Ik iz depri

Ik heb een site bekeken over depressieviteit en bij die symptomen stonden er een aantal die ik ook heb Ik heb mij lang afgevraagd wanneer die sombere bui overging maar nu weet ik al dat ik een ziekte heb , nl een depressie ik heb een zelftest gedaan en die psycholoog van dienst zei ook dat ik in een soort depressie zat want ik voel me al 3maanden zo somber en slechtgezind en kan wel ieder moment beginnen huilen ik denk soms ook aan de dood en kan vaak niet slapen omdat ik zo moet huilen njah nu moet ik op zoek naar iemand die ik heeel goed kan vertrouwen of een huisarts of psychologe maar die 2 laatste zie ik niet zo goed zitten, heeft iemand tips voor me hoe ik het duidelijk kan maken aan mijn vriendin hoe ik me voel? ik heb het er nogal moeilijk mee om mensen zo een persoonlijke dingen te vertellen en wat de oorzaak ervan is... weet helemaal niet hoe ik het moet gaan uitlegge, want vaak zeg ik verkeerde dingen zonder ik het weet omdat ik me zo down voel...

Amber, vrouw, 37 jaar

• bella zaterdag 18 mei 2002 13:20
  Ik herken mezelf in jouw verhaal, alleen heb ik er nu gelukkig minder last van, ik ben van nature niet zo positief ingesteld, maar toch, soms staat het een fijn leven in de weg.
  
  Het hoort denk ik ook bij een bepaalde leeftijd, en bij een gevoel van eigenwaarde, dat je dus mist.
  
  En misschien vind je je leven niet interessant genoeg, doe je niet waar je hart echt ligt, vind je zonder dat je het beseft dat je je niet goed gedraagt etc etc.
  
  Het heeft met zoveel dingen te maken.
  
  Je zou zeggen, iedereen om mij heen is vrolijk, waarom ik niet.
  
  Je wilt je graag goed voelen, maar het lukt niet, of maar voor heel even.
  Ik denk dat heel veel jongeren er mee te maken hebben.
  Ik heb het dus over mijn ervaringen in het verleden, want nu ben ik happy en niet meer zo snel down.
  
  Ik heb ook psychologen bezocht etc, gewoon om te kijken of het hielp.
  Maar ik voelde me niet begrepen, dus ben ik er maar mee opgehouden.
  
  Ook had ik last van faalangst, maar hier is wel wat aan te doen.
  
  Bij mij had het ook te maken met het beeld dat ik van mezelf had.
  Als je negatief over jezelf denkt, en complimenten niet geloofd, er dus van overtuigd bent dat je niet mooi bent, niet interessant etc, dan blijf je daar in zitten, in een soort negatieve spiraal.
  
  Zoek dingen die je goed vindt aan jezelf, doe dingen die je leuk vindt, ga bijvoorbeeld na wat je vroeger leuk vond om te doen en probeer niet zoveel aandacht aan je gedachten te geven, probeer te denken, ik leef nu, ik kijk nu naar een leuk programma, ik vind het grappig, dus ik mag best lachen.
  
  Ik had ook erg veel zelfmedelijden, zo van; 'wat ben ik toch lelijk', 'wat ben ik toch zielig'.
  
  Het helpt in ieder geval om je zo min mogelijk te concentreren op dat gevoel, dat miserabele gevoel van eenzaamheid en zinloosheid.
  Zoek een uitdaging, maak weer contact met je herinneringen, etc etc, klinkt vaag misschien, maar ik weet niet hoe ik anders moet zeggen.
  
  Je moet bij jezelf nagaan waar dat gevoel vandaan komt, wanneer het erger wordt, en wanneer het minder wordt.
  
  Ik heb er nu geen last meer van, mede doordat ik me open ben gaan stellen voor complimenten van anderen, die ik eerst niet wilde horen.
  
  Iemand op je werk die zegt dat hij dacht van 'wow' toen hij je voor het eerst zag, een docent die opmerkt dat je een mooi engels accent hebt als je praat (engels dus) Etc.
  Ik voel me nu net een juf ofzo, maar dat wil ik niet zijn, ik weet gewoon van mezelf dat er heel veel dingen, logische dingen zijn, waar je je voor afsluit, als je je depri voelt.
  
  Soms is het lekker om chaggi te zijn, heb je geen zin om altijd aardig te doen, en sluit je je op op je kamer, maar in weze voel je je er niet beter door.
  
  Eigenlijk heb je een ervaring nodig die je doet beseffen dat het zonde van je tijd is, dat het tijd is om te genieten, (klinkt wederom erg wijs en cliché, maar ok).
  
  Ik heb een paar mensen gekend die me echt hebben geholpen, voor mij een soort engelen. Mensen die door dat masker heen konden kijken, en mijn ik konden zien.
  
  Dat doet echt goed, het gevoel dat je het niet allemaal uit hoeft te leggen, omdat de ander weet waar je vandaan komt, waar je heen gaat, waar je voor staat etc, dat is echt waardevol.
  
  Maar ok, misschien heb je er wat aan, ik zal morgen of overmorgen verder proberen je te helpen ok, want ik weet hoe KLOTE het is om je zo te voelen.
  
  xxx
  
  bella

• O 26 mrt 2002 hoi!   ( 2 )