Lieve "jij"

Mijn eerste dagboek bericht hopeloos toegewijd aan jou. Ik heb jou jaren geleden uit mijn leven laten verdwijnen.
Al hoewel niet helemaal vrijwillig. Werd eerder gedwongen. Je kon het altijd prima vinden met mijn vorige vriendjes tot ik J. weer tegen het lijf liep. Een ex van vér voor "onze tijd". We besloten toen onze strijdbijlen voorgoed neer te leggen en een serieuze relatie nogmaals te proberen. Jij en J. gingen in eerste instantie prima samen, maar J. zou J. niet zijn als jaloezie uiteindelijk toch de overhand zou hebben. Ik weet niet helemaal precies wat er tussen jullie gebeurd is want ik was er niet altijd bij, maar nu jaren later zegt er iets in mij dat er veel meer is of een totaal andere realiteit dan J. mij altijd heeft durven beweren. Toch koos ik destijds partij voor J. want ik was jong en naïef. Hij stond er op het contact met jou te verbreken of het was einde relatie. Kort er na hebben wij elkaar nog een paar keer in het "geheim" gezien en via social media gesproken. Buiten J's weten om. Maar dat maakte mij kapot omdat ik niet langer wilde "liegen" over waar en met wie ik was. Dus koos ik er uiteindelijk voor ons contact te laten afkappen want liefde maakt blind. Het was geen makkelijke keuze want heb er veel pijn om geleden. Slapeloze nachten. En ook mijn eetstoornis was ineens terug van weg geweest. Je bent nu al een paar jaar tot mijn grote spijt weg uit mijn leven, maar nooit helemaal weg geweest uit mijn mindset. Heb nog veel aan je gedacht en dat doe ik nog steeds met veel pijn en moeite. Hoe zou het nu met je zijn? Denk je ook nog weleens aan mij? Wat doe je tegenwoordig? Waar hang je uit? Heb jij inmiddels een nieuwe vriendin? Woon je samen? Zou ze mij mogen? Hoeveel relaties heb je inmiddels al versleten? Zoveel vragen. Jij bent jaren lang mijn grootste steun en toeverlaat geweest in de meest donkere barre tijden. In tijden dat ik LETTERLIJK niemand had. Mijn altijd al vrij bescheiden vriendenkring liep naarmate de tijd vorderde volledig leeg en zelfs mijn ouders waren mij op denduur compleet beu vanwege mijn non-stop depressief/zelf-destructief gedrag. Zodanig dat ik het zelf allemaal maar moest uitzoeken en het onderhand eens tijd werd om op mezelf te gaan, hoewel ik daar nog helemaal niet klaar voor was destijds. Maar jij bleef altijd ondanks alles aan mijn zijde.
Ik ben altijd iemand geweest met een handleiding, maar jij wist altijd precies hoe je met mij om moest gaan zonder die te lezen. Ik ben jou zo ontzettend dankbaar voor zo ontzettend veel dingen en mooie herinneringen. Je liet mij altijd stralen in afwezigheid van ook maar een schrijntje zon in mijn leven. Jij was altijd de juiste tegenpool die ik nodig had in mijn dagelijkse triestig bestaan. De positivo die uit ieder negatief iets altijd wel minstens twee positieve dingen wist te vissen.
Onze band was zo sterk. Het was een vriendschap waar van ik dacht deze nooit te mogen hebben. En we waren nooit meer dan dat. We zijn nooit "lovers" geweest en dat hoefde ook niet. Dingen waren goed zoals deze waren. We waren allebei zo trots op onze hechte band en het nooit vragen om méér. Het is alleen zo jammer dat J. dit absoluut nooit zo zag. Zijn "realiteit" was zo ontzettend verschillend en verdraait van de werkelijkheid. En daar ging ik uiteindelijk toch maar in mee want nogmaals: liefde maakt f***ing blind. Heb veel meer kapot gemaakt dan goed voor me is. Dan goed voor "ons" is.

Spijt. Spijt. En nog eensz spijt.

