Een relatie met een horeca man.

Vroeg opstaan, de wekker gaat.
Jij slaapt uit.
Haasten, naar het werk, om vervolgens thuis te komen in een leeg huis.
Boodschappen doen, koken.
Eten maken voor mezelf alleen.
Hier haak ik al af. Het wordt wat simpels, ik bestel wat, ik doe weinig moeite.
Ik haal plezier uit het koken voor anderen.
Niet uit het koken voor alleen mezelf.
Wellicht een aandachtspunt: zelfzorg.

Wat gegeten, de bank op.
Sporten.. alleen naar de sportschool.
En weer alleen thuis komen.
Niet even iemand om je dag mee te bespreken.
Geen kus of knuffel voor je gaat slapen.
En naar bed.

Normaal blowde ik s'avonds, en was mijn avond zo voorbij.
Dan had ik het niet eens door dat ik alleen was.
Dit heb ik zeker 1/2 jaar bijna elke avond gedaan.
Afgelopen jaar kreeg ik een burn-out en werd ook mijn leefpatroon onder de loep gelegd.
Het blowen deed natuurlijk niet veel goed aan mijn energiebalans.
Dus volgde het besluit om te gaan stoppen.
Sommige maanden ging dit goed, andere maanden minder.

Gister heb ik weer besloten om te stoppen.
Ik dacht dat ik blowde puur voor de ontspanning, puur voor de rust.
Maar misschien is het wel meer uit verveling, en het alleen zijn.

Ik zorg niet al te best voor mezelf.
Door het blowen sta ik later op, slaap ik soms later, ben ik vermoeider en eet ik vaker slecht eten.
Hier stop ik nu mee. Ik ben al gestopt met roken. Nu wil ik stoppen met blowen en meer structuur aan brengen in mijn dagen. Dit wordt nog een uitdaging.

Vanaf nu, wel op tijd opstaan. Wel voor mezelf koken als ik alleen ben, en s'avonds leuke dingen doen. Het is heus niet dat ik elke avond alleen ben, ik zie ook vrienden en familie.
Maar soms wil je liever gewoon je partner om je heen, dat je niet hoeft te praten en gewoon samen kan zijn zonder je in te spannen.

Ik merk dat het me begint op te breken, het niet samen zijn, het alles alleen doen.
Je werkt elk weekend. Alle feestjes ga ik meestal alleen af.
Als ik samen met vrienden dingen doen, staan hun met hun partner en ik alleen.
We hebben een leven met zijn twee, een leven apart van elkaar, maar geen leven 'samen'.
We hebben amper gezamenlijke vrienden, want we zien bijna geen vrienden samen.
Want zij en ik zijn vrij als jij werkt.

Ik vind het zóóó zonde, we zijn nu nog jong.
Ik bijna 25, jij 27. Dit zouden toch de gouden jaartjes moeten zijn?
Lekker samen nog veel leuke dingen doen met vrienden nu nog niet iedereen kinderen heeft.
Ik wil nog reizen, spontaan leuke dingen doen, uitstapjes maken, lekker gek doen.
Ik leef meer in het NU. Jij bent gericht op de toekomst en carrière maken.
Ik doe liever elk jaar wat rustiger aan, verdien ik wat minder maar dat ik kan genieten van alles om me heen. Dan dat ik me suf werk, luxe spullen heb en geen tijd over hou. Ik hecht sowieso niet veel waarden aan een duur huis en luxe spullen. Ik hecht waarde aan tijd, ervaringen, persoonlijke groei en mooie reizen.

En rond mijn 30ste zou ik graag een volgende stap willen zetten en kindjes in het leven verwelkomen als het kan en lukt.
Maar ik weiger kinderen op de wereld te zetten met een vader die altijd werkt.
Werkt wanneer iedereen vrij is. Nooit de weekenden vrij.
Nooit de avonden vrij.
Daarvoor wil ik geen gezin.

Ik wil een gezin om samen leuke dingen te ondernemen.
Om samen een gezin te zijn. Niet om straal langs elkaar heen te leven.

Het verwart me allemaal.
Ik ben gek op jou. Je hebt alles wat ik zoek in een partner.
En ook al zien we elkaar fysiek soms weinig, je geeft me altijd het gevoel dat je er voor me bent.
En dat bewonder ik en dat vind ik speciaal.

Maar is het wel genoeg?
We leven misschien maar één keer.
En dan wil ik wel dat we er alles uit hebben gehaald wat er in zit.
Tijd samen, mooie reizen, mooie gesprekken, met elkaar maar ook met onze vrienden en familie.

Ik moet maar eens goed gaan nadenken.
Gooi je een hele relatie weg hierom?
Als alles verder klopt?

Maar ik voel ook dat ik zo niet verder kan.
Tijd is voor mij enorm belangrijk.