777tsodb82b hóe moeten we hier nu menselijk tegen

aankijken,
want 't christelijk geloof
wil menselijkheid met middelen die 'het doel heiligen'!

KUNNEN WE ALDUS DE LIJNEN EN GRENZEN DIE YESJOE HaNotsri
UITGEZET HEEFT ÓÓK BLIJVEN VERLENGEN TOT HER & DER
IN ONZE EIGEN DAGEN & SITUATIES??!!

Ik kreeg 'n mailtje van Kees Smit die ik tegenkwam
in de eerste week van de maand mei in '67 in 't toen nog Jordaanse Yeroesjalayiem:
hij schrijft een boekje over die tijden, toen en daar, wat goed past bij Mòrs 'herinneringen' vanaf de jaren '45 t/m de dag van gisteren
& al wat dááraan voorafging! TS denkt ook, dat we dan moeten uitgaan van de blijvende gedachte dàt als 't ware een ècht huwelijk gesloten is ìn 'de hemel' & dàt zógezien twee mensen 'door G d samengevoegd worden' (die twee mensen kunnen ook twee mannen, vrouwen of kinderen zijn)! Zó hebben ze het immers ook al oorspronkelijk beleefd vanaf 'het begin'? Óók de mensen die zich helemaal níet in zulke termen 'religieus' uitdrukken, hebben 't gevoel
'voor elkaar bestemd te zijn'?!

Ook zij bezien de liefde die zij voor elkaar opvatten als 'n blijvende en onverbrekelijke bànd!?
Níets ànders is bedoeld dàn dìt àls we zèggen: 'door G d samengevoegd'! Iets dergelijks ging ook al op voor 'oerknallen',
eindeloos uitdijend heelal, natuurwetten & de ontwikkeling van een eigen 'euangelisch' GEWETEN? Dìt betekent:
'n echtscheiding is altijd 'n diepongelukkigmakende rampzalige gebeurtenis hoe dan ook, die eigenlijk
onbedoeld & ongewenst was, & om zo te zeggen tégen àlles ìn óptreedt!
Niemand wenst 't zichzelf en de ander toe?

Tòch kàn 't zó zijn, dat een huwelijk inderdaad zo ècht totaal grondig ontwricht is
& uit z'n verband gerukt dat èlke poging tot enig herstel of reparatie ervan onmogelijk is geworden. En
dat 't 'door de kinderen' bijeengehouden zou worden is een gevaarlijke illusie,
die heel veel kwaad kan stichten. Dàn ÌS 't ècht beter om liever maar
te scheiden ondanks al die pijn en dat soort van verdriet?!

Als je elkaar dan de 'schuldvraag' stelt, is 't bijna altijd zó,
dàt zij van twee kanten gekomen is èn dàt je elkaar 'schuld' moet belijden:
je hebt altijd elkaar wederzijds gefrustreerd!? De fóut lìgt vaak zèlden of haast nooit alleen maar helemaal aan één kànt?!
In ieder geval moet vermeden worden dàt de 'èchtelieden' ook aan elkaar
de schuld gaan blíjven geven & in wròk leven!

Òf, wat nog erger is,
via de kinderen 'verhaal gaan halen' & 'wraak gaan nemen'.
Over 't scheiden, hoe moeilijk ook, móet je 't ééns worden. En als dat niet lùkt, dan moet je in ieder geval
DÓEN alsòf je 't eensgeworden bènt; rancune-gevoelens zijn verwoestend voor
alle partijen, 't allermeest voor jezelf.
En het uitleven ervan is
nòg vernietigender. Als
mèns, Vòlk,
Lànd
...
21 aug 2016 - bewerkt op 23 aug 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 80 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende