Een loden last

Er werd nooit echt over gesproken. Het tragische ongeval van opa.
Ja mijn vader vertelde dat zijn vader verongelukt was tijdens het werken. Zijn ledematen lagen verspreid her en der.
We wisten wel over het tragische ongeval, alleen niet wat voor een impact dat heeft gehad.
Emoties waren taboe. Tranen laten zien was iets om je voor te schamen.
Als je huilde werd je afgesnauwd of belachelijk gemaakt.
Dus het overlijden van opa was eigenlijk niet iets wat belangrijk was.
Ik dacht er nooit over na.


Maar mijn vader was alcoholverslaafd en als hij zo ver heen was dan was het een gefrustreerde idioot die zichzelf castijde.
Soms moesten mijn broers hem overeind helpen. Hij lag naakt in de gang te kermen ,stomdronken.
Ik haatte die man en wenste dat hij dood was.
Misschien moest ik hem maar neersteken.
Mijn broer vond dat te ver gaan.


Na het overlijden van mijn oom kwamen er zoveel vragen.
Ik ben familie gaan bellen en rondvragen.
Volgens mij was mijn grootvader een hele slechte en sadistische man.
Daarom is die hele familie lijn zo verknipt.
Maar dit bleek dus niet zo te zijn.
Volgens mijn oudere nicht was mijn grootvader een echte huisman die graag voor al zijn kinderen zorgde en van alles met ze deed.
Mijn oma was de verwende koningin.
Die vent deed alles voor haar.
Zij wilde niet mee naar evenementen met de kids. Hij had de kinderen op schoot en gaf ze aandacht. Zij deed dat dus niet.

Oma lag in het ziekenhuis. Miskraam van een tweeling. Ze was er heel slecht aan toe.
Mijn oudste tante paste op mijn vader en oom. De rest van de kinderen waren op de crèche, op schoolkamp etc toen die bewuste dag het vreselijke nieuws kwam dat hun vader, mijn opa op tragische wijze was verongelukt.
De gemeente heeft direct actie ondernomen.
Mijn oom die met mijn vader thuis was werd uit huis geplaatst in een tehuis.
Mijn tante die een baby was ging van pleeggezin naar pleeggezin en belandde bij de nonnen omdat ze nergens wilde blijven.
Andere kinderen werden geadopteerd door rijkelui en goed behandeld.
Maar de kinderen wilden terug naar hun moeder maar mijn oma durfde haar eigen kind niet terug te vragen omdat het gezin er helemaal weg mee was.
Een andere tante werd als Assepoester behandeld en heeft daar een trauma aan overgehouden.


Mijn vader die huilde als kind. Hij huilde omdat ierdereen weg was. Vader weg, broers weg , zus weg.
Mijn oma werd hem zat en sloeg hem.
Ik denk met de riem. Want mijn vader zei wel eens dat hij de striemen in zijn lijf had zitten en hij dat zijn eigen kinderen wilde besparen.
Daarom sloeg hij ons met een stuk hout, op het vlezige gedeelte omdat dat het minste schade zou opleveren.


Een jaar voor zijn overlijden wilt hij een gesprek aan gaan met zijn zus.
Huilend confronteert hij haar hem in de steek te hebben gelaten in dat grote huis.
De dag van het vreselijke nieuws.
Ierdereens leven stond op zijn kop. Zijn zus moest ook snel in gesprek gaan met de mensen etc.


Toen snapte ik dat mijn vader altijd zijn verdriet probeerde weg te drinken.
Omdat hij om zijn vader rouwde. Mijn oma kon daar niet mee dealen en probeerde hem stil te krijgen door hem af te ranselen.
Ik was kwaad op mijn oma toen ik dit te horen kreeg.
Waarom troost zij haar kinderen niet?
Wat een kille, afstandelijke, liefdeloze vrouw zeg.
Wat heeft mijn grootvader in die vrouw gezien?
Zo mooi was ze nou ook weer niet. Mijn grootvader was superknap.
En ondanks dat mijn oma zo'n type moeder was hielden al haar kinderen en kleinkinderen van haar.
Een verwende vrouw moet ik zeggen.
Mijn moeder mocht haar ook niet. Mijn oma was kattig en altijd snauwen, vies uit haar ogen kijken en brullen.


Ik hen dan toch wel respect voor mijn oma en vader en de anderen.
Want het leven is inderdaad een loden last en zeker na zo'n tragisch ongeval.
Maar het leven gaat verder. Door wilskracht en doorzettingsvermogen.
Mijn vader, oma en broers en zussen die hebben de zwaarste klap te voortdurend gehad na het overlijden van hun vader/ echtgenoot.
Wij als kinderen dragen de naweeën.
Er is ook nooit een uitvaart of begrafenis geweest.
Ze wisten nog geen eens waar hun vader begraven lag.
Is ook sinds kort dat zijn graf kenbaar is gemaakt.


Ik snap mezelf nu ook veel beter Waarom alles een puinhoop is geweest.
Wat er niet mag zijn, word weggestopt.
Emoties hoor je niet te onderdrukken want dat geeft allerlei verstoringen.
Energetisch opruimen heet zoiets.
Mijn vader heeft zichzelf kapot gezopen in de hoop zijn emoties te verdrinken.
Het was te laat toen er maagkanker werd ontdekt.
Veels te laat.


Ik vind het heel erg triest. Wil bepaalde zaken ook wel verder gaan onderzoeken maar niet nu.
Nu heb ik eindelijk rust en ruimte en wil ik mijn tijd en energie steken in het werk wat ik nu doe en andere zaken waar ik akkoord mee ben gegaan.
Ik vertrouw erop dat mijn voorouders, oma, vader, tantes en ooms hun deel hebben uitgewerkt. Ik heb de rest van de zooi mogen opruimen dus nu even een lekkere adempauze.

Dit zijn zaken wat alle aandacht opslokt en je hierdoor belemmerd word in progressie.
Voor zoiets tragisch vind ik het alsnog knap en sterk dat mijn familie toch wel mensen zijn die iets van het leven hebben gemaakt.
Gewerkt hebben, getrouwd, een gezin stichten.
We zijn echt niet slecht terecht gekomen
Kijk naar mijn broers. Die doen het goed.
Hun kinderen hebben het goed.
Wel is het zo dat als ouders hun zooi niet opruimen dat alle zooi zich verschuift naar de volgende generatie.
Ik ben daar een prachtig voorbeeld van.
Maar ik kan er nu gelukkig om lachen. Wat ben ik ver gekomen zeg. Nu word opruimen een 2e natuur. Ik kijk naar bepaalde zooi wat er al maanden ligt en ik glimlach.
Ik weet waarom de dingen zijn zoals ze zijn en ik heb vrede in mezelf.
Soms ben ik gewoon bang omdat ik gewend ben aan alles wat niet loopt en nu ineens loopt alles wel. Maak ik uit mezelf schoon. Hallo dat is voor mij ook gek. Ik die eeuwig omringd was met zooi.


De dood van mijn grootvader blijft tragisch.
Mijn vader heeft het nooit een plek kunnen geven maar met de tijd komt alles op zijn plek.
Dan valt het kwartje.
En dat geeft rust. Nu ga ik leven. Niet klagen maar dankbaar zijn dat ik bestaat en nog altijd meer uit het leven kan halen.
Dankbaar voor mijn voorouders die ervoor kozen om toch door te zetten en niet op te geven ondanks dat het leven een loden last was.


Door hun, dankzij hun ben ik hier.
Ik ben dankbaar. Ik van het leven!


Gr Art = Tiek