Dag 3

Een warme dag vandaag, kon ik maar bij je zijn, in het park, in het bos, waar dan ook, zolang ik maar bij je ben. Het voelt een eeuwigheid geleden sinds we contact hadden, ook al is het nu maar 3 dagen geleden. Ik wou dat ik in je hoofdje kon binnenkijken, kon zien of je me mistte, of je ook zo aan me dacht zoals ik keer op keer aan jou denk.

Ik mis de leuke gesprekken van ‘s morgens tot ‘s avonds, het lachen met je, de stomme mopjes en flauwe humor. Het meest van al mis ik je mooie stem, je handen op m’n huid en je lippen in m’n nek. De liefde tussen ons is zo intens, zo vurig, zo verlangend naar meer.

Ik hou van je met heel m’n hart, dromend dat je je ooit op je kwetsbaarst kan openstellen voor me. Dat je me binnenlaat in je hartje, in je zieltje. Zodat ik je onder m’n vleugels kan nemen, je beschermen, je vertroetelen, je diepste verlangens kan vervullen.

Wachtend tel ik de minuten en seconden af tot je me weer aanspreekt, tot je me zegt dat je me mist en graag ziet. Tot het moment dat we elkaar weerzien en ik m’n veilige armen rond je kan sluiten en we weer 1 zijn. Onze harten die terug op hetzelfde ritme beginnen te slaan. Tot die tijd komt, voel ik me incompleet.. Ik mis je.