even van me afschrijven

op advies van mijn psych.. van me afschrijven! nee ik ben niet gek.. heb gewoon een hoop meegemaakt in 3 jaar. ik heb een hoop te voorduren gehad met mijn ex met wie ik ook een prachtig zoontje heb. het vervelende van alles is dat ik altijd alles in mijn eentje heb moeten doen.. voordat ik een zoon had, was ik al moeder. namelijk van hem. ik deed alles voor hem. zonder dank.. na zijn werk, schoof hij aan.. en daarna ging hij de kroeg in. ik kan achteraf zeggen dat hij duidelijk een alcoholist is. met die rede zit ik ook in de shit financieel. nu de dag vandaag word ik geholpen op financieel gebied en heb ik een punt achter de relatie gezet ruim een half jaar geleden. ik lijk mijn leven zo'n langzamerhand weer op de rit te krijgen.. maar toch.. helemaal in mijn hum zit ik nog niet.. mijn zoontje gaat nu sinds kort naar zijn vader op de dinsdagmorgen..dit is bij zijn ouders omdat hij nog niet een eigen woonadres heeft. hij heeft wat toegewezen gekregen via de gemeente nadat hij uit de gevangenis is gekomen. (tis geen lekker type). ik weet gewoon niet wat ik wil.. hij lijkt zich te bekommeren om zijn zoon maar ondertussen lijkt het alsof hij het doet om mij te kunnen zien.. we hebben wekelijks een gesprek bij onze maatschappelijk werksters betreft het contact en bemiddeling van onze zoon. hij gaf toen aan dat hij mij gewoon graag wilt zien. ik zit er gewoonweg niet op te wachten. ik heb nu een vriend die me erg steunt.. maar zijn mening is naar mijn idee meer in zijn eigen belang. hij hoopt dat mijn zoon zijn vader op den duur helemaal niet meer ziet. hij denkt dat het verwatert. ergens heb ik dat verlangen ook.. maar ten tweede blijft het toch zijn zoon.. en eerlijk is eerlijk.. ondanks de shit die ik met mijn ex had, heb ik toch een zwak voor hem. we hebben een hoop samen mee gemaakt. mijn verstand zegt nee. en daar sta ik ook echt achter. ik heb mijn familie opgegeven voor hem en schulden gekregen door hem... hij was er nooit voor mij en mijn zoon.. maar mijn hart is zwak. elke keer als ik hem zie, en we praten.. lijkt het allemaal zo gemakkelijk. hij lijkt zijn leven gebetert te hebben.. maar toch. ik kan op een of andere manier mijn gevoel nog niet helemaal uitschakelen. terwijl ik dat echt wel wil! het is gewoon beter. want ik weet dat mijn ex toch nooit zal veranderen..wat hij ook zegt! dat heeft hij al die jaren niet gedaan.. dus waarom nu wel? door onze zoon blijven we altijd verbonden.. het is gewoon echt shit. desondanks ben ik natuurlijk stapel op mijn zoon.
ik vertelde laatst aan een vriendin van me dat mijn zoon de dinsdag naar zijn vader ging..
ze zei; gezellig! het blijft toch zijn papa he?
ik zei; tjah..
maar van binnen werd ik woest!
hoe kon ze dat nu zeggen?
ze wist toch wat hij mij allemaal aangedaan had?
hij verdient de titel papa niet eens!!
op dat soort momenten krijg ik geen hoogte van mezelf....maar nog voel ik woede als ik er weer aan denk...
ik ben blij dat ik het van me af kan schrijven nu.. en dat dit dagboek alsware terug schrijft...
althans.. hoop wel op een reactie..ik wacht af..

groetjes LaDy