Gelukkig anoniem..

Fijn hier anoniem te kunnen schrijven. Toegeven kost me zoveel moeite. Altijd maar opladen voor de wereld, voor vrienden (die je nog over hebt), voor familie. Ik kan mijn trots niet zomaar aan de kant gooien en toegeven dat ik hun hulp nodig heb. Dat kan en wil ik niet. Dan ga ik liever dood. Dit klinkt misschien extreem maar zo is mijn karakter. Ik wordt er niet gelukkiger van wanneer ik iets toegeef. Dan voel ik me alleen maar zwak. Nu is mijn leven vermoeiend, maar ik leef hem in ieder geval sterk in mijn eigen ogen in hun ogen. Ik wou dat ik in deze illusie kon blijven leven. Maar goed.
Wanneer je vrienden laat weten dat ze met alles bij je terecht kunnen doen ze dat ook dag en nacht.. maar wanneer je dat maar lang genoeg vol houdt en weinig over je eigen pijn deelt, dan merk je dat mensen anders met je omgaan. Wanneer ik bel om iets te vertellen (wat haast nooit voorkomt) dan zijn mensen ineens moe, druk ect. Maar wanneer ze zelf iets hebben bellen ze mij wel en verwachten alle tijd.. Niet eerlijk, maar wel zelf gecreeerd vrees ik..

Ergens doet het me pijn. Elke keer die afwijzingen. Maar als ik naar hun toe zou gaan met " ja, maar waarom luister je niet naar mij blabla"... dan zou ik mezelf ook voor me kop kunnen schieten omdat ik zo zwak niet ben.
Bij mijn vent kan ik wel wat kwijt, maar dat is een autist. Die begrijpt veel niet en pakt signalen niet op. Wanneer ik dieper dan diep zit en ik hem bel is hij er vaak niet of hij neemt op en begrijpt mijn pijn niet.. Hij is een schat, maar op emitioneel niveau kan hij mij niet geven wat ik nodig heb. Hij doet zijn best (en dat waardeer ik enorm!), maar ziet wanneer ik huil niet dat ik verdriet heb...

26 apr 2013 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van BJKeniji
BJKeniji, vrouw, 44 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende