Emoticons

Al een tijd geleden heb ik Reddit van mijn telefoon gegooid. Toen ik doorhad hoe het een endorfine fabriek is die me gedachteloos uren vast wist te houden, besloot ik dat het genoeg was. Ik kan mijn tijd op betere manieren verdoen die me werkelijk plezier geven, tegenover hersendood maken. Natuurlijk steekt niemand iets op van flauwe youtube filmpjes kijken, maar dat staat één trede hoger dan dingen als Reddit. Vooral omdat ik er hardop van kan lachen, op Reddit is het meer een grinnik, en door naar de volgende opioïde peptide.

Op loze momenten en opzoek naar gelukshormonen open ik daarom Linked-in tegenwoordig. Gelukkig is dat zo saai dat het snel weer dicht gaat en ik iets ga doen dat me echt plezier geeft. Echter heb ik het wel zo lang open, dat ik posts zie van recruiters en bedrijven, waar het gebruik van emoticons de normaalste zaak van de wereld schijnt te zijn. Vele pijlen, wijzende vingertjes, stopborden en sirenes. Het zal een symptoom zijn van de ouderdom en het natuurlijke sacherijn dat ik bij me draag, maar ik vind het maar niets, die manier van schrijven. Vaak doet het af aan de stukken die er staan. In plaats van een goed geschreven stuk, is het een goedkope manier van aandacht opeisen. Kennelijk ben ik de doelgroep niet meer, en klaarblijkelijk werkt het. Maar ik vind het maar niets.

Ik vind het er maar dom uitzien, en helaas ben ik niet meer zo kundig dat ik er een hyperbool, vermakelijk verhaaltje over kan schrijven. Eigenlijk gaan mijn gedachten vooral over werk, en mist die creative vonk veel in mijn dagelijks leven. Behalve met presenteren dan, en grapjes maken met collega's.

Nou ben ik al jaren niet meer van het aandachtsgehoer. Een slimme woordgrap in je titel of innuendo's, prima. Maar iets met plaatjes van toeters en plaatjes van bellen, is nooit mijn stijl geweest. Een hoop filmpjes zeggen tegenwoordig ook "Watch till the end!" maar als je dat moet vragen, suggereert dat dan niet al dat de kwaliteit niet goed genoeg is om kijkers vast te houden?
Al werkt het concentratievermogen van een boterham natuurlijk niet mee, zoals zoveel mensen tegenwoordig hebben.

Ik ben goed in het mensen opjutten. Manipuleren wil ik het in dit geval niet noemen. Het is de moed voor een groep je mond open te trekken, logisch te klinken en je punten goed te onderbouwen. Ik ben goed met woorden, zoals de meesten hier weten, en in de jaren in het echte leven ook steeds beter geworden. Met grapjes kom ik ver, maar ook zeker met goede discussiepunten en argumenten. Mijn collega's kijken naar me op als de kritische noot op de teamleads en het management. Tegelijkertijd probeer ik te boteren met de hoge dames en heren, omdat het niet alleen om schoppen moet gaan, maar ook om het bouwen ergens naartoe. Mijn laatste rel heb ik politiek correct aangevlogen door de leads erbij te betrekken en "toestemming/begeleiding" te vragen, en het vervolgens alsnog op mijn manier te doen. De groep heeft geluisterd en samen hebben we het probleem opgelost. De bedankjes van beide groepen zijn fijn, het letterlijke applaus toen iedereen voor het dagelijks overleg bij elkaar was, was fucking awkward. Ik heb niets gedaan behalve het probleem geadresseerd, een oplossing bedacht en een presentatie gemaakt. Het was een onderneming van het team, niet perse van mij persoonlijk.

Neem het als een mooi compliment, natuurlijk. Wees trots, dat mag uiteraard. Maar laten we ook even normaal doen allemaal. Het is mijn werk maar.

Maar waardering. Ego. Aanzien. Waanzin.

Ik gebruik geen emoticons bij mijn presentaties. Wel woordgrapjes en memes. Ga ik te lang zonder presentatie, gaan mensen er naar vragen. Ik had daar mijn werk van moeten maken. Ik had op het toneel moeten gaan staan.

Maar ik maak maar kanker medicijnen.

Toen ik een nieuwe bril ging kopen en er gevraagd werd wat ik doe voor werk, kreeg ik na mijn antwoord de reactie "Oh..... Nou, ik verkoop brillen."
Alsof dat werk minder is dan mijn vak. Zonder zijn brillen kan ik mijn vak niet doen. Zonder entertainment kan ik niet ontspannen om energie te verzamelen om mijn werk te doen. Zonder dat mijn vuilnis wordt opgehaald, kan ik niet een huishouden draaien om in thuis te komen. We dragen allemaal wat bij aan de samenleving en zijn daarmee even belangrijk.

Over ego's gesproken, een collega die team lead is geworden zei dat hij zich belangrijk voelde omdat hij besloot over mensen. Over of hij ze een standje moest geven wanneer ze over de schreef gaan, ontslaan of promoveren. Hij maakte me misselijk en ik begrijp niet precies waarom. Ik vind het een fijne vent, en heb hem geregeld om advies gevraagd, maar het jezelf belangrijk vinden omdat je over mensen kan besluiten, dat staat me tegen. Geen idee waarom.

Of ik nou management ingroei of niet, een leider ben ik al. Ego's en waanzin.


-VLH