Herstel
Pasen 2017, mijn man en ik zouden via srprsme op roadtrip, omdat we toe waren aan samen zijn, buiten ons huis en het maakte geen ene fck uit waar naar toe. Dit leek ons een leuke optie.
We kregen post van hun, zowel digitaal als in de brievenbus en mensen om ons heen waren ook nieuwsgierig waar de reis naar toe ging.
Enkeltje gesloten afdeling voor mij, zo bleek 2 dagen van tevoren.
Ik had nog zo met mezelf afgesproken dat ik het nimmer zo ver wilde laten komen dat ik mezelf zo compleet kwijt zou raken.
Sterker nog, dit was ook totaal niet aan de orde. Ik had een aantal EMDR sessies gehad, super heftig, maar het gaf me minder angst in het leven en minder PTTS-klachten, waardoor concertbezoekjes, festivals, vakanties en dergelijke gewoon weer lukten.
De zaterdag van tevoren kwam ik in een situatie terecht die super onschuldig was, maar wel in een paar seconden flink hard aan m'n traumageschiedenis raakte.
Dat zou niet uit moeten maken na de behandeling en EMDR maar dat was het wel.
Onmacht vloog me om de oren en hoewel ik 3 dagen heb geprobeerd m'n trauma re onderdrukken kwam het in alle hevigheid me gewoon om de oren vliegen.
En zo geschiedde de gesloten afdeling. Ik heb me daar flink wanhopig gevoeld omdat de hulpverleners daar duidelijk niet te maken hebben gehad met dissociatie en CPTTS en daar ook duidelijk niemand zat met dezelfde klachten.
Er waren voornamelijk mensen die dachten dat ze Jezus waren, waar zij ook niks aan kunnen doen, maar dat maakte het wel dat mijn kamerdeur op slot moest en ik me flink eenzaam voelde.
Godzijdank kon ik met 1 therapeut wel goed praten en die maakte veel tijd voor me. Hij heeft als enige met me durven praten over de wanhoop die ik voelde, het dissocieren, over de behandeling die ik had gedaan, over dat de moed me in de schoenen was gezakt, over euthanasie, over als deze behandeling niet had gewerkt, welke dan wel, etc etc.
Twee avonden, mijn laatste avonden daar, heeft ie naast mijn bed op mijn kamer gezeten, ruim de tijd genomen en geluisterd naar alles wat zwart was en dat gaf me licht.
We spraken over het meest zwarte in mijn hoofd en juist dát gaf me licht.
De hele week hadden allerlei hulpverleners met de handen in het haar gezeten, ik kwam zonder medicatie binnen en kreeg iedere dag weer wat extra erbij, ze hadden het over opsluiten, niet naar buiten en al die 'straffen meer, maar van hem mocht het er zijn.
Dat was het begin van een lange weg naar leven en ook al weet hij tot op de dag van vandaag nog steeds niet wat hij voor mij betekent heeft, hij maakte verschil.
04 aug 2018
- meld ongepast verhaal
-
kruidje
zaterdag 04 augustus 2018 09:00
Wat een geluk voor jou dat hij er voor je was
-
cradle (opgeheven op 19-05-2023)
zaterdag 04 augustus 2018 09:04
Wat fijn!
-
Opzoek65
zaterdag 04 augustus 2018 09:15
Goed joh dat je de weg omhoog en uit die afdeling weer hebt teruggevonden !
-
*M*
zaterdag 04 augustus 2018 20:51
Je hebt ook onterecht, onverdiend weer straf gekregen. Verschrikkelijk. Gelukkig is er een die samen met jou wilde kijken naar dat waar niet naar valt te kijken zonder GOEDE hulp. Een hele tijd geleden alweer keek ik dit filmpje helemaal uit want niet verwerkt trauma bleef mij ook maar achtervolgen https://www.youtube.com/watch?v=nmJDkzDMllc. Weet niet of die link zo werkt. Ben niet meer gewend aan md-taal. Nature's Lessons in Healing Trauma: An Introduction to Somatic Experiencing heet het in ieder geval. Vreselijk, die stemmen, maar ja, we moeten er even doorheen.
