Covid en saamhorigheid

Mijn vriend helpt als vrijwilliger mensen die hulp nodig hebben. Met de boodschappen, met de avondmaaltijd, met het leeghalen van een kast, of gewoon: door er te zijn en een kopje thee te drinken met iemand die zich alleen voelt.
Dat gooit hij niet op Facebook en hij wil er geen lintje voor. Hij doet het, omdat hij oprecht mensen wil helpen. ‘Neem toch eens een echte baan,’ heeft hij veelvuldig te horen gekregen. Maar dat deed hij niet.

In maart ontstonden er fantastische initiatieven. Corona was nieuw, en het was al snel duidelijk dat bepaalde groepen mensen niet naar buiten konden. Op Facebook deelden mensen hoe ze de boodschappen voor hun bejaarde buurman deden en iedereen vond het fantastisch.

Ik vroeg me toen al af of mensen dit deden vanuit een oprecht gevoel om mensen te helpen, of meer deden om genoeg likes te krijgen op social media. De waarheid ligt waarschijnlijk ergens in het midden, was mijn conclusie. En ik kon niet anders dan blij zijn met de saamhorigheid die er ontstond. Samenwerken. Elkaar helpen.

Nu, maanden later, zie ik niets meer van die positiviteit. Van het oprecht, belangeloos mensen willen helpen.
Wat ik wel zie, is veel vingerwijzen. Pietje heeft geen mondkapje op, hoe dúrft hij? Vast zo’n complotdenker die ook gelooft dat de aarde plat is. Jantje draagt juist wel een mondkapje en houdt veel afstand, wat een dom schaap. Hij moet wakker worden! Ik zie dit niet alleen online, maar ook op straat. Laatst was ik nog ooggetuigen van twee vrouwen die tegen elkaar tekeer gingen. Schreeuwend, wijzend naar elkaar.

Ik mis een stuk empathie. Iedereen heeft zijn of haar eigen gevecht en probeert daar op zijn eigen manier mee om te gaan. We zijn blind geworden voor de wereld waarin iemand anders leeft.

Mijn hart gaat uit naar iedereen die Covid-19 heeft gehad
Mijn hart gaat uit naar iedereen die iemand is verloren aan Covid-19
Mijn hart gaat uit naar mensen wiens behandeling is uitgesteld
Mijn hart gaat uit naar ondernemers die jarenlang hebben gewerkt om hun droom uit te laten komen en die nu hun droom in duigen zien vallen
Mijn hart gaat uit naar iedereen die ontslagen is of dreigt ontslagen te worden
Mijn hart gaat uit naar mensen die kei- en keihard werken en burnout verschijnselen hebben
Mijn hart gaat uit naar iedereen die zich eenzaam voelt, zoals singles, senioren, en mensen die extravert zijn
Mijn hart gaat uit naar mensen met angststoornissen, of andere persoonlijkheidsstoornissen, die daardoor deze toestanden moeilijk trekken
Mijn hart gaat uit naar doven en slechthorenden, die door de mondkapjes een groot deel van hun communicatievorm zijn kwijtgeraakt
Mijn hart gaat uit naar iedereen die op een andere manier worstelt nu.

We zijn met die 1,5 meter afstand niet alleen fysiek van elkaar verwijderd. En eigenlijk zou iedereen iets van de eigenschappen van mijn vriend moeten hebben. Belangeloos een ander helpen, in plaats van wijzen naar wat anderen allemaal verkeerd doen.
16 okt 2020 - bewerkt op 16 okt 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Nightdream
Nightdream, vrouw, 38 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende