Emigreren Curaçao naar Nederland

Ik denk terug aan mijn vakantie Curaçao.
Een vakantie wat in het teken stond van antwoorden vinden in een zoektocht.

Want het besef hebben dat er een toekomst in Nederland lag en dat Antillianen het recht hadden om zich daar te vestigen kwam pas heel veel later. Waarschijnlijk tegen het einde van de jaren 70.

Dat betekent dus vreugde, enthousiasme, hoop op een heel nieuw begin. Spanning ( op een leuke manier) Een stap naar een onbekende wereld.

Ik kan mij de spanning opwinding en enthousiasme helemaal inbeelden. Dat heet levenslust.

Familieleden die samen clicken want samen gaan we de grote oversteek naar Nederland maken met in die tijd 3 kinderen. Ik was 1 5 toen ik in Nederland arriveerde.

Wat moet dat een happening zijn geweest voor beide ouders en ooms en tantes.
Want Curaçao is behoorlijk klein en Nederland vergeleken met Curaçao is eindeloos groot.
Treinen, metro's en bussen heb je dan wel in Curaçao.
Maar de ruimte en vrijheid in Nederland is niks te vergelijken met het kleine maar fijne eilandje Curaçao.

Hoe had het leven eruit gezien voor ons allen als wij niet in Nederland konden wonen?
In Nederland kun je immers worden wat je wilt.
En kijk hoe goed wij het hebben. Grote bak auto, koophuizen, kinderen die verwend worden met regelmatig op wereldreis gaan.

Onze reis gaat terug in de tijd, ver terug in de tijd voordat er nog besef was van Curaçao.
Mijn over over grootmoeder is oorspronkelijk van Saba. Zij stierf en liet kinderen achter. Die in een weeshuis in Curaçao belandden. Mijn grootvader was één van die kinderen. Hoe het ook zij mijn grootvader was a sailor. Hij heeft altijd op zee gewerkt waarschijnlijk als hulp op de schip en in die tijd was Tafelberg letterlijk dikke shit. Tafelberg is ontstaan door poep van meeuwen wat vol fosfaat zit. Toen hij aan Shell werd uitgeleend..

In die tijd was Curaçao in volle bloei. Kansen om door te groeien, hogerop te komen in het leven, geld verdienen. Er was volop werk op de Shell.
Mijn oma en grootvader waren toen een gezin van 12. 10 kinderen, 2 volwassenen en een tweeling op komst.

Curaçao was toen the American dream voor velen.
Mijn grootvader leefde die droom. Helaas verongelukte hij op jonge leeftijd en liet zijn hele gezin achter.
Gelukkig was mijn grootmoeder deels opgevoed door de nonnen waardoor zij geleerd had om hard en netjes te werken en zichzelf te kunnen redden.


Geen leuke tijd ook. Man overleden, nooit afscheid kunnen nemen, alle kinderen uit huis geplaatst omdat de gemeente in moest grijpen.
Zo'n verlies draag je de rest van je leven mee als een loden last. En niet zeuren, niet huilen want dan kreeg je een flink pak slaag te pakken.

Mijn moeder komt uit een gezin waar de vader weer de boel verziekte.

2 mensen met hun eigen rugzak en depressie leren elkaar kennen, ze worden verliefd, al gauw volgt er een baby, boze ouders en dus een huwelijk en nog meer babies.

En godzijdank hadden die 2 elkaar gevonden en kwamen er babies. Want hoe zuur het leven ook kan zijn. Life goes on en leven dat is wat je ervan maakt.

Hoe zou het leven zijn geweest als mijn vader mijn moeder niet had leren kennen en hij geen gezin had om voor te moeten zorgen?
Geen vrouw had die hem in de watten legde en vermaakte?


Mijn vader kreeg de kans om zijn leven op te pakken met mijn moeder en mijn moeder kreeg de kans om veel meer uit het leven te halen met mijn vader.
Pijn, verdriet, opgekropte depressie dat was er en een fles alcohol als trouwe vriend om altijd bij te staan.

Wat een tijden. In die tijd had men nog niet gehoord van trauma therapie, maatschappelijke werker, psycholoog, psychiater en dat soort dingen.

Pas toen er een zwarte schaap in de familie begon te ontsporen werden ouders bekend met RIAGG en psychologen.

