4cvb 'de familie vond dat ik in Utrecht moest gaan


STUDEREN, ZODAT IK GEWOON BIJ MIJN MOEDER IN EDE KON BLIJVEN WONEN, MAAR IK HEB EEN BRIEF GESTUURD NAAR DE VRIJE UNIVERSITEIT IN A'DAM & GEZEGD DAT IK VANWEGE MIJN GELOOF & HUN PROTESTANTS CHRISTELIJKE GRONDSLAG, ONDANKS DIE LOTING, BIJ HEN AANGENOMEN HOOPTE TE WORDEN.

Dat was 'n leugen, natuurlijk. Het enige wat ik dacht was: als ik hier maar pleite ben! Ik dacht dat ik mij helemaal van haar losmaakte, maar de waarheid is dat je altijd door een onzichtbaar lijntje verbonden blijft en misschien is het zelfs zó dat ik mijn moeders verdriet heb geleefd door dáár steeds aan te denken ìn mijn verlangen òm 't alles anders te gaan doen? Mijn reactie op die toestand thuis was: geen man zal mij óóit op díe manier behandelen! Ik heb liefde ook heel lang voor macht aangezien. Èn contrôle. Mannen zijn niet te vertrouwen? Zòrg ervoor dat jijzelf IN CHARGE bènt! Destijds dacht ik nog: fijn dat ik dìt zó snèl geleerd heb, dat ik niet tot m'n 40e hoef te wachten om bedrogen uit te komen: voor MÍJ géén huwelijk, geen gezìn! Ik voel-de me superieur boven al die vrouwen met hun mannen en kinderen. Als ik 'n schoolgenote voorbij zag fietsen, met éé n kleuter in zo'n stoeltje op het stuur, voelde ik een diep, diep medelijden ... Tot ik, na jaren, begon in te zien dat die houding zich tégen mij keerde; dat 't niet alleen mijn kracht maar ook mijn handicap was geweest. Ik had, op díe manier gewápend, de verkeerde mannen aangetrokken ~

En ik had het niemand gegund om zo'n speciale plek in mijn leven in te nemen! Spijt is een zinloze emotie, het leven is gewoon wat het is, maar ik geloof wèl dat het allemaal ietwat gemakkelijker gekund had - alhoewel ik in dat geval, met mijn karakter, waarschijnlijk wel weer 'n àndere molen gezocht had om te bestrijden! 't Is interessant om te zien hoe ouders voortleven in hun kinderen, toch? Je denkt dat je uit vrije wil tot allerlei besluiten komt, maar dat is gewoon niet zo! Je wordt gestuurd door je verleden: óuders zíjn zó belangrijk voor de manier waarop je later in hè t leven komt te staan. Ik heb 18 jaar lang deel uitgemaakt van een woongroep waar kinderen zijn geboren & opgegroeid, waar crises gezamenlijk opgevangen werden! We leven veel te individueel, 't gezìn is 'n te smalle basis.

't Klinkt wellicht gek uit de mond van iemand die niet eens samenwonen wìl, maar in 'n groep gedij ik volkomen? Dàt ìs MÍJN natuurlijk habitat!"

08 jan 2016 - bewerkt op 11 jan 2016 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 80 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende