2018. En nu?

Anderhalve maand onder een steen weten te leven. Enerzijds omdat ik aan de pillen zit (slaapmedicatie), anderzijds omdat ik alle mogelijke prikkels heb weten buiten te sluiten.

En toen werd het middernacht, vlogen de pijlen en rotjes mij om de oren. Prikkels buitensluiten lukt niet meer. Twintig minuten bij mama op de bank uithuilen.

Lieve, lieve vriendin - je belde omdat je mij een beter jaar toe wilde wensen. Ik gun het jou ook. Jou en je aanstaande.
Het kan alleen maar beter gaan komend jaar.

Voor nu ben ik aan het rouwen om wie ik ooit was, had kunnen zijn. Ademhalingsoefeningen om de dag door te komen, slaaptabletten voor de nacht.

Veel gedronken. Geen slaaptabletten vanavond. De komende weken testen op hoogbegaafdheid. Niet iets waar ik mij druk om kan maken als ik zo angstig ben. Wachten tot de rest van de wereld uit de voeten kan met een labeltje voor mij.

2018.
Terug naar school of blijven doormodderen richting burnout?
Gaat er iemand vervolgd worden na mijn aangifte? Gaat mijn stalker zijn leven ook verbeteren? Welke zorgen moet ik in 2018 buitensluiten om weer rustig te kunnen slapen?

Trump was erg. IS was ook erg. Duizenden hacks en verneukeratieve overheidszaken. Ziektes, verderf. Allemaal erg. Ga je er dood aan? Nee. Dus steek ik nog een sigaret op, omdat mijn geluksmomentje bestaan uit 4 minuten gecontroleerd ademhalen zonder paniek te ervaren. 2020 - dat klinkt 'afgerond'. Het komt wel, goed - of minder goed.