Mijn struggle met femininiteit

Als je de linkse partij mag geloven hebben vrouwen het veel zwaarder dan mannen. Vrouwen worden gediscrimineerd, nageroepen op straat en kunnen niet alleen in het donker lopen.

Is dat wel zo? Voor mij in ieder geval wel... Echt vrouwelijke dingen worden gehaat, ik word inderdaad wel eens nageroepen en ik heb alleen in het donker lopen niet altijd als positief ervaren.

Nu kan ik zelf wel leven met de laatste twee dingen. Ik heb geaccepteerd dat echte gelijkheid niet bestaat, want elk mens is anders, elk mens heeft andere capaciteiten of mogelijkheden en dat is niet erg! Maar dat er wordt gehaat op dingen die typisch vrouwelijk zijn, vind ik wel steeds erger worden.

Ik ben zelf een echte vrouwelijke vrouw. Ik heb lang blond haar, draag het liefste elke dag jurkjes met mooie bijpassende oorbellen, geniet van elke romcom, kan niet zonder chocola leven, studeer in een richting die wordt gedomineerd door vrouwen en bovenal: ik leef om ooit kinderen te krijgen en een gezin te vormen.

Ik ben dus misschien typisch of een stereotype en dat heb ik geaccepteerd. Het is nou eenmaal wie ik ben en wil daar niet tegen vechten. Maar ik begin het beeld dat mensen van mij hebben steeds erger te vinden.

Ik krijg het idee dat mensen me zien als zwak, ouderwets, oppervlakkig en dom. Komt het omdat er steeds meer vrouwen zijn die niet in het stereotypische vrouwenbeeld passen? Dat die vrouwen wel als sterk worden gezien, omdat ze meer mannelijke interesses of karaktereigenschappen hebben? Waar laat dat mij als vrouwelijke vrouw? Kijken mensen echt op mij neer omdat ik misschien iets wat traditioneler ben en dat als slecht wordt ervaren?

Ik weet het niet. Ik krijg gewoon steeds meer het idee dat er op een vrouw wordt neergekeken op het hebben van (traditioneel) vrouwelijke interesses. Dat zie ik vooral terug in de media. Vrouwen kijken wel naar (traditioneel) mannelijke films en dat wordt leuk gevonden door (in mijn ogen) iedereen, maar mannen zouden niet naar een vrouwenfilm gaan en kraken die ook volledig af zonder hem gezien te hebben (net als bij twilight). Ook zijn er vrouwen die zich distantiëren van die vrouwelijke films, wellicht omdat ze vrouwelijkheid als iets negatiefs zijn gaan zien door alle rompslomp. Dit laatste is misschien het best terug te zien in de 'cool girl' trope of de 'not like other girls' trope.

Ook merk ik het aan hoe mensen naar mij kijken. Ze zien mij niet als slim, terwijl ik twee masters ga volgen aan de universiteit. Ze zien mij niet als zelfstandig, terwijl ik me naast mijn studie helemaal kapot werk om financieel zelfstandig te zijn. Ze zien mij niet als moedig, terwijl ik vaak dingen doe die ik eng vind. Ze zien me als ouderwets, terwijl ik denk echt gelukkig te worden van kinderen krijgen. Zo kan ik nog wel even doorgaan.

Het moet ook niet belangrijk zijn wat anderen van je vinden, maar er is een shift gaande in de maatschappij. Door de linkse invloed wordt inclusiviteit steeds belangrijker, iedereen mag zijn hoe die is, ook als dat buiten de hokjes valt. Dat is super en dat moedig ik aan. Maar wat gebeurt er met de mensen die altijd binnen de hokjes hebben gepast?