Liefdesverdriet én Corona-thuiswerken

Na twee maanden push and pull heeft ze me gezegd dat het echt voorbij is en ze geen relatie meer met me wil. De romantische gevoelens zijn weg. Ik beteken slechts nog veel voor haar. Ze geeft nog wel om me. Dat was het. Twee maanden lang zat het er al aan te komen, maar valse hoop bleef bestaan. Deels omdat ik het wilde zien en deels omdat ze mij niet kon loslaten en me steeds weer hoop gaf.
Hoe dan ook, voorbij. Nu ben ik sinds heel veel jaren alleen. Ik heb tientallen websites gelezen en een aantal boeken doorgespit over liefdesverdriet. Superveel is herkenbaar en het vraagt me om aan mezelf te werken, positief te blijven en verdriet vooral ook toe te staan. Hoe moeilijk het ook is, ik wil dat allemaal omarmen. Met toch een reisje boeken, lid worden van een sportclub en met vrienden een biertje doen om te praten. En toen kwam het Coronavirus. Hoe begrijpelijk alle maatregelen ook zijn, al mijn tools om door dit diepe dal heen te komen zijn onbereikbaar. Eenzaam zit ik thuis in een huis waar ik eigenlijk niet wil zijn (volop herinneringen) om thuis te moeten werken, wat heel lastig gaat met al deze emoties. Ook werk was zo goed- als kwaadschiks als het maar ging, afleiding.

Ik verval heel vaak in denken. Ja, over haar, dat ik het anders had moeten doen, waar het misging, wat ik allemaal moet gaan missen, dat ik haar mis, dat triggers die ik hoor en zie direct op haar uitkomen, dat ik me miserabel voel, geen toekomst zie, ik bang ben dat ik nooit meer iemand vind zoals haar... Het komt je vast bekend voor. Hoe ga ik dit de komende maand doen, in thuisisolatie? Want zo voelt dit wel. Een gevangenis terwijl alle tips gaan over dat je juist naar buiten moet.

Ik probeer dan maar eerst eens hier mijn gedachten te gaan ordenen, in dit dagboek. Het maakt me niet uit wie meeleest. Het is open en bloot de rauwheid die ik ga toelaten weergegeven. Ik voel namelijk gigantisch veel stress en tegelijkertijd machteloos en radeloos. Het aan haar denken is zo zinloos, maar elke keer is het er weer: de goede momenten die me eerst warm maken, maar direct daarna kil omdat ze voorbij zijn. En dan de slechte momenten in de afgelopen maanden, die me pijn doen omdat ik zo hard heb gevochten voor niets en toewerkte naar een finale afwijzing. De angst voor de toekomst, omdat alle plannen die we hadden niet doorgaan en de wensen voor de toekomst nu onhaalbaar lijken. Angst over of ik mezelf red, of ik moet verhuizen, waar ik dan wil wonen, of ik ooit pappa word... misschien is het lachwekkend voor een lezer en misschien wel ook voor mezelf over een jaar vanaf nu, maar de emotie overheerst alle rationale gedachten, puur omdat ik niets meer zeker weet. Wist ik het toen zeker? Nee, maar ik had het mezelf wijs gemaakt, want dat gaf een enorm vertrouwen, rust en zekerheid. Plus een bak energie om ervoor te gaan. Nu ontnemen al deze angsten en gedachtes me de energie. En hoe kom ik dan nog aan thuiswerken toe?

Nee, ze zal nooit meer terugkomen en ik doe echt mijn best om niet te vervallen in een voor de hand liggende depressie, maar het is zo intens. Zo'n gemis. Ik heb nog niet het idee dat ik haar anders kan zien dan de allerleukste ooit en dat ze onvervangbaar is. Er is in mijn hart geen plaats voor iets anders. Sowieso niet voor iemand anders, maar toch moet er plaats komen, namelijk voor mijzelf. Ik besef dat ik aan deze vrouw mijn geluk en erkenning heb opgehangen. Ze kwam te snel na mijn vorige ex en daardoor had ik niet eens die ellende verwerkt. Ik heb haar simpelweg veel te veel gezien als een vervanger, maar dan wel een hele leuke en precies wat ik wilde, 180 graden anders dan wat ik daarvoor had. Het ging smooth, maar nu zie ik pas dat veel van waar ik toch mee worstelde intussen, signalen waren dat ik niet mezelf was. Ik had wat te verwerken, zij is geschrokken en gevlucht.

Waar ik de eerste weken dit nog niet zag, jammerde ik om haar verlies.
Nu zie ik steeds beter mijn eigen rol hierin en zie het als een bittere pil die ik zelf heb toegediend. Ik kan het niet meer veranderen, maar er wel van leren. Een diep besef dat het allerbeste wat je kan overkomen, is jezelf zijn en je pijnen op te lossen voordat je jezelf kan geven aan een ander. De relatie heeft hier niets meer aan en ik hoop met heel mijn hart dat deze lessen niet voor niets zullen zijn. Ik weet dat me dit superlang zal gaan kosten. Ik hoop dat ik mijn angsten kan omarmen en ze minder angstig te laten zijn. Ik wil echt een fijne kerel worden, in balans, gelukkig in wat ik doe en zonder schaamte over wat ik allemaal niet kan zijn.

Als ik mezelf word, is er dan nog iemand die mij wel leuk vind? En niet alleen vrouwen aandienen die ik juist niet leuk vond omdat ik dacht dat die mij alleen leuk vinden om wie ik zou willen zijn?

Zij is weg. Echt weg. Ze komt niet terug. Ik moet aan het werk. Ik moet het proberen. Rustig ademhalen. Omarm mijn paniek. Ik vertel mezelf dat het goed komt, helemaal goed. Ik probeer het te geloven...
16 mrt 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Krkv38
Krkv38, man, 42 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende