BIJ MARK 10:11 EN LUKE 16:18!
TS DENKT DUS DAT WE HAAR IN GEDACHTEN OOK UIT DE BERGVELDREDE MOETEN SCHRAPPEN:
de gemeente die dit woord toevoegde bedoelt overigens niet dàt één kéér óverspèl
reeds 'n grond voor wegzending kan zijn.
'Porneia' is al meer dan overspel!
't Betékent herhaaldelijk vreemdgaan òf 'n zich bìnden aan 'n ander
dan 'de eigen' man/vrouw?
We kunnen ons dus voorstellen
dàt de gemeente híer behoefte aan gehàd hééft, maar de vraag van Yesj blijft:
maar àndersòm dan?
Àls zó'n 'geile rukman', geërgerd door zijn óógmerk,
z'n penis nijver achternahuppelt, màg 'dé Vróuw' hèm dan ook niet zíjn congé géven?
Kàn de màn ÀLLÉÉN maar congé géven èn níet óók kríjgen? Met 't allerlaatste woord
weet TS ook niet helemaal ráád: wie 'n weggezondene trouwt, pleegt èchtbréuk.
TS zou zeggen: 't is toch béter dan aan de prostitutie uitgeleverd te zijn
uit pure armoe & ellende? Maar 't Wóórd is ook niet onomstreden! Mark zegt:
als de vrouw 'n ander trouwt, pleegt ze echtbreuk & Luke
zegt weer 't zèlfde als de BERGVELDREDE.
Belang-RÍJKER is dat beiden, Mark & Luke, zèggen wat de bergveldrede níet zegt: dat de màn niet hertrouwen mag!?
Dat is wat Mataï ook zèlf zegt in 19:9!
We houden 't daar nu maar even bij? De man mag niet wegzenden èn komt aan hertrouwen niet tóe!
En hoe is 't nu met onze praktijk? Ook dàt stèmt niet echt vrolijk, opgewekt & blij, want ongeveer 'n 30/40%
van onze huwelijken loopt stuk, & dàt ìs iet-wat véél!?
't Is voor de echtelieden zelf ook uiterst smartelijk & pijnlijk,
omdàt zij BESÈFFEN dat 't van oorsprong door henzelf níet zó bedóeld wèrd & 't was in 'n hogere zin zó óók níet 'bedóeld'!
Bijna iedereen die z'n huwelijk ziet mislukken, beleeft dit àls 'n ontzettende néderlaag, 'n onherstelbaar verlies èn 'n Gróte Ràmp,
in het bijzonder voor de eventuele kinderen?!
Maar we hèbben, en dat is dan wel weer wìnst,
hoopt TS, wèl geléérd òm dé schùld niet meer bij dé Vróuw 'ÀLLÉÉN' te leggen,
zoals in vroeger dagen blijkbaar heel vaak wèl gedaan wèrd! De schuldvraag moet niet té gáuw èn té òndóórdàcht gesteld worden,
want hij heeft ook iets 'terugkaatsends'?
Àls 'r één òntróuw is geweest dan doet dàt altijd weer de vraag rijzen òf 'de ander' er geen aanleiding toe gegeven heeft!
Ontrouw is duidelijk trouwens meer dan alleen maar seksueel vreemdgaan: 't doet zich immers in velerlei vormen vóór!
't Is goed als de echtelieden over de eventuele 'schuld' eerlijk spreken kunnen met elkaar, maar vaak is ook dat niet mogelijk?
Daarom spreekt onze wetgever liever,
deze vragen in 't midden latend, van 'gròndige ontwrìchting v/h huwelijk'
& láát hij zó de schuldvraag LÌGGEN! Dàt lijkt TS verstandig & zelfs wijs! Dóórslàggévend ìs ìmmers òf die ÈCHTVERBÌNTENIS,
zoals Déze Belééfd Wèrd toen hij werd aangegaan, nog intàct ìs?
De oorzaak vàn
& dùs dé schùld aan dit fálen
doet er niet zo vreselijk veel meer toe! Gelukkig dat de wet
een fatsóenlijker àfwìkkeling van het hele scheidingsproces afdwingt!
Men krijgt daar van de wet eerst zelf de gelegenheid voor: men kan een convenant afsluiten,
maar, indien 't niet LÙKT, krijgt men 'n wettelijke regeling voorgeschreven die alles regelt,
óók de òmgang met de kinderen, die van elke echtscheiding DÉ DÚPE zijn.
Dat die uitspraak vaak niet gevolgd wòrdt èn zèlfs GEMÌNACHT
wordt, is een slechte zaak, die
andere maatregelen van
de wetgever
vraagt.