Ik ben geen oorlogsveteraan en geen ijsbeer, jij ook niet, en ik wil mijn eerder onverwerkte ellende ZEKER niet vergelijken met wat jou is overkomen! maar nu denk ik dat elke traumatische gebeurtenis die niet op het moment dat het gebeurde, verwerkt is, een uitweg moet vinden en dat gaat vinden als dat niet gebeurt. Vechten, vluchten, apathie als de stress te lang duurt. Van overleven naar leven moeten we. Handvattten hebben we nodig, hulp met heelworden, met de opgeslagen oude energie eruit gooien. Ik hoop echt dat psychiaters/psycholgen en andere hulpverleners meer therapieën gaan combineren; niet alleen de geest, maar juist het lichaam heeft aandacht nodig. Ik bestond meer dan een half leven lang alleen uit hoofd!
Verwerken dus, en eindelijk als een geheel te kunnen genieten... niet door alles steeds maar te (moeten) herbeleven elke sessie opnieuw, maar door bijvoorbeeld somatic experiencing? Aan de paarden in mijn omgeving had ik ook ontzettend veel. Zij spiegelen hoe jij in elkaar zit op dat moment. Heel leerzaam en fijn voor mij; zonder veroordeelt te worden jezelf te laten zien. EMDR ken ik niet maar weet je daarna hoe je jezelf kunt blijven helpen? Oh suusje, ik vind je zo ongelooflijk dapper. Je bent by far het moedigste mens dat ik ken, dat zich heeft laten lezen, laten zien. Je hebt mij enorm geholpen met je verhalen. Ik weet zeker dat anderen ook zo denken over je. Dank je wel. Ik reken erop dat je op de ingeslagen weg verder groeit en bloeit. Ik kijk er naar uit. -
suusje
zaterdag 04 augustus 2018 22:20
Weetje *M* terwijl ik jouw reactie lees, voel ik, dat is nieuw. Ik vind je altijd tof, maar dit nu raakt me diep in mijn hart.
Ja, het heeft wat voeten in aarde gehad, maar ik voel, ik leef meer dan ik deed, ik doe de meest spannende dingen en ook dat blijf ik voelen. Nooit gedacht dat ik mijn lijf überhaupt kon voelen en als dat al kon, ik het aankan het te blijven voelen.
Want ik herken precies wat je schrijft, ik was een hoofd.
Ik onderging, verdroeg, bevroor. Het bevriezen hebben ze er in 3 maanden uitgeramd.
Ik voelde me weer heel worden, keuzes kunnen maken, grenzen stellen, systeemgesprekken met mensen om me heen ten tijde van het trauma. Allemaal.
Mijn innerlijk kompas had in al die drie maanden gelijk dus ik durf er weer op te vertrouwen.
Bedankt. X -
suusje
zaterdag 04 augustus 2018 22:21
En dat filmpje ga ik één dezer dagen even kijken. Dankje!
-
*M*
zaterdag 04 augustus 2018 22:48
Dank je wel voor je mooie woorden. Voelen. Inderdaad. Dat is met een woord gezegd waar het om gaat. (Weer) durven voelen en dat blijven kunnen zodat je kunt gaan ervaren, voelen, leven.
Ik vertrouw ook volledig op jouw innerlijk kompas en je zelfhelend vermogen. Als je maar het juiste gereedschap krijgt en het lijkt er sterk op dat deze drie maanden gezien kunnen worden als Het Herstel. Je hebt je gereedschap gevonden he? Dat nemen ze je nooit meer af. Goed zo Suusje!
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 08 aug 2018 Na herstel ( 4 )
- O 04 aug 2018 Herstel 2 ( 1 )
- O 04 aug 2018 Herstel ( 7 )