ik mis haar

Mijn meisje had avondschool vandaag. Rond 21.00 uur is ze dan thuis en ik ben daarvoor nog snel gaan douchen. Eenmaal thuis merkt ze meteen op dat ik zo lekker fris ben. We gaan lekker op bed liggen om te kletsen en wat nog meer. Maar dat lekker kletsen werd ruzie. Nou niet echt ruzie maar het werd mij duidelijk dat we elkaar niet begrijpen. Dat is mijn eigen schuld. Ik heb haar altijd alles gegeven zonder iets terug te vragen. Als je van iemand houdt doe je vanzelf dingen terug, toch? Zo voel ik dat altijd. Maar niet iedereen denkt zoals ik en als dan mijn eigen vrouw dat niet begrijpt dan komt dat toch hard aan. Zo voelt dat.

Ik heb geen vrienden. Ik mis dat heel erg. Het komt omdat goede vrienden de verkeerde kant op zijn gegaan. Crimineel. Met anderen zijn we uit elkaar gegroeid en er is een periode geweest dat ik alleen maar veel vriendinnen had. Ik zag het leven niet meer zitten en liet mezelf beter voelen door veel seks te hebben met verschillende meisjes/vrouwen. Tegen de tijd dat ik mijn vrouw leerde kennen had ik dus helemaal geen vrienden meer. Hierdoor had ik altijd veel aandacht voor haar. Omdat ik heel veel van haar houd en haar vertrouw, geef ik haar veel vrijheid.

Maar nu besef ik dat we elkaar niet (meer) begrijpen. Ik praat niet veel en al helemaal niet over mijn gevoelens. Van hoe ik ben opgegroeid is praten over je pijn zwak en dat doe je dus niet. Het lijkt dus mijn eigen schuld dat ze me niet begrijpt. Maar zoveel vraag ik toch niet? Respect, hulp in de huishouding (ze heeft werk noch inkomen) en begrip. Nu is dat laatste lastig maar toch, ze kan het ten minste proberen. Het is toch geen jonge meid meer van 17. We zijn getrouwd en hebben twee kinderen!

Zoals ik het zie is het voor haar altijd lang leven de lol en ik maak lange dagen op werk en blijf achter met de kinderen. Ik wil meer, maar hoe? Ik maak snel contact met vrouwen, maar met mannen...

Daarnaast vertrouwt ze me niet echt. Ze zegt van wel, maar het is niet zo. Dat komt deels doordat ik na werk altijd direct thuis kom en ze altijd weet waar ik uithang en met wie. Als ik dan een keer wat wil schrikt ze daarvan. Maar hoe maak ik nu een leven voor mezelf. Wel met haar maar dat ik ook leuke dingen kan doen?

Het lijkt nu wel alsof we nooit ruzie hebben omdat we nooit met elkaar praten. Zij doet maar en ik slik maar. Ik ben eigenlijk diep ongelukkig maar wil het niet toegeven. Ik zou willen huilen, zo voelt het. Maar een man als ik doet dat niet.

Zij ligt nu op bed en ik zit in een andere kamer achter mijn computer. Ik hoop dat ze me roept of bij me komt. Ik heb haar nodig... Maar ik ben bang dat dat niet gaat gebeuren. Voel me alleen. Zo dom...
18 mrt 2010 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van modesto
modesto, man, 46 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende