Drs. P

Heen & weer. Heen & weer.

In dit geval tussen GBA-adres en mijn echte verblijfsadres. De angst om in mijn eigen huis te verblijven verlamt me. Dus drink ik koffie op een station. Tik ik mijn verhaal van het moment en lees ik een raar boek over de Christian Identity-beweging.
Nog 40 minuten, dan komt mijn persoonlijk begeleider voor het moment. Gewoon een vriendin die zo gek is om even te laten weten dat het gewone leven ook doorgaat. Ook als je suf van de medicatie in je eigen woonplaats de weg dreigt kwijt te raken.

Iemand speelt een oud kinderliedje op een nog oudere piano. Het is zaterdag, dus het station loopt vol met 100 verschillende soorten mensen. Mensen die allemaal een eigen leven hebben. Een leuk leven, waarin ze zelfstandig dingen ondernemen. Winkelen en dan vanavond uit eten, op bezoek bij studerende kinderen, een eerste date - lekker lunchen. Maar ik niet. Ik probeer mezelf af te leiden van het feit dat mijn leven on-hold staat. In een hoekje, achter een boek. Wat zouden mensen denken als ze mij zien zitten?
Zouden ze zien dat er iets niet goed is aan mij? Vast niet - want mensen richten zich vooral op hun eigen bezigheden.

En misschien zijn ze wel niet op weg naar hun studerende dochter. Misschien gaan ze wel niet winkelen. Misschien gaan ze wel naar het ziekenhuis naar hun doodzieke man. Of hebben ze een afspraak om een goedkopere woning te bekijken omdat hun hypotheek toch echt onbetaalbaar is geworden na een dubbel ontslag. En toch voelt het alsof ik de enige ben die aan het verzuipen is.
De effecten en sufheid van de slaaptabletten zijn voorbij. Gelukkig mag ik op een dag nog 4 kalmeringstabletjes nemen.

Iedere dag overleven, tot ik met terugwerkende kracht besef dat ik weer gewoon leef. Ik heb er nog geen zin in.