in wol

Mijn man heeft een bekentenis gedaan. Na 7 jaar huwelijk. Hij wordt enorm opgewonden als hij me ziet in wollen kleding.Truien, coltruien, vesten, rokken, jasjes, capes. Liefst in lagen over elkaar. Lamswol, mohair, cashmere, superzware ijslands wol, noorse truien en vesten, maakt niet uit. En niet alleen in de slaapkamer, maar altijd. Het was een enorme schok voor me. Na 7 jaar, nooit iets van gemerkt. Dan denk je dat je elkaar kent. En dan dit. Ik was boos. Op hem, maar ook op mezelf. Zo naïef en blind! Maar goed, als de eerste woede is gezakt, bedenk ik me ook hoe het voor hem is geweest. Altijd voor zich gehouden, nooit iets van laten merken, het moet vreselijk zijn geweest om je verlangens zo te onderdrukken. Er is een enorme last van zijn schouders gevallen. Op die van mij. Want de vraag is nu of ik aan zijn wens kan voldoen. En daar gaat mijn worsteling over.

Want natuurlijk heb ik iets voor mij man over. Ik begrijp als hij zegt dat dit na al die jaren een rol in zijn leven moet gaan spelen. In alle openheid. In de openbaarheid. En nee, ik heb ook niks tegen wol. Ik draag het graag. Maar ik heb nooit overwogen om het altijd te dragen. In de zomer, in laagjes. Waar ben ik in beland!
Het gaat hem trouwens niet alleen om de opwinding. Hij vindt het mooi, omdat het bedekt, omdat er iets beschermends van uit gaat, zijn lief is goed verpakt, veilig.Het heeft wel iets vertederends. Maar hoe moet ik hiermee omgaan. Hij zegt: we bouwen het langzaam op. Dan kun je wennen. Misschien wel, maar dan nog. Is het wel redelijk wat hij vraagt. Wie draagt er nou wol in de zomer? Wie gaat er laag over laag gekleed over straat als anderen in korte mouwen lopen? Het lijkt me nogal wat. Of: hoeveel heb je over voor je partner?

Best veel, maar ooh wat twijfel ik. Wat haal ik mezelf op de hals? En wat ik minstens zo eng vind: wat zullen mensen gaan zeggen. En wat zal ik dan antwoorden? Waarom ik dit draag? Omdat mijn man het mooi vindt. Oh ja, en wat ik er zelf van vind? Ik hou van hem. Doe het graag voor hem. Dat zijn antwoorden die ik misschien wel hoop te geven, wil geven, maar het heeft een onderdanige ondertoon die me helemaal niet bevalt.
Wat wil je zelf, vragen mensen. Ik wil hem niet kwijt. Dat is zeker. Niet dat hij daarmee dreigt, maar het kan zomaar het resultaat zijn, als ik zijn noodkreet niet beantwoord. Dat risico wil ik niet nemen. Het is misschien nog wel beklemmender dan met 30 graden in wol gekleed zijn. Denk ik. Lijkt me. Maar ja, ik kan geloof ik niet meer objectief nadenken. Wie helpt?
16 okt 2015 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van janneke35
janneke35, vrouw, 45 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende