Mijn verhaal

Vannacht, toen ik niet kon slapen, realiseerde ik me weer even wat ik allemaal wel niet doorstaan heb. En dat klinkt echt egoïstisch, als ik het zo zeg. Maar ik ben trots op mezelf! Ik herinner me nog als de dag van gisteren hoe ik blij thuis kwam van basisschool met een tandje, die ik eruit had gevist.. Ik was onwijs blij, tot ik thuis kwam, toen trof ik mijn moeder huilend aan zittend met mijn tante. Ik probeerde ze op te vrolijken door heel enthousiast te vertellen over mijn tandje, maar het boeide ze niet. 'Lieverd, je gaat naar een pleeggezin', ik hoor het haar nog zeggen. "Maar Mama, wat is dat dan? Wat moet ik daar doen?'. Dat was de dag dat ik een nieuw woord leerde die meteen mijn leven op z'n kop zette. Want vanaf dat moment, zou alles anders worden.
Tussendoor in een crisispleeggezin op een boot gewoond, dat was wel leuk, ondanks het missen van Mama. Maar toen begon de nachtmerrie.. Ik ging op bezoek bij mijn pleegouders die voor de komende jaren of misschien wel tot mijn achttiende voor me zouden zorgen. Ik ging 'gewoon' even langs bij mijn 'nieuwe' ouders. Ik had geen idee wat er gebeurde en ging braaf bij Oma achterop de fiets naar hun huis toe. Eenmaal aangekomen zat daar een dikke vrouw op een grote stoel en een lelijke man met een bril die me glimlachend aankeek. Oh en dan had je nog het dikke jongetje die met Playmobil aan het spelen was links in de hoek. Hij zou me meteen even mijn kamer laten zien die ik met hem zou moeten gaan delen. Kanie, zo heette mijn pleegbroer, hij was 1 jaar ouder en ik was toen 6. We liepen de trap op en het voelde al niet fijn. Eenmaal aangekomen op die kamer, deed hij de deur achter ons dicht. Ik keek rond en wilde al snel weer naar Oma toe die beneden was. Maar, ik kon niet naar beneden want mijn toekomstige pleegbroer stond voor de deur en wilde hem niet meer open doen. Toen ik eenmaal had besloten dat 'Oma' roepen misschien wel mijn enigste redding was, had hij zijn hand al voor mijn mond gehouden.
De rest weet ik niet meer zo goed, ik was jong, ik weet alleen dat ik het uiteindelijk somehow voor elkaar heb gekregen om naar beneden te komen.

Mama zou me wegbrengen de volgende week. Tot op de dag dat ze me wegbracht was ik alweer half vergeten dat ik daar zou gaan wonen, dat dat mijn nieuwe 'thuis' zou worden.
Ik zat in de woonkamer, met Lisa (de knuffel die ik had gehad van mijn moeder) op mijn schoot. Mijn pleegmoeder zat naast me en mijn moeder ging afscheid nemen. Ik kon alleen maar huilen, heel hard huilen. Mama was weg en daar zat ik dan, met mijn nieuwe zogenaamde familie. Ik wilde hier helemaal niet zijn, ik wilde bij Mama zijn. Zelfs al was bij Mama wonen ook niet zo'n feestje omdat ik elke dag boodschappen voor haar deed, ik troostte haar als ze weer eens aan het huilen was van de pijn van haar migraine of haar tanden. Maar goed, nu moest ik opnieuw mijn plekje vinden met vreemde mensen. Waar begin je dan? Hoe werkt dat? Ik herinner me nog dat we, volgens mij diezelfde dag nog, een cavia voor mij gingen kopen zodat ik iemand had om te 'knuffelen'. Ik was natuurlijk een en al traan die dag. Ik had een mooie uitgezocht en noemde haar; Loeky. Grappig, want lijkt een beetje op Lucky. Die dag, had ik nog altijd de hoop dat ik over een jaartje weer bij Mama zou gaan wonen niet wetend dat ik er over 7 jaar nog zou zitten.

Dagen, weken, maanden, jaren gingen voorbij. Ik kwam weekendjes bij Mama, maar die had een nieuwe vriend waardoor ik minder belangrijk was. Helaas is ze nog steeds met deze man en ook getrouwd. Een Egyptenaar. Tsja, veel wil ik er niet over zeggen. Hij was in ieder geval gek op seks en wilde dat ook op mij uitoefenen. 2 jaar lang heeft deze man al mijn grenzen overschreden en was ik het slachtoffer geworden van seksueel misbruik. Bij mijn pleegouders thuis was het ook geen feestje, ze hadden altijd ruzie met elkaar. En ik had altijd ruzie met mijn pleegbroer. Na een tijdje kwam ook hij in de pubertijd en begon de functie van z'n pik te begrijpen. Ik werd af en toe bereden en gezoend, zonder dat ik wist wat het was.. Ik begon langzaam te denken dat alle mannen en jongens zo waren. De tijd vloog voorbij..
Na een lange tijd heb ik geheimzinnig aan mijn tante vertelt wat die man van mijn moeder wel niet bij me deed, maar ze moest me beloven dat ze het tegen niemand zou zeggen.. Want als hij erachter kwam zou hij Mama iets aandoen of mijn hond. De volgende dag, zit ik rustig op de bank bij mijn pleegouders en gaat de telefoon. Het is mijn tante, ze wil mij spreken en vraagt of ik even naar boven wil gaan zodat niemand me hoort. Ze vertelt me dat ze het aan mijn voogd heeft vertelt en ik was woedend, ik was laaiend. Hoe kon ze? Ze had me toch beloofd dat ze het aan niemand zou vertellen? Waarom houden mensen zich niet aan beloftes? Eenmaal klaar te zijn met bellen, loop ik naar beneden en krijg ik geschreeuw naar mijn kop want hoe durfde ik met de telefoon naar boven te gaan. Ik wist dat ik niet privé mocht bellen. Ik moest huilen, heel hard huilen. Mijn pleegvader belde mijn tante op terwijl ik ondertussen in gesprek zat met mijn pleegmoeder. Ze bleef maar vragen waar het over ging en uiteindelijk heb ik het ook hun vertelt...
Mama geloofde me niet en wilde geen contact meer met me, ik moest naar therapie. Een jaar lang heb ik elke week gepraat over alles wat er gebeurd was, het kostte moeite, onwijs veel moeite.

De jaren vlogen voorbij. En opeens zat ik op de middelbare school, was de situatie bij mijn pleegouders niet meer te doen voor me omdat ik totaal geen aandacht kreeg, mijn pleegbroer was de koning en ik was het lelijke eendje. Ik moest op school met een vertrouwenspersoon praten en die heeft uiteindelijk in samenwerking met mijn voogd ervoor gezorgd dat ik naar mijn Opa en Oma toe kon. Op een ochtend, nergens wat van af te weten, ging ik naar school. Bij het tweede uur werd ik uit de les gehaald want er was iemand op school voor me, mijn voogd. Ze kwam me vertellen dat ze vanochtend een gesprek had met mijn pleegouders, en dat die uiteindelijk hebben gezegd dat ik dan maar helemaal weg moest. Ze hadden al mijn spullen ingepakt in vuilniszakken en die gedropt bij mijn Opa en Oma. Diezelfde dag had ik ook nog eens een gesprek met Mama, die ik al langer dan een jaar niet gesproken of gezien had. Heftig dagje was dat.
De weken vlogen voorbij en ik ging behoorlijk achteruit, begon depressief te zijn en had er allemaal niet zo'n zin meer in. Mijn Opa en Oma konden me niet geven wat ik nodig had, aandacht en liefde. En ik werd naar een crisiscentrum gegooid. Vanaf dat moment is het eigenlijk allemaal heel snel gegaan, ik kreeg foute vrienden, ging blowen en roken, spijbelde, deed eigenlijk helemaal niets meer goed. Ik moest naar een soort behandelgroep omdat ik nergens anders kon wonen en toen ging het steeds slechter met me. Ik liep daar weg en had scheit aan alles. Toen op een dag zei iets in me 'Dit is niet hoe jij wil zijn, stop en verander'. Ik heb op internet naar projecten gezocht en vond er eentje in Frankrijk. Vervolgens heb ik daar anderhalf jaar gewoond. Geweldige tijd gehad! Ik heb daar veel gehuild, gelachen en het was zeker niet makkelijk maar ik heb het wel gedaan! En ik ben er trots op! Ik mis het nu zelfs nog wel eens..

En dit is echt niet alles. Maar mijn handen beginnen te verkrampen van al dat getyp dus ik vind het wel mooi geweest zo. Ik wil jullie hiermee zeggen; geloof in jezelf, no matter what! Iedereen heeft de moeilijke weg nodig om de goede te vinden. Je bent mooi zoals je bent en belangrijk.