Voel mij vaak zo alleen... En ik weet niet wat ik eraan kan doen. Ik barst soms in tranen uit, zie het dan niet meer zitten. Ben van mezelf al weinig sociaal en op de koop toe voel ik mij verlegen en erg geremd als ik met andere mensen samen ben. Ik ervaar dat als een extra handicap. Het leven is dubbel zwaar want je stelt alles uit en je kan niets. (bv iets vragen in een winkel is al een onoverkomelijke klus!) Ik verzink vaak in melancholie. Ik zal altijd wel zo blijven. Altijd geweest. Wat doe ik hier in dit leven denk ik dan. Ik weet het niet... Ik had zo graag een dier gehad in huis, iets levends.... Maakt niet uit wat. Ik zou mij zo gelukkig voelen dan want de mensen willen mij niet. Ik zie er nogthans redelijk uit maar ja dat valt in het niets als je er op sociaal vlak niets van bakt... En om aan dier te raken moet ik weer mensen contacteren of naar een winkel of zo.... Zal weer niet gaan. Tenzij ik mij eerst wat moed indrink... Misschien doe ik dat wel eens, op één of andere dag, maar dat zeg ik al zo lang. Het doet mij ook veel pijn te zien hoeveel gezinnen, en hoeveel koppels er rondlopen. Ik heb niemand.. Geen vrienden, geen vriendinnen, geen dieren, geen kinderen. Helemaal niets dus. En begin op mijn leeftijd nog maar eens iemand te zoeken. Ik sta op datingsites maar het enige wat daar te vinden is, zijn gescheiden mannen met kinderen... Hopeloos is het. Echt ik weet het soms niet meer...
Ik hoop dat je de kracht kunt vinden om een huisdiertje aan te schaffen. Alleen zijn is niet fijn en het is zo vreselijk moeilijk om contact te maken als je eenmaal vereenzaamd bent. Het is maar even, het is geen blijvend contact. Het is eruit gaan om een hondje of een vogeltje of een konijntje te halen. Eenmalig contact. Misschien dat als je daar over nadenkt je de stap iets makkelijker kunt zetten? Als je een keertje een goede dag hebt, probeer die stap te nemen. Het is natuurlijk niet ineens een huis vol plezier, maar het kan echt een hoop eenzaamheid wegnemen en een grote steun voor je zijn. Een trouwe steun. Er zijn stiekem veel mensen eenzaam.. helaas zien we natuurlijk alleen de mensen die overal vrienden hebben en het naar hun zin hebben. Het lijkt alsof iedereen altijd maar plezier heeft, vrienden heeft, eruit gaat om leuke dingen te doen (lang leven facebook, nog zo iets waar als je teveel op kijkt je dood ongelukkig van kan worden). Ik weet helaas van sommige van mijn kennissen (vrienden heb ik maar 2) dat het allemaal buiten kant is. Foto's van gezellige gezinnetjes, maar ondertussen liggen ze in een scheiding of gaan ze vreemd.. Ruzies, verdriet zetten mensen nou eenmaal niet graag op facebook. Maar ondertussen wel spreuken als "door mijn lach zie je mijn tranen niet" of " ik huil van binnen maar buiten hou ik me sterk". Mensen willen zo graag als sterk gezien worden en sommige weten helemaal niet wat het is om echt eenzaam te zijn...
Maar goed het vertekend in ieder geval het beeld dat mensen hebben compleet. Het gras lijkt groener maar helaas zijn er veel mensen eenzaam. het is gewoon jammer dat deze mensen elkaar niet kunnen vinden. We zouden veel steun aan elkaar kunnen hebben. Voor nu veel liefst. Zoals ik zei, ik hoop dat je de kracht kunt vinden om de stap te zetten voor een huisdiertje.
Als ik zulke buien heb kijk ik altijd naar de film "Under the Tuscan Sun". Ik haal vooral inspiratie uit de boodschap achter de spoorlijn die aangelegd werd voordat er een trein was uitgevonden die zo hoog kon klimmen. Maar de stromende kraan op het eind is ook prachtig.
Maak er het beste van meisje er is geen andere optie, en sterkte.
Inderdaad voor het aanschaffen van een huisdiertje is maar een eenmalig contact nodig. En van het diertje zelf heeft men dan heel lang plezier, daar ben ik zeker van. Toch stel ik die stap altijd maar uit...... Maar binnenkort hoop ik er toch eens werk van te kunnen maken.
En aan Intarsia, ik ga eens opzoeken welke film dat eigenlijk is. Misschien dat ik er dan ook wat aan heb.
Fijn om reakties op mijn dagboek te krijgen. Had ik niet gedacht. Doet echt wel goed :-)