Hond

Na het overlijden van mijn vorige hond had ik veel tijd nodig om dat te verwerken. Nog steeds valt het niet altijd mee, hij zit erg in mijn hart en gedachten. Op een nieuwe, lage kast staan inmiddels drie foto's van overleden honden. Zo kan ik regelmatig naar ze kijken. En glimlach ik omdat elk dier zijn/haar eigen karakter had en we gehuild maar vooral veel gelachen en genoten hebben.

Na een maand of acht, negen besloten we een nieuwe asielhond een kans te geven. De eerste periode viel niet mee. Hij en ik begrepen elkaar niet. Vond hem druk en irritant. Hij klikte beter met huisgenoot. Nog steeds zijn ze de beste maatjes. Hondje is jong (een puber) en erg aanwezig. Haalde het bloed onder mijn nagels vandaan. Na een week zei ik al, en dat had ik nooit verwacht, dat hij terug moest naar het asiel. Huisgenoot stelde voor dat ik meer op de achtergrond zou zijn en het vooral meer tijd moest geven. Het zou echt goed komen.

We wandelden buiten toen ineens een andere hond agressief op hem afrende. Ik bedacht me niet, tilde hem op en zette het op een lopen. Niemand komt aan mijn hond en ik laat hem zeker niet bijten door een ander. De andere eigenaresse schrok zich een hoedje, bood netjes haar excuses aan. Vanaf die dag ging het beter. Ik heb meer geduld en hij gedraagt zich beter. Hoewel hij nog steeds zijn ondeugende buien heeft. Ik kan er beter mee omgaan. Al besef ik terdege dat de echte klik er met huisgenoot is. Dat geeft niet. Bij het wakker worden vanmorgen voelde ik hondje tegen mij aanliggen. Ik keek naar zijn koppie en bedacht me dat hij me toch altijd wel weer opzoekt. Want knuffelen is wat hij heel graag doet !
07 okt 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Groningse
Groningse, vrouw, 52 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende