36118sahera27 toen in 1914 de Eerste WO uitbrak ~~

STOND JOHANNA NET ALS DE REST LANGS DE KANT VAN DE WEG TE JUICHEN TOEN DE JONGEMANNEN VAN KUPFERDREH WEGMARCHEERDEN OM HUN DROOM VAN EEN FIER HERRIJZEND DUITSLAND NA TE JAGEN! Voor haar & alle andere Duitse vrouwen bleek er vooralsnog geen enkele ròl van enige betekenis te zijn weggelegd? Maar twee jaar later, toen duidelijk was dat de oorlog nog lang niet gelukkig ten einde was, kregen Duitse vrouwen van de ene dag op de andere te horen dat ook zij in de mijnen, fabrieken en kantoren moesten gaan blijven werken! Aan dit zgn. 'Thuisfront' kregen vrouwen de kans om zichzelf te bewijzen door mannenwerk te verrichten. Zodra de mannen terugkeerden, verloren ze hun baan echter weer. Zo'n 2 miljoen Duitsers keerden niet meer terug uit de loopgraven, maar 6.000.000 keerden wèl terug, & Johanna zag hoe de soldaten van Kupferdreh thuiskwamen, velen met afschuwelijke verminkingen, maar allemaal totaal vernederd. Volgens de voorwaarden van overgave moest Duitsland herstelbetalingen doen, die de economie ondermijnen zouden & tot hyperinflatie leidden; in 1924 werd Langefelds geliefd Ruhrgebied opnieuw bezet door de Fransen, die de Duitse steenkool 'stalen' als straf voor achterstallige herstelbetalingen. Haar ouders verloren hun spaargeld. Johanna had geen cent & zocht werk. In 1924 vond ze 'n echtgenoot, 'n mijnwerker die Wilhelm Langefeld heette; 2 jaar later stierf hij aan 'n longziekte... JL's 'odyssee' raakte in 't slop; ze 'verdwaalde i/d jaren', zoals Grete schreef. De periode halverwege de jaren '20 was 'n donkere tijd, waarover ze niet meer kon vertellen dan dat ze 'n verhouding had met 'n andere man, zwanger werd & vervolgens afhankelijk werd van protestantse hulpgroepen. Terwijl JL & miljoenen andere vrouwen als zij worstelden om 't hoofd boven water te houden, vonden andere Duitse vrouwen i/d jaren '20 juist hun bevrijding. Met Amerikaanse financiële steun bracht de vroege Weimar-republiek stabiliteit terug in 't land & werd er 'n nieuwe liberale weg ingeslagen? Vrouwen kregen stemrecht, & voor 't eerst sloten vrouwen zich aan bij politieke partijen, vooral linkse. Geïnspireerd door Rosa Luxemburg, de leidster v/d communistische Spartakus-beweging, lieten meisjes uit de middenklasse, onder wie Grete Buber-Neumann, hùn haar kòrt knippen, wierpen hun kanten kraagjes af, brachten overdag geld bijeen voor 't Rode Kruis, gingen 's Avonds naar Toneelstukken van Bertolt Brecht & maakten fikse boswandelingen met kameraden van de Wandervogel, 'n communistische jeugdbeweging. Intussen verzamelden werkende vrouwen in 't hele land geld voor de 'Rode Hulp', ze sloten zich aan bij vakbonden & deelden stakingspamfletten uit bij fabriekspoorten. In 1922, in München, waar Adolf Hitler {Schicklgruber} de 'opgeblazen Jood' de schuld gaf van Deutschlands worsteling, liep 'n vroegrijp Joods meisje, Olga Benario genaamd, wèg van huis om zich aan te sluiten bij 'n communistische cel, haar welvarende middenklasseouders verloochenend. Ze was 14 jaar! Binnen enkele maanden leidde 't schoolmeisje met de donkere ogen kameraden tijdens wandelingen door de Beierse Alpen, waar ze in bergbeken zwommen, Marx lazen rond het kampvuur en plannen maakten voor de communistische revolutie in Duitsland. In 1928 werd ze in één klap beroemd toen ze een Berlijnse rechtbank overviel & een vooraanstaand Duits communist wie de guillotine wachtte, bevrijdde. In 1929 vertrok Olga naar Moskou, om met de elite van Stalin te trainen, alvorens naar Brazilië te vertrekken om 'n revolutie op touw te zetten.