Aankloten

Het kostte even wat moeite om me meer op mijn eigen projecten te richten, sinds ik geen grote opdrachten heb. Maar, de laatste tijd ben ik het eindelijk meer aan het oppakken.

Soms heb ik het gevoel dat ik gewoon moet opgeven, dat het nauwelijks zin heeft en dat ik iets nastreeft dat onmogelijk is. Mijn huisdierenblog, mijn astrologiesite, mijn boeken. Alsof ik daar ooit mijn enorme doelen mee ga bereiken. Alsof ik ooit… goed genoeg ben.

Het helpt ook niet dat ik rond wil kunnen komen van mijn boeken en vervolgens vrijwel al mijn titels terugvraag van mijn eerste uitgever. Mijn boeken zijn dus nu nauwelijks te koop ergens. Hoe kan ik in hemelsnaam rondkomen van mijn boeken op deze manier?

Mijn huisdierenblog levert wel geld op, maar door de Google-update in februari, zijn mijn bezoekers en inkomsten flink gedaald. Als ik vervolgens op de site kijk en zie hoeveel ik nog wil aanvullen. Hoeveel lijstjes verre van compleet zijn. En hoewel de bezoeker waarschijnlijk niet eens denkt: ‘nou niet ieder hondenras staat op deze site, wat slecht’, vind ik het zelf wel heel slecht. En het is een stukje besef, dat ik duizenden artikelen moet schrijven nog, wil ik echt een gevoel van tevreden hebben. De site kost me ook geld, zoals hosting. Dus het is nog totaal niet lucratief te noemen. Wil ik een doel hebben bereikt. Is het al die uren schrijven wel waard? Waar doe ik het nou eigenlijk voor?

De stijgende huizenprijs helpt niet mee. Lange tijd was het kopen van een woning een grote motivatie voor me. Ik voel me niet thuis en niet prettig in dit huis. Al jaren niet. Maar, ik kan niet tegen deze stijgingen schrijven. Het is onmogelijk. ‘Joh wees blij dat je een leuk huisje hebt,’ roepen mensen. Of: ‘nou ja, je kunt later altijd nog samenwonen.’

Alsof ik niet mag dromen van een fijne toekomst, samen met de persoon waar ik van houd. Zonder elke keer hectisch heen en weer rijden. Zonder telkens plannen. Heck, ik heb zelfs de leeftijd bereikt dat ik kinderen wel kan vergeten.

De laatste tijd lijk ik dit gevoel erger te hebben. Door mijn verjaardag realiseerde ik opeens dat ik inmiddels 37 ben. Dat ik nog steeds heel veel niet voor elkaar heb gekregen en dat ik voor mijn gevoel maar wat aankloot. Mijn vriend zegt daarop vaak: ‘maar iedereen kloot maar wat aan.’

Ergens heeft hij wel gelijk. Maar toch… het is de typische imposter syndrome gedachte: ‘ik ben niet goed genoeg. En het is een kwestie van tijd tot anderen dat ook ontdekken.’

Het is misschien ook wel eng. Dat ik voor het eerst in mijn leven heb gezegd: laat die opdrachten maar even. Ik kies mijn eigen pad. Ik doe iets dat ik wil, niet dat de ‘maatschappij’ van me wil. Hoe vaak heb ik niet te horen gekregen van mijn ouders of ik niet beter een ‘echte baan’ kon nemen, als ik moeite had om rond te komen?

Van de week had ik voor het eerst in lange tijd een flinke emo-eetbui. Tijdens mijn verjaardag heb ik gecheat, dus suiker gehad. En daarna zat de suiker weer in mijn systeem en liet ik mijn emoties winnen. Met een flinke emo eetbui, bedoel ik ook echt dat het ontzettend te ver heb laten gaan.


Maar goed.
Nu is het dus tijd om de draad weer op te pakken. Ik heb weer blogs geschreven. Ik heb een novelle afgerond. En ook al een paar proeflezers naar laten kijken, nu de laatste feedback nog verwerken en dan kan hij naar de uitgever. Ik heb ook eindelijk lekker geschreven voor mijn roman. Afgelopen week toch wat mooie stukken erbij. Ik ben weer mijn eetpatroon aan het volgen.

Hoe uitzichtloos en hopeloos het soms allemaal ook voelt. En ik heb er ook wel plezier in gehad. Dat is natuurlijk ook erg belangrijk. Ik heb blogs geschreven die ik leuk vond en ik ben zeer tevreden met mijn novelle. De draad weer oppakken. Ik wil mezelf niet zielig vinden of mezelf als een eeuwig slachtoffer zien. Als ik bepaalde dromen heb, en ze nog niet heb bereikt, moet ik gewoon doorgaan. Tot ik het wel voor elkaar krijg.


Ik las ooit in een boek over goudzoekers. Ze zochten en zochten naar goud in een bepaald gebied, maar ze vonden niets. Uiteindelijk verkochten ze al hun mijnwerkersspullen en gingen weg. De nieuwe eigenaren begonnen met graven in hetzelfde gebied. Nog geen honderd meter verder vonden ze enorm veel goud.
Ik wil niet zo’n goudzoeker zijn die net te vroeg stopt. Dan ga ik liever door, zodat ik tenminste kan zeggen: ‘ik heb het geprobeerd.’