Moeilijke periode

Helaas lijkt het paar jaar een stuk minder te gaan in mijn leven, wat ook niet gek is als ik
kijk wat voor een periode er over mij heen is gekomen.
Vorig jaar is mijn Vader overleden, het jaar daarvoor had hij een beroerte gehad, 3 maanden in een centrum om te herstellen en helaas kreeg hij niet veel later te horen dat hij niet lang meer te leven had omdat er nog meer 10 % van zijn nierfunctie overhad en het zou alleen maar minder worden.
Een operatie zat er ook niet in want hij had dunne bloedvaten omdat hij zo goed als zijn hele leven had gerookt.

Wou begin dit jaar ertegen aan begon goed maar uiteindelijk begon mijn motivatie op te raken, daarbij zou mijn Moeder een kijk operatie krijgen omdat ze bloed spuugde.
Later zeiden ze dat ze waarschijnlijk kanker heeft (mijn Moeder heeft toen ik 10 was ook al slijmvlies keelanker had en gelukkig overleefd)
Gelukkig hebben ze het verder gekeken en lijkt het goedaardig te zijn, maar vertrouwd de arts het niet dus wordt er nog verder onderzoekingen gedaan.

Ik ben nu 28 en ik wil doen alsof ik zielig ben maar mijn leven lijkt niet de juiste kant op te gaan. Natuurlijk zijn er positieve momenten in het leven, maar het lijkt me alsnog niet altijd even goed mee te zitten.

