38974Y344AlefBeth DeBergenAanDeOostkantv/hHarpmeer


DOEMDEN
REUSACHTIG OP
IN ‘T LICHT V/D OPGAANDE ZON~
Laag boven ‘t water hing ‘n dichte nevel.
Miryam hief haar hoofd op & tuurde i/d verte, op zoek naar Gadara.
Ze dàcht aan ‘t kindje dat ze hàd kùnnen hebben. Hoe zou hij eruit hebben gezien?
Zou hij nèt zo’n scheve glimlach hebben gehad als Marcus? Zouden zijn handen net zo groot
& sterk geweest zijn? Zou hij hebben gereageerd op ‘t gelúid van háár stèm? ‘t Énige menschje
dat óóit van haar hàd kunnen houden, hàd ze vermóórd! WIENS KIND WORDT ER VANDAAG AAN DE MOLOCH OPGEOFFERD? zo vroeg zíj zich àf! Wàs er eigenlijk nog wel ‘n sprankje hoop voor íemand zoals zíj? Ze zag ‘t gezicht van Yesjoea voor zich. Ze kneep haar ogen stijf dicht in ‘n poging ‘t bééld kwíjt TÉ raken. Maar voortdurend zag ze de ontferming in zijn ogen, toen de verlamde man in Yochanna’s huis voor hèm lag! Wàt zei hij?
’Je zonden zijn je vergeven...’ Wie gaf hem het RÈCHT òm zùlke dìngen te zèggen?
NÍEMAND kòn zonden vergeven, behalve dé Héér vàn BARMHARTIGHEID, Adonai!
Èn tòch... Àls... àls... Als Yesj háár zó zóu aankijken & zulke woorden tegen haar zou spreken...
èn àls díe wóórden dàn óók nog van wáárheid zóuden wòrden...
Miryam staarde naar de berg stenen aan de waterkant.
Ze wìst wàt háár te dóen stònd.
Één hóóp.
Één allerlaatste kàns òm hèm te ontmóeten.
De keus was simpel:
Yehosjoea te spreken krijgen èn misschien ‘n réden vìnden òm ìn léven te blíjven?
Òf àlléén híer blíjven èn
sterven!

vrolijk
04 aug 2020 - bewerkt op 08 aug 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 78 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende