De as van mijn vader
Mijn hoofd kan er niet bij, hoe de steentjes en stofjes jij waren. We bewaarden ze in een doosje, want we wilden je niet kwijt - nog niet.
Ik bezocht het doosje en noemde het papa, ondanks dat jij het niet meer was. Ik wilde naar je toe, en dit was de enige manier. Ik wist wel dat het tijdelijk was, dat je zelf had gezegd vrij te willen zijn. Dat wilde ik ook voor jou - maar nog niet.
We mochten ons hart volgen, had je gezegd. En dus stopten we je in een doosje. De deksel bleef dicht en de inhoud ongrijpbaar, 10 jaren lang. Ik deed alsof je daarbinnen nog leefde, eerst bij haar thuis in de wereldbol, toen onder een boom. Ik kon je as niet loslaten - nog niet.
Je was geduldig, denk ik, en liet ons langzaam afscheid nemen. En nu? Nu moet ik je ergens anders zoeken. Want vandaag op je verjaardag, gaf ik je terug aan de natuur.
De stofjes en steentjes die ooit jij waren, mogen zwerven en zweven in het plantsoen. Ik was trots dat ik je eindelijk had bevrijd, dat jouw moleculen kunnen opgaan in de structuur van de aardse materie. En ook was ik verbaasd hoe normaal de inhoud van het doosje was, hoe onherkenbaar als mens, hoe gelijkend aan zand. Het was van jou, maar jij was het niet - niet meer.
Ik was ontroerd toen ik je eigen woorden hardop herhaalde: “Als ik dood ben? Dan ben ik weg. Maar.. je leeft voort in de herinneringen van anderen.” Het eerste beangstigde me vroeger, en het laatste geeft me nu hoop. Want dat is waar ik je ga zoeken, in mijn herinneringen aan jou. Want zolang ik me jou herinner, leef je voort, en ik kan je niet laten sterven - nooit niet.
Ik bezocht het doosje en noemde het papa, ondanks dat jij het niet meer was. Ik wilde naar je toe, en dit was de enige manier. Ik wist wel dat het tijdelijk was, dat je zelf had gezegd vrij te willen zijn. Dat wilde ik ook voor jou - maar nog niet.
We mochten ons hart volgen, had je gezegd. En dus stopten we je in een doosje. De deksel bleef dicht en de inhoud ongrijpbaar, 10 jaren lang. Ik deed alsof je daarbinnen nog leefde, eerst bij haar thuis in de wereldbol, toen onder een boom. Ik kon je as niet loslaten - nog niet.
Je was geduldig, denk ik, en liet ons langzaam afscheid nemen. En nu? Nu moet ik je ergens anders zoeken. Want vandaag op je verjaardag, gaf ik je terug aan de natuur.
De stofjes en steentjes die ooit jij waren, mogen zwerven en zweven in het plantsoen. Ik was trots dat ik je eindelijk had bevrijd, dat jouw moleculen kunnen opgaan in de structuur van de aardse materie. En ook was ik verbaasd hoe normaal de inhoud van het doosje was, hoe onherkenbaar als mens, hoe gelijkend aan zand. Het was van jou, maar jij was het niet - niet meer.
Ik was ontroerd toen ik je eigen woorden hardop herhaalde: “Als ik dood ben? Dan ben ik weg. Maar.. je leeft voort in de herinneringen van anderen.” Het eerste beangstigde me vroeger, en het laatste geeft me nu hoop. Want dat is waar ik je ga zoeken, in mijn herinneringen aan jou. Want zolang ik me jou herinner, leef je voort, en ik kan je niet laten sterven - nooit niet.
21 sep 2025
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 21 sep 2025 De as van mijn vader
- O 21 nov 2016 Update 2016 ( 4 )
- O 21 nov 2016 Note to self ( 3 )
- O 12 jul 2014 Marriage ( 2 )
- O 14 feb 2014 Impressie Marokko ** ( 9 )
- O 14 feb 2014 Life changes ( 3 )
- O 17 jan 2014 Marrakech ( 2 )
- O 22 nov 2012 Boek ( 4 )
- O 25 okt 2012 Geld frustratie ( 7 )
- O 19 okt 2012 Complottheorie ( 55 )
- O 18 okt 2012 Kittens ** ( 4 )
- O 17 okt 2012 Flarden van ( 5 )
- O 17 okt 2012 Instagram ** ( 12 )
- O 16 okt 2012 To many people: ( 1 )
- O 24 sep 2012 Breakthrough ( 9 )