Niet veel mensen weten bijvoorbeeld van mij dat ik een redelijke zware jeugd heb gehad, het is ook iets wat je natuurlijk niet met iedereen bespreekt. Alleen lijkt laatste tijd meer naar boven te komen en wordt het mij af en toe teveel.
Niet alleen de ziektes van mensen die dichtbij staan, maar ook de drama, pijn en leugens die mensen zich aan mij hebben laten zien. Zo voelt het bijvoorbeeld ook niet meer dat mijn beste vriendin nog echt mijn beste vriendin is. Ze is in het verleden namelijk vaker vreemd gegaan in een relatie, en ik ben zelf een persoon die daar niet van is en niet van houdt.
Ik heb het ooit met de verkeerde persoon besproken waardoor het bij haar vriend (toen) terecht was gekomen, hij kwam daarna verhaal halen bij mij en op dat moment kon ik er niet over liegen. (ik had namelijk ook al 2 jaar mijn mond gehouden)
Het was uiteindelijk op een drama uitgelopen waarna we elkaar een tijdje niet gesproken hadden, later kwamen we weer bij elkaar en hadden we het uitgesproken.
Ze nam mij niks kwalijk, maar ik op dat moment mijzelf wel omdat ik het niet aan mij vond om dat tegen hem te zeggen. Er zijn daarna behoorlijk wat jaartjes voorbij gegaan, en in die periode was onze band hechter geworden. (Periode beide vrijgezel)
We gaan vaak uit naar feesten, en hadden veel plezier samen, uiteindelijk kreeg ze ook een vriend en wat ik weet is ze daar trouw bij gebleven (misschien ook niet)
Later ging dat uit, waarna ik een vriend kreeg waar ik nog steeds een relatie mee heb (7 en een halfjaar) later ontmoeten zei ook een nieuwe jongen waar ze al snel bij introk.
Die jongen mocht mij niet, om een erg onduidelijke reden, waardoor ik haar een stuk minder zag. (hij wou namelijk niks met mij te maken hebben)
Uiteindelijk toen die relatie minder ging (na ongeveer 4 jaar) belanden ze weer in hetzelfde patroon als eerst, ze had namelijk tijdens het uitgaan met een andere jongen gezoend waar ik bij was en met hem mee naar een hotel gegaan.
Ze wou blijkbaar meer met hem doen en ik probeerden op dat moment een geweten aan te praten door haar te laten beseffen dat dit het einde zou kunnen betekenen voor haar relatie, en of ze zich er achter zou staan ook de volgende dag zonder zich schuldig te voelen, wat hij ervan zou vinden, etc... maar het leek haar op dat moment weinig te boeien en was met hem naar bed gegaan terwijl ik beneden mocht wachten wat mij best veel pijn deed. (had toen ook benden gehuild, maar droogde mijn tranen op en liet dat niet aan haar zien)
Na dat incident was ik klaar met haar en hield ik afstand, we hadden elkaar een paar maanden niet gesproken of gezien tot ik er uiteindelijk achter dat ze uit elkaar waren wat voor mij een opluchting was.
Ze had blijkbaar alweer een nieuwe vriend en die heeft een zoontje, en de keer dat we erna afspraken was op een moment dat we met een grote groep uitgingen, ook mijn vriend en 3 vrienden van hem waren mee gegaan, ze vertelden aan hun het verhaal van de nieuwe vriend en we hadden in de eerste instantie een erg gezellig tijd tot we de oude beste vriend van haar ex tegen kwamen (de eerste jongen waar ik het over had )
Ze deed erg close met hem, sprong op zijn rug, snoof een keertje stiekem coke met hem. De beste vriend van mijn vriend zag dat en kwam naar mij toe met het verhaal met wat ze aan het doen was en dat hij dat niet bepaald normaal vond. Uiteindelijk gingen we met ze alle naar mij toe, en ging ze naar de wc waarna de beste vriend van haar ex met haar de wc in dook.
Op dit moment kon de beste vriend van mijn vriend (wil geen namen noemen) daar niet meer tegen en was hij weggelopen.
Alles een stuk dramatischer want ze was in discussie met een andere vriend (van mijn vriend) omdat hij haar uit testen tijdens het uitgaan. Mijn vriend was op dat moment ook erg boos en vroeg aan die jongen (beste vriend van haar ex) of hij kon vertrekken, hij wou dat niet tot ze zelf besloot mee te gaan.
Later heb ik dat met haar besproken, heb denk ik alsnog te weinig van mijn eigen gevoelens erachter getoond (waar ik denk ik ook zelf fout in zit) maar het leek besproken.
Maar ik dacht dat het wel duidelijk was dat zulke dingen niet kunnen, de keer daarop dat ik haar zag was met mijn verjaardag. Haar zusje en ik zijn 2 dagen van elkaar vandaan jarig en het zusje stelden voor samen wat te doen met onze verjaardag.
Dus hadden we met het zusje haar beste vriendin, mijn (beste- ) vriendin en mijn vriend afgesproken en hadden we met ze alle gedronken, onderweg naar de kroeg sprong ze op mijn vriend zijn rug, en voerde hem alcohol.
Ik zei in de eerste instantie niks, om te kijken hoe ver het zou gaan (om te weten waar ik dan zelf aan toe zou zijn met de gedachte wacht maar) natuurlijk zag ze dat ik het niet leuk vond, waarop ze zei wat is er: mijn reactie was, hoe zou jij het vinden als ik op je vriend zijn rug zou springen, en hem alcohol zou voeren, waarop ze reageerden dat ze het haar ook wel pijn zou doen en dat het niet bepaald goed gedrag van haar was.
Ze bood haar excuses aan en zei dat ze het niet meer zou doen.
Mijn bui was na dat incident voor de avond eigenlijk al verpest, later sprak ik ook mijn vriend erop aan met dezelfde tekst. Hoe zou jij het vinden als ik dat bij je beste vriend zou doen, en hij zei dat hij dat normaal zou vinden.
Op dat moment werd ik zelf boos waarna er drama ontstond (stond ook op het punt om weg te lopen) maar na een hoop gepraat en ook wel drama was het alsnog (redelijk) besproken.

Later heb ik nog wel met haar afgesproken ook op haar verjaardag (was wel tijdens de corona tijd maar toen mocht het nog het is namelijk ook erg lange tijd terug) maar ik weet op dit moment niet meer of ik nog wel contact met haar wil.
Mijn beste vriendin is ze niet meer, ook al hoor ik van ieder die ik van haar kant ontmoet (ze is verhuisd naar een andere provincie door haar vorige relatie)
van jij bent toch ..... beste vriendin van ... . heb veel goeie dingen over je gehoord bladerdie bladerdie blaa waardoor ik mij op dat moment weer een beetje schuldig voel dat ik er zo over denk, en haar niet meer als beste vriendin zie. (weet eigenlijk niet meer of ik nog wel echt contact met haar wil) toch zit dit naast een hoop andere dingen mij toch wel dwars.

Ik laat ook teveel over mij heen lopen, en toon in het echt ook niet zo vaak mijn emoties (Wat in dit geval wel anders is)
Zij is ook niet de eerste persoon waar ik klaar mee ben, of die mij op een bepaalde manier belazerd heeft (gebruik) van mijn goedaardigheid heeft gemaakt. Ben met meer mensen klaar, nadat ze vies achter me rug gepraat hebben en er daarna over logen ondanks dat ik bewijs had liegen dat ze dat gedaan hebben. dat ze ook gedesinteresseerd waren in een jongen waar ik op dat moment een crush op had. (en hij loog dat hij een oogje op mij had) waarna er meer tussen die twee gebeurden.
Mensen die teveel normaal vinden aan hunzelf denken, en verontwaardigd kijken van smerige acties (waar ik niet op detail in wil gaan) ik bijna alle gevallen flip ik hem wanneer het te ver is gegaan.
Maar het is om leugens, of om verontwaardigd van het aanspreken van hun eigen smerige acties dat mij in vele gevallen dwars zit en wat maakt dat ik totaal klaar ben met een persoon.

Bij haar weet ik het niet meer het is tegelijkertijd ook niet zomaar iets makkelijks is om na 12 jaar vriendschap weg te gooien. Ze is ook de persoon die mij uit een depressie haalden toen ik 16 was ik vereenzaamd was, mijn oude vrienden niet meer zo vaak zag, veranderden van school met meisjes die ik in de gang over me hoorden roddelen, vies praten en waar ik raar werd aangekeken omdat ik anders was. Het was ook door de ruzies die ik thuis had met een stiefvader die alcoholist is, die mij verrot uitschold als ik mij versliep, of met een jongen thuis kwam.

Dat was ook het punt in mijn leven dat ik stemmen kreeg waar ik nog steeds mee te maken had, waardoor ik naar mijn idee constant geestelijk bekeken werd en over mij gesproken wordt. Ik begon heel veel spijbelen en was behoorlijk depressief.
Liep weleens langs het spoor, met een gedachten maar renden weer weg met het idee dat de stemmen in te dicht in de buurt kwamen. Het begon met positiviteit met complimenten waardoor ik mij ondanks dat ik depressief was (en naar mijn idee bijna in een psychose) een goed geestelijk beeld kreeg waarna ik het steeds meer in een neerbuigende spiraal negatief belaagd werd met constanten dezelfde worden zoals beginner en dom, dik en lelijk.

Ik leef de dag van vandaag nog steeds met stemmen en het is iets waar ik mee heb leren dealen maar ik tegelijkertijd van zou kunnen wensen dat ze uit mijn hoofd weg zouden gaan voor altijd.
Het is ook niet gek dat ik dit heb, ook als je kijkt naar mijn jeugd als kind.
Wat weer een verhaal lang verhaal op zichzelf is, in mijn hoofd lijkt alles echt wat niet het geval is. (echte mensen die constant kijken, en oordelen)

Ik probeer dit te verwerken, in de hoop dat ook de stemmen in mijn hoofd verdwijnen. Minder worden zodat ik mij goed kan focussen op de dingen die wel daadwerkelijk belangrijk zijn.
Ondanks dit alles heb ik normaal gesproken geen last van veel emoties, of gedachten aan het verleden alleen lijkt het laatste tijd minder met mij te gaan.
Heb vaker last van huil buien, en denk meer na over mijn jeugd (ook mijn jeugd jeugd) wat een stuk meer verdriet met zich mee brengt wat ik over mij heen probeer te laten komen voor de verwerking. Het is iets anders dan de leegte waar ik in bepaalde gevallen in de eerste instantie last van heb, ondanks dat ik de emoties eerst over me heen wil laten komen op momenten dat het kan.
Maar op de momenten dat het kan voel ik niets.