Mijn hand op jouw hart
Je stapt eindelijk in bed. Je legt mijn hand op jouw hart. En dat is het enige wat ik wil. Uiteindelijk. Eeuwig wil ik hier blijven liggen. Als het enigszins realistisch was. Vroeger deden we dat. We skipten de hele wereld om maar samen in dat ene bed te blijven. Niet perse alleen non stop sex. Wel non stop vuur. Je ging van chagrijn naar intens verlangen naar woede naar mij wegduwen. Ik voelde al vrij snel dat dat laatste niet was wat je werkelijk wilde. Dus ik bleef. Keer op keer bleef ik. Door alle stormen heen waarin jij mij hard disste of hard terechtwees, voor dingen die ik nooit daadwerkelijk had gedaan. Je bleef roepen, je bleef schreeuwen. En alles was angst. Angst dat dit te echt is. Je kan mijn blik vaak niet eens aan. En dan voel ik me de kleinere. Hoe krom. Jij die magnetische charmante allesoverheersende aanwezigheid. Ik dat grote hart, stiekem dezelfde immense innerlijke kracht.
Ik hoor je soms niet meer in je woede. Als ik fel terug reageer schrik jij daar weer van. Ruzie is soms jouw manier om ons nog te voelen, terwijl ik er elke seconde ben. Mijn stilte maakt jou gek. Mijn tranen doen jou meer pijn dan mezelf. We zeggen we lijken teveel op elkaar.
Ondertussen wacht ik op onze trouwdag, de bezegeling van dit eeuwige vuur, mijn eeuwige liefde !
bella, vrouw, 44 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende