin mijn mama me bij papa dumpte. Mijn papa was ondertussen al verhuisd en woonden alleen. Ik ben toen met mijn papa naar het politie bureau geweest maar niemand die me geloofde. Mijn hart brak op het moment dat we buiten kwamen en al mijn broers en zussen, die er die avond waren, me leugenaar noemden! Op dat moment voelde ik me alleen, ook al had ik mijn papa die er voor me was. Jaren verstreken bij mijn papa en ik had een rustig leven. Ik genoot van de moment waarin ik alleen met hem in de zetel zat en horror films keek. We deden bijna alles samen. Uiteindelijk kwamen om de zoveel tijd mijn andere broers en zussen langs. Het misbruik was weer begonnen en daar ging het rustige leventje. Ik zat ondertussen al in het 1ste middelbaar. Na die mishandeling van mijn mama stuurden ze me op internaat, zodat ik mijn rust kon vinden in de week. Ik genoot ervan dat ik altijd wel iemand om me heen had want sinds alles wat ik al meegemaakt had, was ik bang om alleen te zijn. Het misbruik ging nog altijd door maar ik mocht niks laten merken aan de buitenwereld. Ondertussen was ik 13 bijna 14. Ik leerde veel bij en besefte ondertussen al wat ik eigenlijk al allemaal had meegemaakt! Het gemis van mijn tweeling broer werd sterker bij de dag! Ik besefte hoe anders mijn leven eruit ging zien. Hoe minder eenzaam ik me misschien zou voelen! Ik besefte ook dat misbruik, iets crimineel was en gewoon niet kon! Maar ik wist niet hoe ik dit aan iemand ooit zou kunnen uitleggen! Ik was bang voor wat ze dachten en over hoe ze zouden reageren. Ik was bang dat niemand me zou geloven. Dus hielt ik mijn mond maar en glimlachte alsof ik oprecht gelukkig was terwijl ik vanbinnen brak. Ik was veranderd sinds ik dit alles besefte. Ik kreeg nachtmerries! Ik had vele huilbuien en ruzies met vriendinnen. Er was niemand die me begreep. Zoals ik altijd gedacht had was ik weer helemaal alleen terwijl die duisternis me verslond! Ik sneed mezelf om een andere pijn te voelen! Om mezelf te straffen voor wat me overkwam. Ik kon niemand anders beschuldigen dan mezelf. Maar elke dag trok ik mijn masker op en deed mee met wat de rest deed, zonder dat iemand me doorhad. Of dat dacht ik toch! Op een avondje, tijdens de studie, kreeg ik een brief van mijn opvoedster. Ze zag dat er iets mis was en wilde met me babbelen. In de latere avond zaten we dan in een klein kamertje met ons 2. Ze stelde me vragen over wat er aan de hand was. Ik wilde wel antwoorden maar twijfelde over wat ik in hemelsnaam moest zeggen tegen haar. De waarheid of liegen zoals ik al een tijdje deed? Op het moment dat ik het haar wilde vertellen, was mijn stem verdwenen en mijn woorden niet te vinden. Ik barstte in tranen uit en kon alleen maar korte woorden zeggen. Volgens mij waren die genoeg. Ik werd naar mijn kamer gebracht en deed geen oog meer dicht! De volgende dagen kreeg ik vele gesprekken van mensen op school die me zouden helpen. Even hoopte ik. Op school kreeg ik het advies om naar de politie te stappen, maar uit ervaring had ik er geen vertrouwen in. Uiteindelijk kwam ik dan terecht bij mensen die vertrouwd waren met zo een situaties. Ik moest daar vaak op gesprek maar schaamde me over wat er gebeurd was in mijn verleden. Ik durfde niet volledig open te zijn en wilde gewoon dat het misbruik stopte. Gelukkig stopte het misbruik wel maar ging mijn familie uit elkaar. Er was niemand die me echt volledig geloofde. Ik gaf niemand daar de schuld van omdat ik begreep dat het uiteindelijk ook hun zoon was. Ik besefte dat ik er weer alleen voor stond. Thuis kon ik er met niemand over praten ook al hadden velen vragen. Ik wist dat ze me toch niet geloofden. De zaak werd dan ook gesloten met als conclusie dat we kinderen waren en dingen wilde uit proberen! Uit mijn conclusie ontstond dat dus niemand naar me luisterde en me dus ook niet geloofden! Daardoor viel ik een diepe put. Ik ging naar een psycholoog om over mijn gevoelens te praten. Het hielp wel maar veranderde niets aan wat er gebeurd was! Even later werd ik dan ook opgenomen omdat ik plannen had om het leven te verlaten! 7 maanden heeft mijn opname geduurd! Het ging erna even goed! Ik zat ondertussen al weer in het 3de middelbaar. Ik probeerde mijn leven terug op te pakken ook al was het niet gemakkelijk. Een heel jaar lang ging het goed. Ik werkte ondertussen op een speelplein waardoor mijn sociale contacten verbeterden. Mijn zelfbeeld ging daardoor ook een beetje omhoog. Loslaten lukte nog niet echt volledig maar het speelplein hielp me om alles even te vergeten. Om even de kinderwereld terug in te gaan en volledig los te kunnen gaan zonder dat iemand je anders aankeek. Ik kreeg dan ook een bij-job`ke als babysitter waardoor mijn avonden dan ook weer gevuld waren. Een heel jaar lang kon ik even vergeten. Een jaar lang kon ik een echte tiener zijn, zonder zorgen en deed ik dan ook wat een echte tiener deed op 16 jarig leeftijd, uitgaan en genieten. Zorgen maken om kleine dingen. Even kon ik een normaal iemand zijn zonder mijn verleden. Zonder te bekeken worden als een zot met littekens op haar arm. Om eens geen kind genoemd te worden die aandacht wilde terwijl velen mijn verhaal niet kenden... Maar er kwam dan toch een dag aan waarin het verleden me inhaalde. Dat jaar passeerde en ik zat nog maar net in het 4de middelbaar. Nachtmerries kwamen terug. Donkere gevoelens waren sterker dan ooit. Deuren gingen op slot terwijl ik sliep, schrik dat iemand zou binnenkomen om me iets aan te doen. Ik kroop terug in mijn schulp en durfde er niet uit. Mijn zelfzekerheid daalde onder de nul. Ik had het moeilijk met eten maar niets ernstig. Ik heb toen velen zelfmoord pogingen ondergaan en heb vele spoed diensten zien passeren. Ik was het allemaal beu. Ik voelde me een `probleem kind`. Ik zag aan de gezichten van geliefden dat niemand me begreep. Uitleggen kon ik niet. Al jaren lang vertelde ik mijn verhaal aan mensen die me zogezegd konden helpen maar één voor één lieten ze me vallen. Dus ik zag geen andere oplossing meer dan de dood. Ik zat nu al een paar maand in een instelling zodat ik meer begeleiding zou krijgen als het even wat minder met me ging. Ik voelde me daar niet echt thuis. Maanden lang sloot ik me op in mijn kamer. Ik kwam er alleen uit als het moest! De begeleiding wilde me helpen door erover te praten maar ik had geen vertrouwen meer in mensen. Uiteindelijk werd dan geconcludeerd dat er opnieuw een opname moest komen. Ik zag er heel erg naar uit om aan die opname te beginnen. Ik wilde een nieuwe start zonder problemen en waarin ik het verleden een plaatsje kon geven. De datum stond al vast en mijn geluk kon niet stuk ook al was alles duister binnenin mij. Op een moment werd de datum dan toch verlegd waarin ik dus weer een zelfmoord poging deed en in spoed belandde. De hoop op geluk was weg. Wat later kreeg ik dan telefoon dat de datum niet meer hoefde verlegd te worden waarin ik met tranen een glimlach had. Mijn geluk was dichtbij ook al wist ik dat er werk aan de winkel was. Een tijdje later kwam ik dan terecht in Pittem. Na 5 maand ging alles al veel beter. Ik had het verleden een plaats kunnen geven en mijn relatie met mijn mama kunnen accepteren. `Aantrekken en weer afstoten`. Het korte verhaal met mijn tweelingbroer heb ik mee kunnen omgaan net zoals alle andere gevoelens die ik had. Het enige probleem dat er nog was, was mijn eetstoornis die groeide. Ik was al bijna aan het eind van mijn opname en had geen zin meer om er aan te werken. Dus besloten we samen om mijn opname een halt te roepen, ook al was die eetstoornis er. Ik besefte ook gewoon niet dat ik een eetstoornis had.De mensen van Pittem hadden mijn begeleiders van mijn instelling wel geadviseerd om naar een diëtiste te gaan. Met veel tegenzin ben ik daar dan ook aan begonnen. Het schooljaar was al weer begonnen en ik moest mijn 4de middelbaar opnieuw doen. Ik keek er heel erg naar uit. Ik was ondertussen heel erg veranderd. Stond sterker in mijn schoenen en had al veel geleerd van het verleden. Ik ben nu 17 en kan terug genieten van het leven ook al speelt die eetstoornis nog mee. Het ene moment is die groter en andere moment niet. Ik besefte pas dat ik een eetstoornis had als mijn lichaam verzwakte! Ik viel vaak flauw, werd snel ziek, kreeg problemen met mijn boten,... Door het overgeven een maagontsteking. Door het te veel sporten, problemen aan mijn voeten en knie. Maar nu gaat alles wel al beter! Ik geniet van de kleine dingen. Kan af en toe overgaan op ongezonde voeding. Ik ga terug naar de diëtist en doe mijn best om mijn afspraken te volgen. Als ik het terug even moeilijk krijg probeer ik daarover te praten of er even aan te denken en erna weer verder te gaan. Ik besef dat ik vele mensen om me heen heb die klaar staan om me te helpen. Dat ik vele mensen om me heen heb die me liefhebben en er zo vele redenen zijn om te leven!!! Ik heb ook al terug een relatie van 11 maanden! Dat heel goed gaat. Ik woon nog altijd bij mijn vader, maar kijk terug uit naar de toekomst. Snijden doe ik niet meer, spijtig genoeg roken wel. Ik ben ook een trotse meter geworden van mijn mete-kindje Luna. Ik zit al een jaar in mijn instelling en heb mijn plaatsje daar gevonden. Mijn relatie met mijn mama gaat al veel beter maar ik ben nog altijd op de hoede voor als het weer eens slecht gaat. Ik haal mooie resultaten in het 4de middelbaar STW. Ik ben al 9kilo bijgekomen waarin ik wel niet super trots op ben maar waarin ik wel goed zit.

DUS...Als je ook even in een moeilijk pakket zit, weet dan dat je niet alleen bent en dat er oplossing zijn voor je problemen. Praat er met iemand over en zoek zo snel mogelijk hulp. Oordeel niemand als je niet weet wat zijn verleden is... Leer een ander te begrijpen zonder dat je jezelf niet wegcijfert. Sta open voor opties en niet alleen voor wat jij denkt dat bestaat. Want hoe moeilijk je het ook hebt, je bent niet de enige...

Liefs, Alicia