De weg terug.

Afgelopen maandag heb ik huilend mijn handtekening gezet onder het koopcontract van mijn prachtige huis.
Het is nu ook officieel niet meer van mij, ik ben er al 3 jaar weg, en wat doet dit pijn, ik ben er beroerd van, letterlijk en figuurlijk.
Ik wist dat dit moment er aan zat te komen, je weet het al vanaf het moment dat je wordt ingeruild voor een jonger exemplaar, als je weet dit is geen zo maar vreemd gaan van hem nee hij is echt verliefd.
Dan zie je in een flits je bijna 30 jaar samen zijn aan je voorbij gaan, en wat je voor onmogelijk hield wordt ineens mogelijk...

Er is zo veel gebeurd afgelopen 3,5 jaar dat ik besloten heb mijn verschrikkelijk verhaal op te schrijven.
Wat ik te vertellen heb is een ongelofelijk verhaal, en het is nog steeds niet afgelopen.
Hoe iemand een spoor van ellende en verdriet kan achterlaten, met een verdorven karakter dat steeds zwarter werd, en hoe iemand door zijn eigen problemen steeds gemener wordt, dit ga je niet geloven als je het leest.

En wat mij is gebeurd gun ik niemand, laat dit een les zijn voor vrouwen...zorg dat je je boeltje geregeld hebt en daar bedoel ik mee, leg dingen goed vast als je trouwt met de liefde van je leven, elk jaar weer naar een notaris en leg dingen vast.
Blijf buitenshuis werken en betaal vanaf je eigen salaris en bankrekening mee aan de hypotheek.
Bekijk alles elk jaar opnieuw, en leg vast wat van jou is en teken er samen voor..
Oh wat kan ik vrouwen veel vertellen en tips geven, misschien moet ik lezingen geven wat mij is gebeurd als voorbeeld hoe het vooral NIET te doen....wordt vervolgd...