Dag 1

Gemis.. enorm gemis.. Een grote leegte..
Ik ben bang opgestaan, bang om wat je ging antwoorden op mijn bericht dat we afstand van elkaar moesten nemen. Ergens hoopte ik dat je ging zeggen dat dat niet ging helpen en dat we gewoon moesten blijven volhouden. Luisterend naar onze liedjes, liedjes die me nog meer aan je doen denken, want ik denk alleen maar aan jou. Elke milliseconde -1 (want dat is meer) van de dag. Je stuurde dat het goed zou doen om afstand te nemen, elkaar even niet te horen.

Ergens voelde ik me opgelucht. Opgelucht dat je het zelf toegaf. Ik wandelde vanmorgen door het bos, denkend aan hoe ik er met jou wandelde. Elk plekje, elke boom, begon ik te fantaseren over hoe het zou zijn moesten we daar zitten, of moest ik je daar tegen kunnen drukken en beminnen. Je lippen kussen.

1 dag zonder praten en ik kan het al niet meer aan.. Hoe hard kan je van iemand houden, hoe diep kan iemand onder je vel zitten, het diepste van je ziel raken met elk woord dat ze zegt. Haar stemgeluid is de mooiste symphonie op aarde. Haar ogen zijn mooier dan de mooiste diamand. Je aanrakingen doen me de wereld vergeten. Enkel oog voor jou.

Ik had nooit verwacht dit te kunnen voelen, dat dit zelfs kon. Niemand zou me verstaan, omdat ik geloof dat niet veel mensen dit al hebben meegemaakt. Iemand zo graag zien, zo liefhebben, dat het zelfs een beetje pijn doet. Pijn omdat het een moeilijke situatie is en dingen niet lopen zoals je het verwacht. We hebben tijd nodig, en ik hoop dat ik dan terug de oude jij kan ontmoeten, terug verliefd op me laten worden, me terug in je warme omhelsing nestelen.

Ik mis ze zo, je armen om me heen. Je zoete lippen op mijn huid, je handen die over m’n arm strelen. Je geur die me dagelijks meerdere keren gewoon overvalt, zelfs al zijn we niet bij elkaar. Je zit in m’n systeem en krijg je er niet meer uit. Alle momenten met jou waren hemels, buitengewoon. Ik mis je.