39760 29 Wij denken al snel dat 'de oplossing' v/d
        
Q
EENZAAMHEID 
LIGT IN HET MEER OMGAAN MET MENSEN, 
EEN FREQUENT CONTACT HEBBEN. Meestal helpt dat niet 
en gaat het om zogenaamde 'tolerante' contacten 
die tot niets verplichten.
Daar waar het gesprek 
ècht wezenlijk wòrdt, blijft de mensch tòch éénzaam. 
Maar die waarheid willen we meestal niet tot ons toelaten. 'n Weduwnaar uit m'n kennissenkring, 
nu alleenwonend, zei me eens: 'Ik heb contact met die-en-die, ik ben secretaris daar, heb 'n bestuursfunctie hier' enzovoort. Zóvéél contacten, maar ondanks die contacten is hij al 
evenzeer eenzaam en zijn er geen werkelijke ontmoetingen...
Daar waar het echt om her wézenlijke GÁÁT, 
staat híj tòch àlléén? Hij KÀN mensen uit het bestuur wel bellen, maar tot een wezenlijk contact 
komt het niet. Ik geloof niet dat hij zich dat realiseert! Het kan ook heel goed zijn dat ook bij hem al die contacten er vooral zijn om de stilte te verdrijven. Zo vergaderen we heel wat àf ÈN zóeken we 
alsmaar contacten in allerlei 
overlegorganen? 
Stel 
dat daar eens iemand op zou staan, 
'n Leviet, en zou zèggen: 'Wat doen we hier eigenlijk? 
Is dit niet een zinloos spelletje? Begrijpen we elkaar 
op een wezenlijk vlak eigenlijk 
wel werkelijk? 
Dàn 
staat de onruststoker 
òp...
En dan sta je moederziel alleen 
ÈN ben je een spelbreker aan wie 
iedereen zich stoort!?
Ieder mensch 
heeft z'n eigen unieke enige weg, 
die alleen hij of zij 
dient te gaan?!
Iedereen 
gaat onder zijn Eigen naam. 
Het heeft geen zin om een ander over te 
gaan willen halen om jouw weg te gaan, ook al 
heeft die weg jou wèl nog 
gelukkig gemaakt.
Wie dat wel probeert, 
maakt de ander tot knecht
en berooft hem (haar/het) 
van z'n waardigheid.
     Asih, man, 80 jaar
    
    Asih, man, 80 jaar
 
 
 
        Log in om een reactie te plaatsen.
 
        vorige
    volgende