Het eeuwige slachtoffer

Ik voel me ongezien en ongehoord. Het is niet eens zoals met Zwarte Piet (dat we tegenwoordig – begrijpelijk – niet meer zo mogen zeggen) dat op zijn minst een van de twee nog gebeurt. “Ik hoor je wel maar ik zie je niet.” Je hoort me niet, je ziet me niet, en als ik mezelf gezien of gehoord probeer te maken dan hoor je enkel hetgeen dat jij niet goed doet en legt vervolgens de focus daarop. Niet op datgene dat niet goed gaat, maar op dat het zo'n vervelend gevoel is voor jou om het gevoel te hebben dat je het niet goed doet. Dat dat zo'n zware last is om te dragen. Mijn punt was niet eens om te vertellen dat je iets niet goed doet, ik probeer te communiceren over wat ik nodig heb, over wat me dwarszit en de dingen die ik zie gebeuren - de patronen die we zouden kunnen doorbreken. Het eindresultaat is altijd dat het gaat over wat voor jou zo vervelend is, hoeveel moeite jij doet voor alles, hoe je alles al hebt geprobeerd en dat het nooit goed genoeg is. Daar hebben we het vervolgens over, ik probeer je gerust te stellen dat je heus niet alles fout doet en dat dat niet is wat ik probeerde te zeggen, we passen ons aan naar wat jij nodig hebt in deze situatie om om te gaan met deze vervelende gevoelens (wat meestal niet communiceren is) en wachten af tot je je weer beter voelt. Mijn zorgen en gevoelens liggen wederom vergeten in een hoekje.

Het gaat bijna nooit over wat ik nodig heb, hoe ik mijn gevoelens een plek kan geven, wat goed voelt voor mij (echter kan ik ook dit niet uiten, want dan is het van: maar weet je nog vorig jaar op 3 mei dat ik toen wel lief voor je was???). En ik begrijp ook wel waarom: ik vráág aan jou wat je nodig hebt en pas me daar vervolgens op aan, hoe naar dat ook voor mij voelt of hoe tegenstrijdig dat ook is voor wat ik eigenlijk nodig heb. Jij doet dit andersom nooit (of zelden). Het punt is, als ik dit nu naar je probeer te communiceren, dan gaan we deze cirkel weer door. Dan hoor je niet mijn pijn, dan hoor je niet wat ik nodig heb, dan hoor je niet dat ik me ongezien, ongeliefd en alleen voel, nee, dan hoor je enkel en alleen “wat ik doe is weer niet goed genoeg.” Dat uit je dan en dat gooit alle deuren weer potdicht, want als ik vervolgens probeer door te blijven communiceren over wat ik nodig heb, lijkt het net alsof ik jou verder de grond in probeer te trappen. En dat wil ik niet, ik wil je geen trap na geven als je je al ellendig voelt, dus slik ik al mijn gevoelens en wensen weer in en gaan we verder alsof er niets gebeurd is. Om vervolgens een suprised Pikachu face (meme) te trekken als het uiteindelijk escaleert.

Het is voor mij een nare (en onmogelijke) situatie om in te zitten. Niet alleen wordt er minimaal rekening gehouden met wat ik nodig heb in emotionele momenten, ik kan ook niets meer uiten zonder dat jij daar op een of andere manier het slachtoffer van bent. Als ik me emotioneel tekort gedaan voel vertaalt dat zich op de een of andere manier naar ‘het is ook nooit goed genoeg - ze vraagt zoveel van me en ik heb al zoveel gedaan en ik kan nooit iets goed doen.’ Wat verwarrend is, want ik heb helemaal niet het gevoel dat ik veel vraag of dat jij zoveel gedaan hebt. Wat ik vraag is naar mijn idee the bare minimum voor een gelijkwaardige, liefdevolle relatie, maar jij reageert daarop alsof je bergen moet verzetten voor me. Wat misschien zo kan voelen voor je, dat ontken ik niet, maar dat laat zien dat er onderliggende problematiek speelt die de dynamiek in de relatie ongezond maakt. Ik kan dat echter niet tegen je zeggen, want dan heb je weer het gevoel dat je iets niet goed hebt gedaan en ineens gaat het dan dáárover en hoe naar dat allemaal is voor jou, dan ga ik me schuldig voelen dat ik je een vervelend gevoel heb gegeven en kruip jij weer verder de slachtofferrol in (of dat nou terecht of onterecht is wil ik terzijde laten - ik kan een giga blinde vlek hebben natuurlijk en echt een onmogelijke tiran zijn. Wie weet).

Altijd en eeuwig het slachtoffer. Alles waar ik last van heb en probeer te uiten maakt drie salto’s in de lucht, en ineens ben jij dan het slachtoffer van mijn gevoelens en mijn gemis, en krenk ik je er op een persoonlijk niveau mee door het te uiten. Ik kan niets meer en ik zit muurvast. Jij hebt namelijk alles al geprobeerd en het is nooit goed genoeg. Weet je, insgelijks. Insgelijks.