Het gaat niet goed tussen mij en J. Al langere tijd niet. "Niks nieuws" hoor ik jou al zeggen in mijn gedachten. Nog niet zo lang geleden zijn we verloofd. Iets wat ik jou helemaal niet meer heb kunnen vertellen. Onlangs heeft hij mij nu "officieel" de hand gevraagd. Hij is er nu helemaal klaar voor om mij te trouwen, vertelde hij mij. Iets waar ik nog geen officieel antwoord op heb gegeven. Ik moet er goed over na denken. Ik bedoel, het gaat al niet goed tussen ons. Alsof trouwen alles ineens beter zou moeten laten verlopen? Maakt dat dingen nou niet juist een stuk ingewikkelder?
Normaal zou jij de aangewezen persoon zijn om raad te vragen. Wat moet ik doen? En waarom zou ik het doen? En waarom niet? Nogmaals, zoveel vragen. En al zou ik wél "ja" zeggen, dan ben jij niet eens aanwezig op die zogenaamde "mooiste dag van mijn leven". De dag zou niet compleet voelen. Net als dat mijn leven de afgelopen jaren helemaal niet meer "compleet" voelt.
Ik zou gewoon graag willen dat jij en J. het hoe dan ook mogelijk konden maken om dingen goed uit te praten. De hand weer kunnen schudden. Het verleden achter jullie laten om weer samen door één deur te kunnen. Jullie zijn allebei zo'n groot onderdeel van mijn leven geweest. Ik wil jullie graag allebei aanwezig hebben op mijn (eventuele) bruiloft. Ik ben ten einde raad. Tranen rollen over mijn wangen en ik loop volledig leeg. Ik mis je. Ik wil je graag weer even spreken. Vragen hoe het met je is. Jou gewoon even om raad vragen. Het liefst zou ik je toch weer heel even zien en omhelzen. Aanraken. Voelen. En wat J. daar van vind zal mij aan mijn reet roesten.
Maar je lijkt compleet van de aardbodem te zijn verdwenen. Heb door de jaren heen al zoveel telefoons versleten dat ik je nummer al lang niet meer heb. We hebben destijds allebei ons oude stulpje verlaten om ergens anders een "nieuw leven" op te bouwen zonder elkaar te vertellen waarheen. Je bent (naar mijn weten) ook nergens meer bereikbaar via social media. Denk ook niet dat je mij geblockt hebt want via "incognito stand" vind ik ook niks. Blocken zou je nooit doen. Zo ben je niet. Dat geloof ik niet. Daarbij waren je laatste woorden jaren geleden dat je altijd open zou staan voor een eventuele hereniging, mocht de kans zich voordoen. Ongeacht hoe lang dit zou duren. We waren ooit Facebook buddies, zelfs Hyves buddies maar gedeelde vrienden hadden we nooit.
De afgelopen tijd heb ik dagen lang buiten J's weten om eindeloos Facebook, Insta, Badoo, Twitter en dergelijke afgestruind in de hoop je te vinden. Om maar een glimp van je op te vangen. Maar allemaal zonder resultaat.
Ineens schoot mij vanmiddag te binnen dat MyDiary ooit een ding voor je was. Dit is mijn laatste hoop. Ik ben hier zelf nooit een gebruiker geweest (dit is mijn eerste aanmelding hier) je vertelde er destijds vaak over. Je liet mij je berichten lezen die zowel openbaar als privé stonden en daar genoot ik altijd van. Ik ken hier dus verder ook niemand behalve de ooit vage schermnamen van de reacties op die berichten die ik inmiddels al lang vergeten ben. Je probeerde mij weleens over te halen om me hier ook aan te melden want dat zou mij misschien wel goed doen. Mijn gevoelens uiten en sociale horizon verbreden en dergelijke. Maar ik weigerde. Steeds weer. Tot vandaag. En je hebt er niet eens om gevraagd. J. is nu al een poos de deur uit en is weet ik veel hoe laat pas terug van training dus bij deze sla ik mijn slag! Ik heb je naam zoals ik mij die herinner hier opgezocht waar na ik de melding kreeg: "Sorry, helaas geen gebruikers gevonden.".....Oké, dit was het dan. Einde verhaal. Mijn laatste sprankje hoop. Compleet verloren. Ben je echt weg? Of heb je inmiddels een nieuwe naam? Leef je überhaupt nog wel? Als je dit leest: neem aub z.s.m. contact met mij op. Het is wel duidelijk wie ik ben toch? Een leven zonder jou is NIET zoals ik mij had voorgesteld.
Heb meerdere mensen verloren in mijn leven. Dat is ook echter niks nieuws. We maken het allemaal mee. Zo is het leven. Maar alleen bij jou zit het mij nog steeds ENORM dwars. Het doet nog steeds iets met me. Het raakt mij nog steeds na al die tijd. Dat zegt genoeg toch? Dat ik mij machteloos voel. Hopeloos. Hulpeloos. Waar ben je? Waar zit je? Ik mis je!
-xxx