38630249 ´Uw Meesteres heeft mij ontboden.´~~~~~~~

DE HUISMEESTER KNIKTE
EN BRACHT HAAR NAAR DE DONKERE
SLAAPKAMER WAAR DE KLEINE BOAZ LAG.
Marcus en Choesas stonden in het paarse schemerlicht bij het raam.
Choesas huilde, terwijl Marc bijna woedend naar het stervende kind keek.
Boaz worstelde om adem te halen. Zijn buikje was opgezwollen, z´n gezicht
was asgrauw en zijn lippen kleurloos. Er zat geen krul meer in z´n haar en het was nat
van het zweet. Zijn tengere lijfje leek in het niet te verzinken tussen de lakens. Channah
zat op de vloer naast hem. Met rode ogen van het urenlange huilen treurde ze diep ongelukkig
om de dreigende dood van haar kind. Ze hield z´n slappe handje tegen haar lippen en keek pas
op toen Miryam fluisterde: ¨Boaz.¨ Het leed geen twijfel dat voor dit ééns zo levendige jongetje alle
hoop verloren was. ´Miryam?´ Yochannah noemde haar naam, maar in die naam lagen al haar vragen besloten: Hoe ìs dìt mógelijk? Waarom is dit gebeurd? Is God zó wrééd dat Hij de enige reden van mijn bestaan wegneemt? Miryam snelde naar Yochannah toe. Ze liep Marc voorbij, alsof hij n volkomen vreemde was. Ze voelde dat hij haar met zijn treurige ogen volgde, terwijl ze naast Channah neer- knielde & haar omhelsde. In ´n poging haar zelfbeheersing niet te verliezen, zei Yochannah uiterst langzaam: ´O, Miryam! De artsen zeggen dat er een orgaan in zijn buik gebarsten is: de gal & ´t gif hebben zich verspreid... door de hele buik. Mijn arme kindje. Mijn jongetje. Hij heeft zo geschreeuwd om hulp, maar ik kon niets voor hem doen! De artsen hebben hem papaversap gegeven tegen de pijn. O, Miryam! Boaz! Wàt kàn ìk dóen? Met hem verdwijnt ´t lìcht úit mijn leven... Ik raak hem kwijt!´Channah zakte in Miryams armen in elkaar. Ze snikte zó hartverscheurend, dat Miryam bang was dat haar hart breken zou. Choesas viel op zijn knieën en sloeg zijn handen vertwijfeld in elkaar. ¨DE EEUWIGE GOD BESTRAFT ONS!¨ Marcus keek verbolgen. ´WÀT ÌS DÀT VOOR EEN GOD, DIE HEBREEUWSE GOD VAN JULLIE, DIE KINDEREN VERMOORDT OM DE MOEDER EN DE VADER TE BESTRAFFEN?´ ¨EEN GOD ZONDER MEDELIJDEN,¨ antwoordde Miryam verbitterd. ¨HET IS ZIJN WÌL,¨ ZEI CHOESAS MET ´N NAUWELIJKS HOORBARE FLUISTERSTEM. MARCUS VLOEKTE EN SLOEG ZIJN ARMEN
OVER ELKAAR. ´JULLIE JODEN ZIJN NIET GOED WIJS. KNETTERGEK!´ Miryam dacht dat hij het nu misschien wel tegen haar had. Ze keek hem doordringend aan, zodat hij er verder het zwijgen toe deed.
Hij meed haar blik, toen hij naar het bed liep & Boaz´ hand in de zijne nam. Even streelde hij die hand, & toen zei hij met ´n uitzonderlijk tedere stem: ´Maar dat is nu niet van belang! Misschien kunnen we nog iets doen. Misschien is er iemand die hem wèl kàn helpen.´
Ligt hier dan ook mogelijk de kern v/d zaak?
Het verschil tussen leed veroorzaakt door dingen, dieren, planten & mensen? Bergen ontploffen, ´t water kan verslinden, beesten vallen ons aan, planten kunnen je vergiftigen, maar waarom doen mensen nog steeds elkaar & zichzelf overal zoveel ondraaglijke pijn, vreselijk verdriet & ongeneeslijke ellende aan?
Of is er geen echt principieel onderscheid te maken tussen schade & schande? Vuur zoekt naar een uitweg, Vloed vloeit voort uit zon, maan en sterren. Instinct groeit & bloeit net als vergif & domheid.
Mensen volgen dus blijkbaar dezelfde wegen van hitte, kou, aantrekking, afstoting ÈN
¨de natuur¨! Onder een handvol hoofdoorzaken ontstaan ook 1001 bijwerkingen via
oorzaak & gevolg... Als ´n oerknal ´alles veroorzaakt´, wie is er dan in staat
om ´daartegenin te gaan´? Alleen nog maar ´n juist
afgestemd verantwoordingsgevoel &
´perfect´ inzicht
...