38662Yesj264 De Pauwen Paradeerden Door De Tuin, ~

OP ZOEK NAAR BOAZ, DIE HEN ELKE MORGEN KWAM VOEREN. CHOESAS HAD ZE GROOTGEBRACHT OM ALS HOOFDGERECHT TE DIENEN OP HERODES’ tafel. Maar Boaz had ze beschouwd als huisdieren en was beschermend vóór de vogels gaan staan, toe de slager was gekomen om ze op te halen. Boaz had de wedstrijd gewonnen. Maar wíe moest de vogels nú beschermen? vroeg Miryam zich af. De overkapping van het prieel was behangen met druiven. Het zonlicht sijpelde door de grote bladeren & spetterde z’n licht op de stenen bank waarop Miryam lag. Hier had Marcus haar na een banket ooit in zijn armen genomen en gekust. Ze hadden met afgunst over Yochannah & Choesas & hun zoontje gesproken. Rijkdom, voorspoed, ‘n hoge positie en macht: dat alles viel in het niet, vergeleken bij Boaz die over het gazon slenterde met ‘n stel pauwen achter zich aan! Het leek nú al zó stìl en verláten rondom de villa. Zònder Boaz verloor alles zijn glans. Aan de rand van het water strekte ‘n Pauw z’n nèk & slaakte een schrille, angstaanjagende Kréét! Vanuit de héle Túin antwoordden pauwen & pauwinnen mèt ‘n bijna mènselijk gelúid. ‘t Léék wel op làchen, of op ‘n babbelende menigte, dacht Miryam. Pauwinnen giechelden, terwijl de pauwen hun schitterende staart spreidden & al flapperend & schreeuwend naar het Huis renden! HET LAWAAI WAS OORVERDOVEND! Wìsten ze dat hun jonge meester was gestorven? Tóen klonk er een gil vanuit de villa. Yochannah gilde: ‘Boaz! O, Boaz! Líeve Boaz! Míjn Zóón! O, míjn Zóón!’ Miryam ging zitten, ervan overtuigd dat het nu àfgelopen was. Zwaar bedrukt stond ze òp en liep naar het Bordès, waar de pauwen & pauwinnen samendromden. TÓEN ZÀG ZE WÁÁRÒM NÚ AL DE VOGELS NAAR HET HÚIS GESNELD WAREN! ZE SNAKTE NAAR ADEM EN DEINSDE WANKELEND ACHTERÚIT, TOEN ZE BOAZ OP BLOTE VOETJES IN ZIJN WITLÌNNEN NACHTPONNETJE OP HET BALKON ZAG STAAN! ÀCHTER HÈM ZOCHT CHANNAH STEUN AAN DE DEURPOST! ZE SNIKTE & STAARDE HAAR ZOONTJE ÁÁN! Hóe wàs dìt mógelijk? Híj was gezònd èn wèl. Hélemaal genézen......
Even méénde Miryam zijn géést te zíen. Toen grijnsde Boaz naar z’n hongerige vrienden. “Sjaloom, vógels. Het spijt me dat ik jullie geen ontbijt heb kunnen geven. Ik was ziek, begrijp je. Ik heb heel lang geslapen. Nog even geduld. Ik kom zo terug met wat brood voor jullie.’
28 mei 2020 - bewerkt op 30 mei 2020 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Asih
Asih, man, 78 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende