*boswandeling & eetstoornis

Met eten gaat het niet zo goed. Ik heb bijna nooit meer de kans om te wegen (mijn ouders verstoppen de weegschaal) en dat geeft me veel stress. Thuis ook veel spanningen vanwege het eten, discussies over wat en hoeveel ik zou moeten eten. Ik voel me gewoon zo ontzettend vol. Ik snap echt wel dat ik niet mag afvallen, maar ik vind het aankomen zo klote. Mijn ouders en mijn behandelaar dreigen constant dat als ik de doelen niet haal, dat ze me dan weer gaan verwijzen naar een gespecialiseerd centrum voor eetstoornissen, ben daar al eerder in behandeling geweest. De mensen om me heen vinden de situatie zorgelijk en spreken dit dan ook vaak naar me uit. Ik zie het probleem niet. Ja ik heb ondergewicht, maar volgens mij heb ik gedurende mijn leven vaker wel dan geen ondergewicht gehad. Vandaag riep mijn moeder me bij haar, ze zei dat ik nu wel erg mager ben. Ik weet dat ik afgevallen ben. Zo voel ik me niet, maar ik heb de "bewijzen": broeken die te wijd zitten, botten die meer zijn gaan uitsteken en weer wat sneller last van vermoeidheid. Maar erg mager? Dat zie ik oprecht niet. Ik wil het zo graag kunnen zien, dat zou de hele situatie een stuk makkelijker maken. Maar ik zie het niet, zo ontzettend frustrerend en verwarrend.

Terwijl ik dit verhaal aan het typen ben schiet het me ineens weer te binnen dat ik laatst nog een blog heb geschreven over de eetstoornis. Heb inmiddels al meerdere blogs geschreven voor die site. Als het goed is zal er over ongeveer een anderhalve week weer een blog van mij online komen te staan. Een blog over openheid, schaamte en schuldgevoelens rondom seksueel misbruik. Vond het een lastige blog om te schrijven, maar ik heb mijn eigen ervaringen verwerkt. Ik heb het een plekje kunnen geven. Maar, terugkomend op die andere blog over de eetstoornis, bij deze even de link:
https://dsmmeisjes.nl/geschreven-door-het-gezonde-stukje-in-mij/

Met de eetstoornis gaat het dus niet veel beter, misschien zelfs wel iets slechter (alhoewel ik in gewicht denk ik niet verder ben afgevallen dan dat ik al was). Maar met alle andere dingen gaat het prima. Ik voel me goed. Ik heb (vrijwel) niet meer de drang om mezelf te beschadigen, terwijl ik een tijdje terug geregeld naar de hap moest voor hechtingen. De depressie is ver op de achtergrond. Soms komt 'ie weer even terug, maar over het algemeen heb ik er geen last van. Ik heb weer zin om dingen te doen en ik voel me gelukkig. Daar ben ik zo ontzettend dankbaar voor, die depressie vond ik misschien wel het lastigste van alles omdat ik niet meer van het leven kon genieten.

Studie gaat goed. Ik heb de kernfase bijna afgerond. Wel besloten om mijn stage te verlengen tot de zomervakantie, dat geeft meer rust in mijn hoofd en dan ga ik (hopelijk) met meer zelfvertrouwen richting de afstudeerfase. Bovendien had ik de afgelopen stageperiode ontzettend veel gemist vanwege de terugval in de depressie die ik in oktober/november had. Dus de komende maanden ga ik drie dagen per week stage lopen, (minimaal) één dag per week werken bij dier- en tuincentrum en de laatste dag is voor overige dingen zoals therapie, huis schoonmaken en rijlessen...

… Rijlessen? Ja! Rijlessen! Doodeng vond ik het, zolang uitgesteld. Echt een angst die ik maar bleef vermijden. Een combinatie van faalangst en rijangst denk ik. Maar nu in dit half jaar is het natuurlijk ideaal om te gaan rijlessen en dus heb ik de knoop doorgehakt. Ik stond al ingeschreven bij een rijschool, maar had toen mijn geplande lessen afgezegd. Heb dus contact met ze opgenomen dat ik toch wel wilde gaan beginnen. Voor de zekerheid bracht ik ze deze keer maar wel op de hoogte van mijn faalangst en dat was maar goed ook! Wat blijkt, ze hebben een instructrice die trainingen gevolgd heeft voor mensen met rijangst, faalangst, ADHD, etc. Perfect! Mijn eerste rijles bij haar stond vorige week dinsdag ingepland. Ik zag er van te voren zo erg tegenop, vond het gewoon echt niet leuk meer. Maar de rijles vond ik helemaal niet erg, stiekem best leuk zelfs. Eerst geoefend met sturen op een soort industrieterrein met heel veel bochten. Vervolgens ook de koppeling erbij gepakt en zelf naar huis gestuurd. Naar huis rijden vond ik wel eng, we reden best hard (mochten op die weg 80 km/uur) en vlakbij mijn huis zijn ook veel rotondes. Maar het is gelukt. Dinsdag staat de tweede les gepland, spannend! Maar ik zie er niet meer zo erg tegenop als de vorige keer.

Vandaag weer met mijn vriend, mijn ouders en de hond in het bos wezen wandelen. Nog wat foto's gemaakt. Verhaal gaat over weekje op ll, maar voor nu deel ik ze nog maar even met jullie!





Even terugkomend op die eetstoornis en mijn eigen lichaamsbeeld... Op die tweede foto zie ik inderdaad dat mijn benen slank zijn. Misschien wel slanker dan die van een gemiddelde Nederlander. Maar mager? Erg fragiel? Nee, ik zie het echt niet. Op die eerste foto zie ik het helemaal niet, daar is mijn linkerbeen vrij breed. Ja ik weet dat dat komt doordat ik gehurkt zit, maar toch.

Ergens weet ik heel goed dat de eetstoornis sterker is dan dat ik me bewust ben, maar wat is het lastig en wat houdt het me toch ontzettend voor de gek. Durf de eetstoornis bijna geen anorexia te noemen, uit angst dat mensen opmerkingen gaan maken: "Maar zo dun ben je toch helemaal niet?".

Maar toch... Ja, ik heb anorexia.

Pelientje, vrouw, 26 jaar

• Imagimary (opgeheven op 14-06-2022) maandag 04 februari 2019 00:30
  Bang dat mensen zeggen “Zo dun ben je helemaal niet?” Welke persoon die goed bij zijn hoofd is zou zoiets zeggen? Iedereen ziet dat je veel te mager bent! Als mensen werkelijk zulke dingen tegen je zeggen liegen ze ronduit. Je bent mager, je gezicht ziet er enorm ongezond uit.
  
  Begrijp me trouwens niet verkeerd, ik probeer je niet de grond in te boren, ik weet dat je ziek bent en dat je hier niet om hebt gevraagd. Dus ik bedoel het niet rot naar jou toe. Ik weet alleen niet hoe ik het anders zou moeten zeggen zonder het te bagatelliseren - dat is namelijk het laatste dat moet gebeuren, dat mensen het minder erg doen lijken dan het is.
  
  Maar nogmaals, ik vind je gezicht het meest zorgelijke van alles, en dat zegt wat, gezien je benen er ook zorgelijk uitzien.
  Je gezicht doet me denken aan het gezicht van iemand die enorm ziek en terminaal is.
  
  Meid, ik hoop zo erg dat je ooit gaat herstellen van deze verschrikkelijke rotziekte. Je bent een lieve, mooie meid, ik hoop het zo voor je.
• Imagimary (opgeheven op 14-06-2022) maandag 04 februari 2019 00:34
  Ugh, mijn reactie is echt ellendig als ik hem zo teruglees, sorry! Ik bedoel het echt niet naar. Ik schrik alleen een beetje (veel) van alles en weet niet hoe ik het onder woorden moet brengen.
  Ik wil je niet kwetsen, ik ben alleen niet zo goed in “me zorgen maken” onder woorden brengen.
• Feather__ maandag 04 februari 2019 02:26
  Ik ben het eens met Mary dat iedereen kan zien dat je dun bent. Je benen zijn dun en ik weet dat je dat zelf niet ziet. Je gezicht vind ik niet zo schokkend als Mary maar dat kan aan mij liggen.
  
  Ik heb ook een eetproblemen gehad, daar ben ik nooit voor onder behandeling geweest maar ook ik heb ernstig ondergewicht gehad. 48 kilo terwijl ik 1.78 ben. Toen zag ik het niet hoor. Mijn benen waren dik, mijn buik ook. Niets was goed.
  
  Als ik nu foto's zie dan zie ik zelf wel dat ik veel te dun was. Maar toen? Echt niet. De omslag bij mij kwam toen ik er echt last van kreeg. Ik wilde dun zijn maar het ging ten koste van mijn gezondheid. Je kan niet genieten van dun zijn als je ziek bent, je in het ziekenhuis ligt of dood gaat. En ja! dat kan gebeuren. En nee, dat zie je zelf niet aankomen. Want jij kan het wel, je hoeft nog maar iets eraf, nog maar een kilo, misschien 2.
  Herkenbaar?
  
  Het is een lange weg geweest en ik kan eerlijk zeggen dat ik genezen ben. Ook al blijf je altijd een stemmetje hebben over iets. Bij mij mijn buik, die vind ik te dik. Terwijl mensen mij, nu nog steeds, dun vinden.
  
  En weet je? Ze hebben gelijk, want ondanks dat ik geen gevecht meer heb, niet meer dieet ben ik blijkbaar helemaal niet zoveel dikker geworden.
  Ik heb een jurkje gevonden van net nadat ik begin met meer eten. Ik droeg hem in 2007! En ik pas hem nog steeds.
  
  Dat zeg ik niet om op te scheppen of om stoer te doen.
  Dat zeg ik omdat die stem in mijn hoofd, ongelijk had, ik was helemaal niet veel te dik. Ik ben helemaal niet vet geworden nadat ik ben gestopt met luisteren. Die onzekerheid die die stem in je hoofd brengt is je valkuil. Je was helemaal niet dik voor je ging luisteren, je bent nu ook niet dik!
  
  Maar het moet uit jezelf gaan komen, anders kunnen mensen nog zo hard roepen en dreigen. Het werkt alleen als je in gaat zien dat je een mooi persoon bent, dat je die stem niet nodig hebt en dat je leven zoveel mooier is zonder al die regeltjes en verboden etenswaren. Zonder het sporten en het liegen.
  
  Liegen.. daar bestaat je dag grotendeels uit. Tegen je omgeving, tegen je behandelaar maar voornamelijk tegen jezelf. Besef je dat? En hoeveel energie dit kost?
  
  Ik hoop echt dat je dit onder controle kunt krijgen, en dat gaat niet zomaar in een dag zijn of een week, misschien niet eens in een jaar. Maar je zult zien dat zodra je de eerste stap écht zet, het alleen maar makkelijk word. Het lijkt misschien een berg maar op het einde zul je zien dat het niet meer dan heuvels waren.
• Paarseroos (opgeheven op 11-12-2023) maandag 04 februari 2019 08:07
  Wat maak jij een verschrikkelijk gevecht met jezelf mee. Je bent zo’n mooie meid, jammer dat je dat zelf niet ziet en je lichaam zoveel verdiet doet. Met je lichaam moet je je hele leven doen. Een lichaam zal altijd voor je vechten en zal je overal brengen waar je geest maar naar toe wil. Het zou mooi zijn als je er van leert houden, gewoon zoals het is, en dat je er goed voor bent.
  
  Je bent een sterk persoon, dat lees ik in al je verhalen. Je hebt ontzettend veel meegemaakt en je vecht om alles een plekje te geven en weer gelukkig te zijn. Ik hoop dat het je gaat lukken! En die mensen om je heen die weegschalen weg halen etc die zijn alleen maar erg bezorgt en houden van je. Jij kan dit gevecht aan! Zet hem op en wees eerlijk naar jezelf.
• SweetGirl maandag 04 februari 2019 09:51
  Ik heb in het verleden foto's van je gezien waar je mooi slank op bent. Gezond slank. Slank wat gewoon slank is. Niet perse te mager. Nou zie ik vooral een jonge magere vrouw met een erg vermoeid gezicht. Dit zegt toch wel dat je lichaam het zwaar heeft. Het is zo zonde. En ook zo makkelijk om te zeggen dat je gewoon die rem eraf moet gooien en moet gaan (vr)eten. Ik weet dat het voor jou enorm moeilijk is. Zelf denk ik dat het echt beter is als je snel weer meer hulp krijgt voor je eetstoornis. Het is al heel goed dat je zelf inziet dat je ziek bent. Ik wens je het allerbeste toe. Je bent zo mooi. Maar wat kilo's extra zouden je nog veel mooier staan. Een vrouw mag best rondingen hebben. Veel liefs. Je kan het!
• BED (opgeheven op 05-01-2023) maandag 04 februari 2019 10:54
  Wat een mooie reactie van @Paarseroos.
  Ik lees in je verhalen dat iedereen in je omgeving verantwoordelijkheid neemt voor je eetstoornis behalve jij zelf. Je wordt niet beter als je niet zelf verantwoordelijkheid gaat dragen. En misschien hoort bij verantwoordelijkheid dragen juist wel een behandeling aan gaan. En misschien op een plek waar het niet continu over wel of niet eten gaat, maar waar er aandacht is voor wat er onder zit en wat jouw eetstoornis dus zo hardnekkig in stand houdt. We kunnen allemaal wel wat vinden over hoe je eruit ziet en discussies voeren over of je nu wel of niet dun/mager/slank/whatever bent maar uiteindelijk weet jij ook dat het daar niet over gaat, kennelijk speelt er iets wat je zonder je eetstoornis niet aandurft. Je zou daar eens naar kunnen kijken en je kunnen afvragen of dit de manier is waarop je het leven wilt dragen.
• mariarita maandag 04 februari 2019 18:58
  Sterkte xx
• Pelientje zaterdag 16 februari 2019 13:52
  Wat erg dat ik nog helemaal niet gereageerd heb op jullie reacties. Heb ze wel gelezen en waardeer ze echt.
  
  @Imagimary je reactie kwam niet naar over op me, eerder een eye-opener want als mensen ervan schrikken dan moet het toch wel echt zijn. Overigens denk ik dat mijn gezicht op de foto's er erger uitziet dan in het echt vanwege de belichting. Lief, dankjewel.
  
  @Feather__ inderdaad zo herkenbaar wat je zegt. Feit dat jij bent genezen, voor zover het kan, geeft me hoop. Inderdaad, ik besef me niet dat ik echt ziek ben en helemaal niet dat het uit de hand zou kunnen lopen. Dankjewel!!
  
  @Paarseroos lief! Ja ik besef me ook wel dat mensen dat doen om me te helpen, al maakt het de eetstoornis soms heel boos. Ik ga inderdaad eraan werken om van mezelf en mijn lichaam te houden. Of op zijn minst het te kunnen accepteren en ervoor te zorgen.
  
  @SweetGirl lief van je, ergens wil ik ook wel weer heel graag gezond slank zijn. Ja ik ben inderdaad heel vermoeid. Vermoeid van het weinig eten, maar ook door het constante gevecht met mezelf. Ik ga zeker aan mezelf werken!
  
  @BED ja maar dat is dus ook het lastige. Er zit heel veel onder, dingen waar ik al jaren voor in behandeling ben. Ik dacht dat ik het meeste wel verwerkt had, maar blijkbaar zitten dingen toch nog mijn herstel in de weg. Denk dat het een gebrek is aan van mezelf kunnen houden. Maar ga daar heel hard voor werken.
  
  @mariarita dankjewel xx
• Feather__ maandag 18 februari 2019 01:36
  Mocht je ooit willen praten. Dan kan dat met mij. Ik ben geen hulpverlener maar snap je en heb er ook zo ingestaan.
  
  Maar dat hoeft natuurlijk niet. Je hebt wss al genoeg mensen waar je je verhaal kwijt kan.
• YisraeelChai zaterdag 27 april 2019 11:49
  Beetje laat ben pas net op deze site maar
  Heel erg veel succes en sterkte ik hoop dat het je lukt! Je bent inderdaad te mager..
  Ik vind mijzelf ook altijd te dik en te zwaar maar iedereen om mij heen zegt ook dat ik te mager ben...
  ik ben dus volgen hen lichter dan al mijn vriendinnen..,
  Heel erg veel succes!

• O 15 jan 2020 Terug van weggeweest!!   ( 3 )
• O 30 apr 2019 eventjes kort   ( 3 )
• O 16 feb 2019 We gaan er weer tegenaan   ( 4 )
• O 14 feb 2019 Blog seksueel misbruik   ( 3 )
• O 03 feb 2019 *boswandeling & eetstoornis   ( 10 )
• O 17 jan 2019 In tweestrijd met mezelf
• O 17 dec 2018 Strijd om gewicht   ( 15 )
• O 27 nov 2018 Met vallen en opstaan   ( 1 )
• O 07 nov 2018 Anorexia eetclub   ( 5 )
• O 31 okt 2018 Borderline   ( 3 )
• O 31 okt 2018 Dag lief maatje   ( 2 )
• O 27 okt 2018 Veel gesprekken   ( 2 )
• O 17 okt 2018 Wat een giller - NS   ( 1 )
• O 15 okt 2018 Piercing, Lion King en Walibi   ( 4 )
• O 29 sep 2018 Update hap, therapie en stage   ( 12 )