Kinderwens

Lief Dagboek,
Waar zal ik eens beginnen...
Ik begin maar eens bij mezelf. Ik heb een leuk leven, een tof eigen bedrijfje, 2 super leuke kids, gescheiden van hun vader en nu weer super gelukkig met een nieuwe liefde. Dat is eigenlijk waar mijn leven om draait!
Ik ben inmiddels 39 jaar, mijn lief is een paar jaar jonger en heeft geen kinderen. En dat is precies waar dit verhaal om draait....

Mijn liefde heeft mijn kinderen volledig in zijn hart gesloten, maar droomt er ook van dat een kindje hem papa zal noemen. Iets wat ik volledig begrijp! Ik hou van hem, omdat hij knap, stoer en onwijs lief is en hij is zo leuk met mijn kinderen. Ik gun hem zo erg dat gevoel van echt papa zijn!

Ik zelf heb altijd een groot gezin gewild. Na mijn scheiding zo'n 10 jaar geleden, hoopte ik op een nieuwe liefde waar ik nog meer kinderen mee zou krijgen. Alles liep niet zoals ik had gehoopt. Het zat niet mee in de liefde en heb daardoor een paar zware jaren gehad. Toen ik 36 was kwam bij mij het besef, ik zal nooit meer zwanger zijn. Ik was bewust al heel jong moeder en nu vond ik dat mijn leeftijd toch wel begon te spelen. Daarnaast zijn mijn kinderen inmiddels tieners. Dat moet je ze toch niet meer aan willen doen? Ik had het best even moeilijk met dat idee. Het leek mij zo leuk! Maar ik moest realistisch zijn. Ik ben super happy met mijn 2 knapperds en ze zijn gezond. Dus het idee achter mij laten en door!

Dan ontmoet je een jaar later iemand waar het super leuk mee gaat. Ik ben oprecht echt gelukkig. Een datingapp bracht ons bij elkaar. ( ja, het kan dus echt!) en sindsdien zijn we onafscheidelijk.
In het begin was het best pittig tussen ons. Ik heb het al die jaren zelf gedaan en nu was er ineens weer een man in ons gezin. Een man die ook een sterke eigen mening heeft. Ik moest daar aan wennen. Van de andere kant, had hij zelf geen kinderen en kwam ineens in een draaiend gezin, wat hij totaal niet gewend was. Dit had tijd nodig. We hebben flink gebotst samen. Maar ik had wel super veel respect voor hem. Hij deed dat toch maar even, zo een gezin binnen stappen en er meteen voor vechten.
Na een tijdje had iedereen zijn plekje gevonden. De liefde heeft gewonnen!

Het gesprek kinderen kwam vaak ter sprake. Hij is gek op mijn kinderen, maar een eigen vlees en bloed was toch wel een droom.
Oke.... Even alles weer resetten in mijn hoofd. Het boek kinderwens was dicht bij mij en nu staat hij toch ineens weer op een kier. Wat ga ik doen? Wat wil ik? Eigenlijk hoefde ik daar niet lang over na te denken. Ik gun het hem zo erg en zou het zelf toch ook wel weer erg leuk vinden. Maar dan wel zo snel mogelijk, want mijn klokje tikt verder en de 40 komt al snel dichterbij. Na mijn 40ste zou ik het echt niet meer willen.

Dus na dat we een jaar bij elkaar waren, ging de pil in de prullebak! We gaan er voor!!
Spannend maar ook wel weer super leuk!

De volgende keer vertel ik dat alles niet vanzelf gaat.
Liefs!