Onhandelbaar, moeilijk opvoedbaar. Noem het maar.
Het is wat de voorgaande generatie ontkende, wegstopte wat nu alle aandacht begon op te eisen.
Als ouder krijg je immers altijd voorgespiegeld wat er in jezelf verscholen zit.

De overgang van Curaçao naar Nederland...
Mijn ouders belandden in een opvang waar ze aan tafel zaten met vieze, ouwe mensen.
Het was zo smakeloos dat mijn vader daar heel graag weg wilden.

Er was ook contact met een ouder echtpaar die wij opa en oma noemden. Volgens mij had dat echtpaar flink gevochten om mijn ouders en ons een stabiel plekje te geven. Je hebt toch woonruimte nodig.

Ik kan begrijpen dat mijn ouders nooit meer terugkeerden naar Curaçao. Niet op vakantie en laat staan om te wonen.
In Curaçao was ook ontbering. Mijn ouders en wij en ik als baby woonden in een krottenhuisje somewhere in Curaçao.
En de huizen daar tenzij je uit een middenstandswijk komt is ook niet echt wat. Kleine ruimtes. Laag plafond.

Het emigreren naar Nederland. Daar op zoek gaan naar een woning met hulp van anderen.
En als je eindstand gesetteld bent met kinderen in een woning van voor de oorlog nog wel. Geen douche ook. We werden dagelijks in een tobbe gewassen. Mijn vader bouwde eindstand zelf een douche.

Het is niet eens logisch om heen en weer te gaan slepen met kinderen.
Bovendien was Nederland een nieuwe wereld, een nieuw leven. Allerlei nieuwe indrukken en een hele nieuwe ervaring.
Dat verveelt niet. Mijn ouders konden nu hun leven leven en oud karma en oud zeer uit gaan zitten.

Als mijn grootvader leefde dan was hij vast eindeloos trots geweest. Als Curaçao the American dream was dan was Nederland vast wel iets geweest waar de meesten van konden dromen.


Mijn broers hebben gewoon goed betaalde banen, een auto, een koophuis. Kinderen die het zeer goed hebben. En het zwarte schaap doet het ook heel erg goed. Beide kinderen mogen blij en dankbaar zijn dat ze in vrijheid en blijheid zijn geboren.
Als mijn moeder wist wat ik nu weet dan was ik hier vandaag de dag niet. En met wat ik allemaal weet doorbreek je allerlei opgelegde patronen.


Wat zijn we met zijn allen toch ver gekomen.





Want het leven is een heel proces. Niet iets wat van het één op de ander moment ontstaat.
Daar gaat heel erg veel tijd en energie in zitten.
Een jaar voor zijn sterven uit mijn vader zich naar zijn zus toe in tranen over het overlijden van zijn vader.
Tranen die 54 jaar weggestopt en verdronken waren.
Hij wilde antwoorden hebben. Toen was hij bijna 60.

Ik flap er altijd van alles uit. Of men dat nou leuk vind of niet. Als iets mij niet zint dan zeg ik dat of ik pak mijn spullen op en ga weg omdat het iets zeggen nog geen eens de moeite is.
Niet in een situatie blijven hangen wat niet prettig of goed is.



Mijn ouders waren behoorlijk sterk om ondanks alle ontberingen en uitdagingen, verdriet, depressie, confusion toch vooruit streven. De oppurtunity met elkaar grijpen om toch uit een bepaalde situatie te komen.
Het leven is nooit perfect maar tis wat je ervan maakt en wat je er zelf in stopt om er iets van te maken.


Ik heb alle rust nodig gehad en nog steeds nodig om bij te komen.
Ik heb wellicht geen auto of koophuis maar dat is ook niet wat ik persé hebben wil.
Als de tijd daar rijp voor is dan komt dat wel.
Ik ben met hele andere bezig wat al mijn aandacht nodig heeft. Ik vind het juist heerlijk zo.


Nederland die heb ik in mijn zak zitten. Curaçao feitelijk ook.
Maar er valt zoveel meer uit het leven te behalen. En het kan allemaal.

Ik ben trots en dankbaar voor mijn bestaan.
Kijk wat een weg we met zijn allen hebben afgelegd...